توافق آمریکا و طالبان؛ چگونه به اینجا رسیدیم؟

گروه طالبان در دولت جدیدی که در نشست بن روی آن توافق شد، سهم نداشت و در عوض آنها "تروریست و جنگجویان دشمن" خوانده شدند و بسیاری‌شان کشته و زندانی شدند.

برای مدتی به نظر می‌رسید طالبان از بین رفته و افغانستان به ثبات رسیده است. اما در سال ۲۰۰۴، نشانه‌های واضحی از بازگشت طالبان دیده شد و اعضای این گروه علیه دولت جدید و نیروهای خارجی اقدام به شورش کردند.

پس از آن اولین تلاش بزرگ برای صلح با طالبان، تشکیل شورای عالی صلح در سال ۲۰۱۰ بود. این شورا به رهبری برهان‎الدین ربانی، رئیس جمهوری پیشین افغانستان موظف شد تا با طالبان مذاکره کند.

برای انجام مذاکرات مستقیم و ایجاد محل ثابتی برای مذاکره، دولت قطر در سال ۲۰۱۳ پذیرفت تا میزبان دفتر سیاسی گروه طالبان در دوحه باشد.

در میان تلاش‌های پراکنده برای شروع یک روند صلح، جنگ شدت گرفت و طالبان به تدریج کنترل خود را در سراسر افغانستان افزایش دادند.

در سال ۲۰۱۸ رئیس جمهور ترامپ، که سالهاست می‌خواهد نیروهای آمریکایی را از افغانستان خارج کند، زلمی خلیلزاد را به عنوان نماینده ویژه ایالات متحده برای صلح افغانستان منصوب کرد. در طول سال ۲۰۱۹ نمایندگان ایالات متحده تحت ریاست زلمی خلیلزاد و نمایندگان طالبان زیر نظر عبدالغنی برادر، معاون سیاسی این گروه برای چندین دور در دوحه ملاقات کردند.

مهمترین خواست طالبان تعیین جدول زمانی خروج کامل نیروهای آمریکایی از افغانستان بود و مهمترین خواست آمریکا هم قطع رابطه طالبان با تروریسم بین‌المللی و گروه‌های شبیه القاعده بود.

هیچ چیز مشخصی از این مذاکرات حاصل نشد و حملات مرگبار طالبان به صورت گسترده ادامه یافت.

در سپتامبر سال ۲۰۱۹، هر دو طرف در آستانه امضای توافقنامه بودند، اما رئیس جمهور ترامپ به طور ناگهانی مذاکرات را در پی یک حمله انتحاری در کابل که باعث کشته شدن یک سرباز آمریکایی شد، لغو کرد.

پیشرفت اصلی در مذاکرات در فبروری/فوریه ۲۰۲۰ حاصل شد و مایک پومپئو، وزیر خارجه آمریکا اعلام کرد که توافق جدید با طالبان روی دست است.

مراحل بعدی این توافقنامه تاریخی شامل جدول زمانی برای خروج نیروهای آمریکایی و گفتگوهای بین‌الافغانی در مورد آینده سیاسی افغانستان است.

صلح آرزوی دیرینه مردم افغانستان است اما شک و تردیدهای زیادی هنوز وجود دارد و نگاه‌ها حالا به سوی مذاکرات بین‌الافغانی معطوف خواهد بود.