مذاکرات هسته ای و ... "قیصصر بیا که داداشتتو کشتنددد"!؟
روشن است که در قرن بیست و یکم و با شروع هزاره سوم میلادی، هیچ امری مهمتر از "سیاست زدایی از جوامع نیست". حداقل به دو دلیل روشن:
اول - هوشمندترین و مسئول ترین انسان ها مایل نیستند، وقت و انرژی شخصی خودشان را صرف "سیاست ورزی بکنند"؛دوم - در غیاب انسان های پیشرو، انسان های طمع ورز و کم مایه، بیشتر با تکیه بر جهل، سادگی و پول - بخوان پوپولیسم معیوب - عرصه های سیاست ورزی را در انحصار گرفته اند و جای پایشان را هر روز محکمتر هم می کنند.
و اما بعد...
مناظرات کوبنده و طوفانی در جامعۀ امریکا در موضوع نقد "جمعبندی توافق 5+1 با ایران" درگیر است. (برخلاف جامعۀ ایران که تصمیم گیران در آن پاسخگو نیستند، در آمریکا به چالش کشیدن تصمیم گیران بخشی از اصول به قاعده در آمده، در عرصۀ رقابت های سیاسی است.) در این میان مهمترین نکته ای که در مناظرات مطرح می شود. موضوع چگونگی مسیری است که "کره شمالی" را از آن مسیر وادار کرده اند تا بمب اتمی داشته باشد!
خانم وندی شرمن، به عنوان مذاکره کننده و سرتیم مذاکرات با "کره شمالی" بارها و بارها متهم شده است به این نکته که عاملی بوده است که با مذاکرات طولانی و اعتماد به طرف "کره شمالی" باعث شده است تا فرصت های جلوگیری از دستیابی "کره شمالی" به بمب اتمی از بین برود.
روایت جوئل س. ویت در این خصوص - یعنی مسیری که کره جنوبی را وادار کرده است تا "نان شب را رها کرده، بدنبال بمب اتمی برود" اما چیز دیگری است. خیلی خلاصه شدۀ این روایت که در سایت "سیاست خارجی" امروز و با عنوانِ «بهترین راه نادرست برای اجرایی کردن یک معاملۀ هسته ای»، منتشر شده است، این است:
1- دولت کلینتون و تیم مسئول مذاکرات ایشان با کره شمالی وارد معامله می شود.
2- انها به توافق می رسند که دولت آمریکا دو(2) نیروگاه هسته ای مدرن برای کره شمالی بسازد و کمک های انسان دوستانۀ بیشتری را هم تدارک ببیند.
3- کره شمالی در مقابل، کار روی تسلیحات اتمی را متوقف بکند.
4- جمهوری خواهان و نئوکانها، این موضوع را دستآویز حمله به دولت کلینتون می کنند و از آن به عنوان پل تبلیغات انتخاباتی استفاده می کنند.
5- بودجۀ مربوط به تعهدات دولت آمریکا در توافق بدست آمده با "کره شمالی" در مجلسین تصویب نمی شود.
6- بوش پسر با این تبلیغات که در صوزتیکه رئیس جمهور بشود، شرارت "کره شمالی" را متوقف خواهد کرد؛ در کارزار انتخاباتی شرکت می کند.
7- به محض انتخاب شدن به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده، کره شمالی را به سمت "تنها چاره" یعنی تهیه بمب هل می دهد.
8- قیصرِ برادر کشته شده، هیچ چاره ای ندارد تا پاشنه ها را ورکشیده و به یک قاتل زنجیره ای مبدل شود!
روایت مختصر و تکراریی بود، نه؟
همین روایت در مورد انقلاب ایران، گروگان گیری و انتخابات ریگان - کارتر هم صدق می کند. در مورد حمله به افغانستان و عراق هم صدق می کند؛ در مورد بی آبرو کردن اوباما در عراق و در داستان داعش بازی و مذاکرات و جمعبندی توافق هسته ای هم می تواند عیناً تکرار بشود.
مایل نیستم در خصوص خسارت هایی که 12 سال حکومت جمهوری خواهان و "ریگانیسم - تاچریسم" به جامعه آمریکا و رویاهای دمکرات ها وارد کرد، در این یادداشت چیزی بنویسم. ولی می توانم تاکید بکنم که بدون این سیاست ورزی دریده و کثیف جامعۀ ما الان در وضعیتی چند ده برابر از فلاکتی که در آن گرفتار آمده است، بیرون تر و شاداب تر بود. (این موضوع خود می تواند، محل بررسی های همراه با اندازه گیری و حقیقت یابی جداگانه باشد.)
به کجا دارند ما را هل می دهند؟
یک توافق که مرده بدنیا آمده باشد و یا یک توافق نیم بند که با وتوی اوباما شکل بگیرد. هیچ امنیتی برای جامعه ایرانی با خود به همراه نخواهد داشت. موضوعی خواهد بود برای شعارهای تبلیغاتی در "انتخابات سال 2016" در آمریکا!
یک "بوش نوعی" از آن برای ترساندن افکار عمومی استفاده می کند و با این شعار که «وقتی من رئیس جمهور باشم، این توافق نامه را از بن و اساس قبول نخواهم داشت.»، بازی را به هم "نمی زند"(؟!)، جور می کند! از بچه کودکستانی تا شخصیت های ملی و میهنی در ایران به این صرافت خواهند بود که چه باید کرد؟
راهکار بعدی روشن است؛
قیصر بیا که داداشتو کشتند!
چه پیشنهادی می توان برای افکار عمومی و جامعۀ مدنی داشت؟
برای اینکه کسی نتواند شما را "هل بدهد" از مسیر ایشان خارج شوید؛ همین!
شنبه 24 مرداد 94
پی نوشت:
برای آشنا شدن با نویسنده مقاله ای که در بالا به آن اشاره کردم لینک معرفی نویسند:
لینک مقالۀ «بهترین راه نادرست برای اجرایی کردن یک معاملۀ هسته ای» - جوئل س. ویت
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید