رمز موفقیت ما همدلی است ما روی موضوع توافق کرده ایم آزادی!

ما روی موضوع توافق کرده ایم, "آزادی"

اشاره: به عقیده شما آیا "موضوع آزادی" مهم تر است یا "افرادی" که برای آزادی مبارزه و تلاش می کنند؟ و کدامیک از اینها غیرقابل تغییر هستند؟ موضوع یا آدمها؟ جنبش سبز، بدنبال موضوع دموکراسی و حق طلبی است و آدمها در فرآیند رسیدن به آن آرمانشهر، تا وقتی اهمیت می یابند که این موضوع را دنبال می کنند. در حقیقت، اصالت افراد در این حرکت ملی و سبز، به عمل آنها در راه رسیدن به همان فصل مشترک است؛ به آزادی ایران!

به عنوان یک روزنامه نگار، بر اساس نشانه های بالینی که می بینم، جامعه را آماده و مهیای یک تولد دوباره می بینم. یک زایش، یک برون رفت و تحول، یک خروج از بحران، یک آرامش بعد از طوفان! الان مدتی است خون جامعه به سطح پوست رسیده، تب بالا گرفته و دادخواهی و ظلم ستیزی اوج گرفته است. این جامعه آبستن آزادی شده است و گریزی از آن نیست!

جنبش سبز در بهترین روزهای یک جنبش فراگیر سیاسی و اجتماعی قرار دارد که تاکنون تجربه اش نکرده بودیم و قدرش را به خوبی می دانیم. امروز آگاهی و حق طلبی در شهر و روستاهای کشور فراگیر شده، در روستاها و شهرهای کوچک و حاشیه شهرها، همان نیاز فطری و غریزی به حق آزادی انتخاب و عدالت و راستی وجود دارد که در بزرگترین شهرهای جهان کنونی موج می زند. این دریای متلاطم بنای باز ایستادن ندارد و این را همه به خوبی دانسته ایم. رمز موفقیت این جنبش چه بوده جز همدلی، یکدلی، یگانگی و وحدت همه آزاد اندیشان و حق طلبان ایران زمین؟ برداشتن تمام فاصله هایی که ما را از ملت واحده به قوم هایی محدود، اقلیت هایی مطرود و مردمانی خموده و قطعه قطعه شده تبدیل ساخته بود. امروز در صفوف سبز مردم، دیگر خط کشی و فاصله گذاری مفهومی ندارد. یک ملت دوباره دارد متولد می شود و همین رمز موفقیت جنبش بوده و هست که فاصله های قراردادی و کذایی و گاهی ساختگی در میان دستجات مردم را برداشته و بر می دارد و از "من و تو و او"، یک "ملت" ساخته است که آن ملت واحد، فقط یک هدف واحد در سر دارد: "ایران آزاد"! یا "آزادی ایران"!

دشمن مردم که اینک در موقعیت همیشگی دیکتاتورها نشسته، دقیقا" با فهم همین ابعاد به وحشت افتاده و تمام مدت در حال برنامه ریزی برای بدست گرفتن کنترل اوضاع و تسلط بر جامعه از طریق تفرقه افکنی و ایجاد دشمنی های داخلی است. اما تا ما این رمز موفقیت را داریم، پیروزی کمترین دستآورد ملی ما از این حرکت سبز خواهد بود. و حالا بگذارید ببینیم وقتی پیروز شویم، به چه می خواهیم برسیم؟ یادآوری میوه ای که بعد از این باغبانی سخت بدست می آوریم، کام دلمان را شیرین می کند و به یادمان می آورد که بدنبال چه هستیم؟ و چرا همواره باید وحدتمان را با همدیگر حفظ کنیم؟

ما دو گام بزرگ در پیش داریم؛ اول "تغییر" و دوم "تعیین"! همه می دانیم این نظام نه دیگر اصلاح شدنی است و نه از فسادی که دامنگیرش شده، ( حتی اگر هم بخواهد) می تواند فاصله بگیرد. اکنون نظام کنونی، یک دیکتاتوری کاملا" نظامی است و سپاه پاسداران با یک اقلیت بی سواد روحانی و مداح، در حال قورت دادن یک کشور بزرگ هستند. درست است که همینطوری هم این لقمه آنقدر بزرگ است که در گلوی حقیر اینها گیر خواهد کرد و خفه شان می کند. اما این چیزی از مسئولیت ما کم نمی کند و نکرده است. نباید بگذاریم و نمی گذاریم این اقلیت حقیر، کشور را به دهان خود ببرند و بجوند و قورت دهند و بعد استفراغ کنند و در این روند، به کشور و ملت آسیب بزنند. پس "تغییر" این نظام امری است ضروری و بلکه حیاتی. سپاه با ایجاد بانک، پول کشور را در اختیار می گیرد. با خرید مخابرات و خودروسازیها و صنایع عمده، شریان های اصلی اقتصاد کشور را کنترل می کند و با تشکیل بزرگترین غول اقتصادی در کشور، این سرزمین را به ملک شخصی خود تبدیل می کند! در کنار اینها، به بهانه نخ نمای حفظ انقلاب(!) تمام انقلابیون سابق را به عنوان ضدانقلاب سرکوب کرده و انقلابیون نسل تازه را هم به بهانه انقلابی گری می کشد. دیگر متر و معیار نه ایرانی بودن آدمهاست، نه انقلابی بودن و نه حتی دیندار بودن! بهایی و یهودی و مسلمان، اگر از حکومت سئوال کنند "رأی ما کجاست؟" همگی مستوجب مرگ و گلوله اند. انقلابی باشی یا شاهی، کرد باشی یا بلوچ، فارس باشی یا ترک فرقی ندارد. به محض پافشاری بر حقوق شهروندی ات، ضدنظام هستی و خونت مباح است. و اتفاقا" همین حماقت کودتاچیان است که باعث شده ما اقشار جداافتاده از یکدیگر باز به همدیگر متصل شویم و از ما یک "ملت" ساخته است.

این نظام چاره ای جز سرنگونی ندارد و این ملت انتخابی جز تغییر این نظام ندارد وگرنه جز نیستی و ظلم و نکبت نصیبی نخواهد داشت. و این ملت اهل زندگی در ذلت و نکبت نبوده و مستحق پیروزی است. برای اینکه مرحله پیروزی را محکم و بااقتدار سپری کنیم، چاره ای نداریم جز آنکه با همدیگر بر سر یک اصل بنیادین توافق کنیم و نیروهای همدیگر را افزایش دهیم. جنبش سبز به مردم ما آموخت "آری به اتفاق جهان می توان گرفت!" و حالا اگرچه هنوز تا پیروزی راهی باقی مانده، اما رمز پیروزی را دریافته ایم. رمز پیروزی ما این است که بر یک موضوع توافق کنیم، موضوع را رها نکنیم و به آدمها کاری نداشته باشیم. موضوع اصلی "رهایی ایران" است. آدمهایی که به خروج ایران از این بلای بزرگ و تغییر این وضعیت کمک می کنند، همگی همگی همگی ایرانی اند و قابل احترامند و دارای حقوقی مساوی و مسئولیتهایی برابر با همدیگر هستند. همه می خواهیم شهروند آزاد یک ایران آزاد باشیم و در همه زمینه ها "حق انتخاب" داشته باشیم. اگر همگی روی این موضوع مشترک توافق کرده باشیم (که کرده ایم) و اگر کاری به گذشته و آینده آدمها و گروهها نداشته باشیم (که نداریم)، نیروهایمان می تواند (و توانسته است) متحد و منسجم شود و کوههای بزرگی را از ریشه درآورد، این کودتاچیان حقیر که چنان وزنی هم ندارند. اکنون همه فرزندان ایران روی یک "مخرج مشترک" توافق داریم. مخرج مشترک همه کسانی که دلشان برای ایران می تپد، رهایی ایران از چنگال فاسد کسانی است که عملکردشان را می بینیم و آرمانهای حقیرشان جز نابودی و سیاهی چیزی به بار نخواهد آورد.

