گزارش گروه وکلای امید از وضعیت پناهندگان ترکیه
شعبه مرکزی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در آنکارا است که دارای شعباتی در سیلپی، استانبول، و وان بوده که دارای 83 نفر کارمند میباشند.
اداره آنکارا شامل 9 نفر منشی برای ثبت نام و امور دفتری، 6 نفر مترجم، 2 نفر مامور تصمیم گیری درباره وضعیت پناهندگانRSD، 2 نفر مامور استیناف، و 12 نفر منشی برای تعیین واجد شرایط بودن که 4 نفر آنها کارمند دائمی بوده و 8 نفر آنها داوطلب میباشند.
منشی های تشخیص استحقاق، وظیفه دارند که مصاحبه اداره تصمیم گیری درباره وضعیت پناهندگان را انجام داده و بعد تقاضای مرحله اول پناهندگی را مقرر میکنند. سپس مامور تصمیم گیری درباره وضعیت پناهندگان کلیه پرونده های مرور شده بوسیله ماموران تشخیص استحقاق را بررسی کرده و نتیجه نهائی را صادرمیکند.
بودجه کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل برای کشور ترکیه در سال 2010 مبلغ 7,797,720 دلار بوده است. بودجه کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل عمدتا بوسیله کمک هائی از طرف دولت ها، سازمان های غیر دولتی، و اشخاص تامین میشود.
بیشترین کمک به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل از طرف آمریکا میباشد که ازکل بودجه سالیانه کمیساریا که مبلغ 1. 3 میلیارد دلار میباشد، مبلغ 640,126,528 دلارآن را تامین کرد بعلاوه مبلغ 756 میلیون دلار نیز برای درخواست های مازاد پرداخت شد. حتی با وجود در اختیار داشتن چنین منبع مالی عظیمی، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل ترکیه کمبود بودجه داشته و بزرگترین مشکل برای رسیدگی به پرونده های معوقه پناهندگان را همین نداشتن بودجه و کمبود کارمند ذکر کردند.
نقش دو جانبه ای که به کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل محول شده که هم بعنوان مدافع پناهنده باشد و هم تصمیم گیرنده برای وضعیت تقاضای پناهندگی، جای نگرانی دارد.
نقش کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل، مطابق با منشور خود باید مدافع پناهندگان باشد و آنها را ازاستبداد محافظت کند. این امر مستلزم این است که کمیساریا کشورها را به چالش بخواند و این موقعیت سازمان را در رابطه ای متضاد و ناسازگارانه با کشور ها قرار میدهد.
تعداد زیاد پناه جویان در ترکیه و کمبود دائمی منابع برای کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل چالشی پدید آورده که چگونه اهداف منشور خود را حفظ کند.
نقش کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل بعنوان مدافع حقوق پناهندگان در بعضی مواقع بخاطر داشتن مسئولیت برای تصمیم گیری در مورد تقاضای پناهندگی نقش موثری و مفیدی نیست. بسیاری از پناهندگان که با آنها صحبت شده است نارضایتی خود را از کیفیت مصاحبه خود با کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل ابراز نموده و مصاحبه را خصمانه دانسته و در چندین مورد اینطور گفتند که در مصاحبه با مامور تصمیم گیرنده درباره پناهنده عکس العمل های خشن و نابجا از مامور دیده اند و یا تجربه این مصاحبه را به باز جوئی بوسیله مقامات امنیتی ایران تشبیه کردند.
بیشتر جمعیت پناهندگان ایرانی در نوشهیر، کایسری و نیده هستند. آگری و وان که در شرقی ترین منطقه ترکیه قرار دارند هم بطور چشمگیری جمعیت ایرانی دارند. تا سپتامبر 2009 ، ایرانی ها اکثراً به شهر های اطراف نوشهیر و کایسری و آگری فرستاده شده اند. آگری شهر دور افتاده و از نظر اقتصادی بسیار در مضیقه میباشد که بیشتر افغان ها و ایرانی ها در آن سکونت دارند. ایرانی هایی که به آگری فرستاده شده اند بیشتر آن دسته از ایرانیانی هستند که بطور غیر قانونی از طریق مرز شرقی با ایران وارد شده اند زیرا آگری محل ورودشان بوده است. بعلت دور افتادگی محل و نزدیکی با مرز ایران ، پناهندگان در آگری یکی از آسیب پذیر ترین گروه های پناهندگان هستند.
کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل در ترکیه به پرونده های چهار طبقه از ایرانیان پناهنده رسیدگی میکند. اولین گروه شامل بهائی ها هستند که در سال های اخیر تقریبا 30 % از پرونده های کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل را تشکیل داده اند. گروهی که از لحاظ تعداد مقام دوم را دارند معمولا ایرانیانی هستند که تغییر دین داده و مسیحی شده اند. گروه سوم شامل پناهندگان سیاسی میباشند. تعداد پناهندگان سیاسی در پرونده های کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل بطور چشمگیری از انتخابات ژوئن 2009 افزایش پیدا کرده است. چهارمین گروه آن دسته از ایرانیانی هستند که به دلیل جنسیت و یا نوع تمایلات جنسی مورد اذیت و آزار قرار میگیرند.
برخی از پناه جویان و پناهندگان اظهار داشتند که از نداشتن اطلاعات درمورد وضعیت پرونده شان و جواب ندادن کمیساریاعالی پناهندگان سازمان ملل به نامه های آنها بسیار ناراحت و نا امید هستند.
از نمونه 14 نفری ، 7 نفر گفتند که مصاحبه آنها بطور کلی یک تجربه مثبت بود و 7 نفر گفتند که مصاحبه آنها یک تجربه منفی بود. استاندارد های اداره تصمیم گیری در مورد وضعیت پناهندگان اینطور اشاره میکند که ماموران تشخیص استحقاق باید محیطی که در آن اعتماد و احترام وجود دارد بوجود بیاورند و همینطور به طرزی غیر خصمانه صحبت کنند . بسیاری از پناه جویان گفتند که تجربه مصاحبه آنها مانند بازجوئی بود. یکی از پناهندگان چنین گفت، " یکی از بد ترین تجربه های زندگی من بود،" و یکی دیگر چنین گفت ،
" آن بد تر از باز جوئی شدن بوسیله مقامات ایرانی بود."
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید