الهه حسن 

شراب چشم تو نازم که مست مستم کرد 
رها ز قید نباید نمود و هستم کرد 

نه گل زگل توشدی خوبتر به چشم امروز 
که چشم و دوش و برت مست مست مستم کرد 

چو گشته شیفته ات گل نه جای عجب و شگفت 
که شاخه سار تو ام خار پای بستم کرد 

بیان سحر حلالت به داد خواهی خلق 
ز بود و باش رها، راهی الستم کرد 

تویی تویی که هنر بیز ساحت هنری 
بیا که دوریت ای ماه دل شکستم کرد

تو آن الاهه ی  حسنی به جلوه های نمود 
بیا به پیش منا دلبرا که رستم کرد

بریز باده به کامم زحسن ناز و نگاه 
که آن نگاه دلاویز می پرستم کرد

پاریس 

سوم ماه مارس دوهزارو بیست و سه