سوز سینه _ برایتان حکایت ها دارم!

از غروب 13 بدر، کفش و کلاه را برای 14 فروردین آماده می کردم. صبح 14 نوروز زودتر از روزهای دیگر خودم را به مدرسه می رساندم تا از دو هفته بازی های کوچه ای و مهمانی های که رفته بودم و عیدی های گرفته و ناگرفته ام تعریف کنم.

من از بچه مدرسه ای های دوران کت و شلوار طوسی رنگ کازرونی ام، با یقه ای از پلاستیک سفید و گاه پارچه ای سفید که مادرم روی آن می دوخت. تقریبا همه همین لباس را می پوشیدند. در همه مدارس. فقط آنها که پدرشان دست به جیب بود، کت و شلواری به همین رنگ، اما از جنس مرغوب به تن داشتند که خیاط دوخته بود. اکثریت نزدیک به مطلق برو بچه ها، لباس کازرونی زمخت به تن داشتند که در ناصر خسرو، سری دوزی شده بود. اغلب بد قواره و بلند و گشاد بود و باز این مادرم بود که قد شلوار آنرا برایم کوتاه می کرد و سرآستین کت را هم گاه 10 سانتیمتر می برد داخل و با دقت آن را با آستر داخل پسدوزی می کرد.

آخ، مادرم! مادرم.

میدانم که هنوز 14 نوروز نشده، اما آنقدر دلم برای همه تان تنگ شده که منتظر 14 نوروز نمانده و به دیدارتان آمدم. با شوق آمده ام که رویتان را ببوسم. از همه آنها که در این غربت، با نگاه من همراه شدند و مادرم را تا بهشت زهرا بدرقه کردند سپاسگزارم. از آنها که در ایران، برای سرسلامتی به مجلس یادبود او رفتند و دلم برای دیدنشان پر می کشد نیز تشکر می کنم. ای کاش می توانستم حرف دلم را برایشان بنویسم. نه تنها از دیدن و از همکلام شدنشان محرومم، که از نوشتن آنچه در سینه دارم نیز معذورم و محروم!

گذشت عمر و نشد شاد جان خسته دمی

غمی نرفته ز دل، بر دلم نشست غمی

ز سوز سینه ما، ساز را حكایت هاست

به پرده ای كه بر آرد، نوای زیر و بمی

زبان دل نتوان با هزار افسون بست

چه غم، شكست بدست ستم اگر قلمی

باز آمده ام. با همین چند بیتی که در بالا خواندید. برگرفته ای از یکی از غزل های دلنشین مشفق کاشانی، که شرحی است بر دل سوخته، زبان بسته و قلم شکسته ام!