یک دختر از تبار ِ ترانه .

یک دختر از سرود ِ ستاره.

از کوچه باغهای بهاره –

مارا صدا زده ست

تا از زلال ِ آینه وُ آب ها شویم.

وقتی که عاشقانه ترین حرف های ما

از شور ِ شاعرانه گذر می کند هنوز

باید به شادمانی ِ شب های بیقرار –

بر بستر ِسپیده وُ شبنم ، رها شویم.

ما آمدیم

دوست بداریم .

ما آمدیم با طپش ِجان عاشقان

تا از دل ِحماسه ، غزلها برآوریم.

در روزگار ِآینه وُ سنگ

چیزی که مهربان وُ قشنگ ست

آغوش آرزوی درخشان باغ ماست .

نیکا ! دخترم !

دراین شب ِ بلند

این چشم های توست که شعر ِچراغ ماست.

زیباست نام تو

پیک ِ زمانه گشت ، سرانجام ِ جام تو.

شور ِشکفته ات

مارا به سوی زمزمه ی ماه می کشد.

نیکا !

دریا برای خنده ی تو آه.....می کشد.