رای اعتراضی روحانی

  با اینکە رهبر نظام خواستار انتخابات پرشور شدەبود، اما حسن روحانی با تعجب از رد بسیاری از نامزدهایشان، یعنی نامزدهای طیف میانەرو و اصلاح طلب می گوید! با این حساب و اگر منطق بیان روحانی را مبنا قرار بدهیم، جریان مسلط در هیت های نظارت همان راە هیت های اجرائی را رفتەاند و بە این ترتیب یا سخنان رهبر را هیچ انگاشتەاند، یا اینکە سخنان رهبر تنها مانوری بیش نیست و آنچە می گذرد در اساس نقشە از پیش تدوین شدەای است کە خود خامنەای در سمت دهی آن نقش بی چون و چرا و بنیادین دارد. البتە عقل سلیم حکم می کند کە بە همین احتمال دوم یقین داشتەباشیم، زیرا کە نمی توان مجلس را باز بە دست جریانی سپرد کە دوبارە خواب تفاهم با غرب را در شرایط تقابل خونین کنونی ببیند. حسن روحانی با اینکە می داند وضع بد است، و صراحتا اعلام می کند کە صاحبان قدرت اگر بە جای ١١ هزار نفر، ١١٠ هزار نفر هم بیاورند باز میزان مشارکت مردم همانی خواهد بود کە بود، زیرا کە اکثریت قریب بە اتفاق آنها از جناح خاصی اند، برای برون رفت از چنین وضعیتی بە 'رای اعتراضی' معتقد است. او می گوید عدم شرکت نتیجەای در پی نخواهدداشت، و بنابراین ملت پای صندوق بروند و با دادن رای بە نامزدهای معترض بە وضعیت موجود نە بگویند. ترم 'رای اعتراضی' ظاهر جذابی دارد، اما باید گفت کە تا چە میزان چنین رای می تواند بازی موجود را تغییر دهد؟ در این مورد سئوالات زیادی مطرح اند. از جملە آیا در همە حوزەهای انتخاباتی، نامزدهای جناحهای مخالف وجود دارند؟ این نیروها تا چە اندازە شناختە شدەاند؟ آیا این بار از صندوق رای، در غیاب جدی جناحهای مختلف، حتی بە فرض شرکت مردم، آنهائی را استفراغ نخواهدکرد کە حاکمیت دل در گروشان دارد؟ و با این حساب حضور مردم برای دادن رای اعتراضی، تنها بە نمایشی برای قدر قدرتی حاکمیت تبدیل نخواهدشد؟ و باز فراتر از اینها، آنچە حسن روحانی فراموش می کند پارادایمی است کە جامعە ایران در آن قرار گرفتەاست. در شرایطی کە بقول جامعە شناس کشورمان 'تقی آزاد ارمکی' جامعه خود را کاملا از ساحت نظام سیاسی جدا کرده و به لحاظ اجتماعی در حال خودتنظیمی است، جامعەای کە بە نهایت شکاف میان دولت و ملت رسیدەاست، آیا بحثی مانند 'رای اعتراضی' دیگر خریداری خواهد داشت؟ رویای احیای سالهای قبل، خواب و خیالی بیش نیست.