در حرکت میلیونی جنبش سبز آموخته ایم که توافق روی "آینده دموکراتیک" کشور مهم است نه توافق روی "افراد آزادی خواه"! ما آموخته ایم که نه به گذشته افراد کاری داشته باشیم و نه به طرحی که افراد برای آینده خود دارند و نه ایده آلهای گروهها و افراد را موضوع اصلی می دانیم. موضوع مشترک همه ما تلاش برای آزادی ایران است. و همین اندازه که کف مطالبات همه ما "آزادی" باشد، به آن هدف متوجه هستیم و بدنبال همان هدف حرکت می کنیم. ما همگی خواستار یک "بستر فراخ" به نام آزادی شده ایم که برای همگی ما امکان زندگی فراهم خواهد کرد. هم به متدینین امکان زندگی دینی می دهد، هم به افراد بی اعتقاد.

جنبش سبز ملت ایران، سبزی را وام گرفته تا مثل بهار، بی دریغ باشد. تا بهار سبزی بسازد که در فردایی آزاد، امکان رویش هر گیاهی ، هر نهالی، هر درختی در طبیعت این سرزمین پهناور باشد. در این خیزش سبز، بنای ما رسیدن به حق انتخاب به عنوان بزرگترین حقوق آدمی است. وقتی همه ما روی "موضوع واحد" توافق داریم، آهن سرد و تفنگ نمی تواند ما را بپراکند و یکدلی ما را نابود کند. روی این مخرج مشترک یعنی آزادی با همدیگر توافق کرده ایم و درباره راههای رسیدن به این موضوع مشترکمان با همدیگر حرف می زنیم و سخن می گوییم و به اشخاص و گذشته یا طرح آنها برای آینده شان کاری نداریم. به رغم خواسته حاکمان تفرقه افکن و پرونده ساز، ما نمی خواهیم ثابت بکنیم گذشته افراد چه بوده؟ و این گذشته را قضاوت نمی کنیم و بر اساس قضاوتهای خودمان، بین خود و او خط فاصله نمی گذاریم. چرا که طی این سالهای پر اشتباه دریافته ایم، که قضاوت ما درباره همدیگر الزاما" صحیح نیست! و اصلا" ما بر اساس کدام معیار و کدام متر حقیقت یاب، رفتار و گذشته آدمها را سنجش می کنیم؟ حرکت به سوی موضوع آزادی، ما را از این قیدها و دست و پابندها رها کرده است. می خواهیم مدتی قوه قضاییه مغزمان را تعطیل کنیم و به جای هرنوع قضاوتی درباره آدمها، ملاک را عمل حال و وضع حاضر افراد بدانیم و اگر او هم شعار آزادی می دهد، به او بپیوندیم و بهار بی دریغ و دلپذیر باشیم، نه پاییز برگریز. صرف اینکه همگی بر این خواست مشترک (آزادی) توافق کرده باشیم، نیمی از راه را رفته ایم. ما کشوری می خواهیم که "جمهور مردم" بر پایه رأی خود بتوانند یک نظام مدنی تشکیل دهند و تمام ایرانیان از فارس و بلوچ و کرد و ترک و ترکمن و عرب بتوانند آزادنه در آن زندگی کنند و هیچ چیزی جز آزادی حق انتخاب، اصالت نداشته باشد. آزادی انتخاب مذهب، آزادی انتخاب دولت، آزادی انتخاب لباس، شغل، و همه چیزهای دیگر. ما به این تفاهم دست یافته ایم و خبر بد برای حاکمان کودتاچی ایران اینکه دیگر عنصر تفرقه افکنی در میان ما ایرانیان کارگر نخواهد افتاد. ما بر سر موضوع آزادی وطن خود تفاهم ملی داریم و اکنون دشمن آزادی ایران، فقط دیکتاتوری ولایت فقیه نظامی است که صدای فروریختن آن مدتهاست شنیده می شود و خیلی زودتر از آنچه تصور شود، فرو می پاشد.

ما رمز موفقیت را یافته ایم، کشورمان را آزاد می کنیم و مردم آزادانه انتخاب می کنند چه می خواهند؟ بزرگترین دستآورد جنبش سبز که دستآورد همه ایرانیان است فعلا" رسیدن به این نتیجه بزرگ است که موضوع اصلی آزادی است و دشمن بزرگ آزادی، اقلیت حقیری است که می خواهد با زور و اعدام و شکنجه و تجاوز بر مسند قدرت بماند، اما دیگر نمی تواند!