وکالت ظاهراً آن چاشنی انفجار سهوی بود که اختلافات و تهدیدها را به سطح آورده است

درددل من در جایی که عمومی نبود 
فضا بسیار آلوده شد ،همه بهم میپرن. وکالت ظاهراً آن چاشنی انفجار سهوی بود که اختلافات و تهدیدها را به سطح آورده است . نگرانی ها ، ترسها ، دو رویی ها ، احساس خطرها .... همه اینها بطور واقعی و تاریخی وجود داشته اند اما حالا بسیار شناور شدند .... .
من در تاریکی نگاه به آینده دارم ، شاید این خوب است که عصبانیت ها و حرفهای گفته یا ناگفته آشکار شده اند ،از جنگ پرچم شیروخورشید با پرچم اقلیم کردستان/یا هرچی در جنبش ایران ، تا شرط وفاداری مساوی شد با تعهد به تمامیت ارضی.... و پیش شرطهای ناگفته اما آشکار...،

اگر قرار باشد نوعی توافق جمعی برای گروه مشترک راهبردی صورت گیرد و تکثر گرایی اصل گردد ، خوب با این دعواهایی که پیش آمده است ، همگان دست همدیگر را خوانده اند، نتیجه اش باید این باشد که نقشه راه اولیه تا حدی قابل فهم باشد با نگرانی کمتر ...
باید توافقی صورت گیرد ، باید موضوع تقسیمات قدرت قابل فهم باشد ، نه اینکه تصمیم گرفته شود، بلکه من مازنی با ادعای نیمه کرد باید بفهمم که به عنوان مثال چرا فدرال های جغرافیایی نه اتنیکی که بخشی از دوستان خوب سوسیال دموکرات من مطرح می کنند نمی تواند راه حل باشد .. .
گاهی وقتا احساس می شود ما بر سر شکل و شمایل درگیر هستیم، در حالیکه در محتوا، عمدا ژینا ما را همدل کرده است ...
من مازنی برای ژینا ها جانم را میدهم ، همانطور که برادرم در کردستان یک چهارم شش خود را در اثر گلوله های میگ صدام از دست داد، و همانطور که پسرخاله ام ایوب از مازندران، در کردستان با بمب شیمیایی صدام جانش گرفته شد .
جان امثال من برای حفظ ژیناهای وطنم ارزشی ندارد . با این همدلی تاریخی باید همگان حتی در انتخاب شکل هم شده است ،چند قدمی عقب نشینی کنند .
آیا میشود فدراتیو جغرافیایی را با امضای حفظ تمامیت ارضی گره زد؟ آیا شورای اتحاد فدراتیو ها با یک رئیس جمهور یا یک پادشاه، می تواند نوعی راه حل ایرانی در این مرحله از تاریخ ما باشد؟
من نگران هستم، میدانیم مردم در داخل به این مسائل اهمیتی نمی دهند ، ولی خوب فردای پیروزی انقلاب ایران ، داشتن تردیدها و نبود توافق های اولیه می تواند ، راه را برای ایده های تشنج زا باز گذارد . برای جلوگیری از تشنج چه راهکارهای عملی موجود است ‌؟ ...