مبارزه بدون خشونت و دفاع مشروع

مبارزه بدون خشونت در عین حال که هرگونه خشونت را نفی می کند، اجازه استفاده از خشونت بر علیه خود را نیز نمی دهد. مبارزه بدون خشونت بر این نکته اصرار دارد که خشونت را بعنوان ابزاری برای رسیدن به هدف ندانسته و تنها راه نیل به یک جامعه دموکراتیک را مبارزه مدنی بداند.

تلقی ناصحیحی که بعضاً از مبارزه بدون خشونت تبلیغ می شود در حقیقت به توسعه خشونت و کاربرد بیشتر آن از سوی حکومت منجر خواهد شد. اعلام اینکه جنبش سبز حتی در مقابل کاربرد خشونت از سوی حکومت، نباید پاسخ خشونت اعمال شده را بدهد، تنها به کم هزینه کردن سرکوب و تشویق حکومت به خشونت بیشتر خدمت می کند.

دفاع مشروع، قدرتی بازدارنده است. دفاع مشروع، حقی است که انسان، بطور ذاتی و طبیعی از آن برخوردار است و در حقوق جزایی همه کشورها، قانونی بوده و به رسمیت شناخته شده است.

دفع خشونت هیچ قرابتی با ایده مبارزه مسلحانه و مبارزه خشن ندارد. طرفداران مبارزه مسلحانه، دموکراسی را از مسیر لوله تفنگ قابل دستیابی می دانند ولی معتقدین به مبارزه مدنی، دموکراسی حاصل از اسلحه و خشونت را بدتر از استبداد حاکم دانسته و حاضرند مبارزه طولانی تر شود اما دست به خشونت نزنند. در عین حال جنبش سبز وظیفه دارد به استبداد حاکم بفهماند که کاربرد خشونت برایش گران تمام خواهد شد.

«نفی خشونت» فقط از طریق «دفع خشونت» امکان پذیر است. جنبش سبز هرگز نباید با اندیشه درگیری و خشونت به خیابانها برود ولی در عین حال هرگز نیز نباید اجازه اعمال خشونت از سوی حکومت را بدهد. نهادینه شدن مقاومت در برابر خشونت، هم برای جنبش سبز و هم برای دیکتاتوری حاکم، مدتی طول خواهد کشید. زمان لازم است تا همه مردم بدانند که دست زدن به خشونت و شروع آن از سوی جنبش ننگ است و کوتاه آمدن در مقابل خشونت، ننگی بمراتب بالاتر است. حکومت نیز بتدریج خواهد فهمید که جنبش سبز بصورت صلح آمیز و آرام به خیابانها می آید و هیچگاه دست به خشونت نمی زند، ولی در مقابل خشونت نیروهای سرکوبگر نیز هرگز ساکت نمانده و «دفع خشونت» خواهد کرد.

هر انسانی بطور طبیعی و قانونی حق دفاع از خود را دارد و در این زمینه نباید مرعوب تبلیغات حکومت شد. ولی فقیه زندانهایش را از آزادیخواهان و اندیشمندان پر کرده و با احکام سنگین حبس و شلاق و تبعید آنها را مجازات می کند، فقط به جرم اندیشه. از نظر حاکمیت حتی اندیشیدن هم محاربه محسوب شده و به شدیدترین وجهی با آن برخورد می کند. مردم که در مقابل حکومت اسلحه برنداشته اند، نارنجک و موشک پرتاب نکرده اند، ولی با اینحال لیست افراد محکوم به اعدام هر روز طولانی تر می شود.

حکومت ناخواسته با عدم تفکیک نحوه مخالفت افراد، جنبش مردمی را بیش از پیش متقاعد می کند که فرقی بین یک نویسنده، وبلاگ نویس، اندیشمند، خبرنگار و شعاردهنده در تظاهرات خیابانی با یک چریک مسلح وجود ندارد. چه با مشت گره کرده بر علیه حکومت شعار بدهند، چه در مقابل حمله وحشیانه لباس شخصی ها و پلیس دست به سنگ شوند، و چه نارنجک و تفنگ دست بگیرند، روند حکومتی بازداشت، شکنجه، محاکمه و محکومیت یکسان خواهد بود.

مرز بین خشونت گرایی و خشونت زدائی بسیار به یکدیگر نزدیک بوده و شاید بهمین دلیل باشد که رهبران جنبش سبز بدلیل نگرانی از سقوط جنبش به ورطه «خشونت ورزی» هرگونه «خشونت ستیزی» را نیز نفی می کنند. ولی روند توسل هر چه افزونتر استبداد به خشونت، بعنوان یک «رویه»، ضرورت بازنگری در این تاکتیک را می طلبد.

از یاد نباید برد که استفاده از خشونت هر روز برای حکومت گرانتر تمام می شود، امروز حکومت بر خلاف یکسال پیش، در کنار چالش هسته ای ناچار است پاسخگوی چالش نقض حقوق بشر نیز باشد. بسیاری از کشورهای دنیا و بویژه ملتهای جهان که شاید در موضوع هسته ای موضع گیری خاصی نداشتند، در مقابل نقض حقوق بشر از سوی حکومت ولایت فقیه بسیار حساس و دارای موضع هستند. تحولات ایران و موضوع حقوق بشر در کانون توجه رسانه های جهان و افکار عمومی دنیا قرار گرفته است و انزجار بین المللی از رفتار وحشیانه حکومت در برابر مردم ایران، فزونی بیشتری می گیرد.