خاطرات زندان تیف. قسمت 20

در آخرین روزهای ماه نوامبر 2006، یک عضو قدیمی مجاهدین وارد تیف شد و 2 نکته ی جالب را برایمان تعریف کرد: نخست اینکه مجاهدین از همه ی نیروها تعهد می گیرند که تا دو سال دیگر صبر کنند تا همه چیز تعیین تکلیف شود و دیگر اینکه از دو سه ماه پیش به این سو، مجاهدین دست به استخدام شمار فراوانی نوجوان و جوان عراقی زده اند که شاید در حدود 700 نفر باشند. این عراقیها در قرارگاه اشرف زندگی می کنند، لباس نظامی مجاهدین را می پوشند، از تمام امکانات گوهران بی بدیل بهره می برند، ماهیانه 35000 دینار دستمزد می گیرند و روزهای پنج شنبه و جمعه هم به خانه می روند. برایشان کلاسهای آموزشی سیاسی، تشکیلاتی و ایدئو لوژیک گذاشته اند. مجاهدین هیچ توضیحی دراین باره به نیروهای خودشان نمی دهند و کسی هم حق پرسیدن ندارد. روشن است که چنین کاری از چشم دولت و ارتش آمریکا پوشیده نبوده و نیست. تا زمانی که تشکیلات مجاهدین در عراق به عنوان یک بازوی اطلاعاتی برای ارتش آمریکا عمل می کند، حفاظت و ماندگاری آن هم برای آمریکا مهم است. سیاست خط موازی، چارچوب و منطق نمی خواهد و نیازی هم به پرنسیپ ندارد!

در اوایل ماه دسامبر، فشارهای ارتش آمریکا برای پایان دادن به تحصن شدت پیدا کرد. دو نفر از لمپنهای تیف با چاقو به محل تحصن حمله کردند و فریاد می زدند که ارتش آمریکا از آنان پشتیبانی می کند. به دنبال آن، آمریکاییان وسایل گرمایش محل تحصن را با خود بردند و بهانه آوردند که دلیل این درگیری، محل تحصن است. با وجود سوز سرمای کویر، باز هم تحصن پایان نیافت. به آن دو نفر شرخرازجمله فردی به نام سعید پاشنه طلا، 700 دلار دستمزد دادند. سپس ارتش آمریکا گفت:" اگر به تحصن پایان دهید و به سر کار بروید، به جای 1 دلار، 3 دلار در هر ساعت دستمزد خواهید گرفت". 4 نفر پذیرفتند و دیگران هم به تحصن ادامه دادند.

3 روز بود که آب حمام را قطع کرده بودند و وضع بهداشتی و غذایی هر روز بدتر می شد. آمارگیریهای روزانه افزایش پیدا می کرد و در کنار این همه، ارتش آمریکا هم همواره تبلیغ می کرد که تحصن، فایده ای ندارد و باید به سر کارمان برگردیم تا به آزادی فکر نکنیم و اگر کسی تحمل ندارد به ایران برود. ولی فقیه ، رهبر عقیدتی و طبیب نظم نوین، از بردگی و عذاب زندانیان تیف لذت می بردند.

در روز 12 دسامبر 2006 ، نمایش آزاد شدن دارایی های مجاهدین در اروپا از سوی یک دادگاه نمایشی به روی پرده رفت. در همان روز "رجوی" پیام داد و سخن از پیروزی عدالت بر سیاست گفت. دسته گلی هم به خودش داد و این نمایش را یک پیروزی برای استراتژی خودش تعبیر کرد. به آمریکا هم رهنمود داد که سلاح آمریکایی به مجاهدین بدهد تا جهان به آرامش برسد.....!

در 14 دسامبر، "مژگان پارسایی" در پیامی مدعی شد که:" طی 4 سال پس از سرنگونی صدام، درستی و حقانیت استراتژی مسعود به همگان ثابت شد". و تصریح کرد که:" تنها مسعود می توانست چنین گلابی به تاریخ ایران بزند" و چوب تکفیر را بالا برد وهر پرسشی از مجاهدین و رهبری عقیدتی را به وزارت اطلاعات چسباند و مدعی شد که:" مسعود هر کجا که باشد مردم از او پاسداری خواهند کرد". در فرهنگ لغات مجاهدین، مردم معنای دیگر پنتاگون و سیا شده بود!

همزمان با این موضع گیری" مژگان پارسایی"، رادیو فردا مصاحبه ای را پخش کرد با مشاور ارشد وزارت خارجه ی آمریکا؛ "جیمز جفری". "جفری" ادعا کرد که از "مسعود رجوی" هیچ آگاهی ندارد و وی یا در خاور میانه و یا در اروپای غربی است. آمریکا هیچ کنترلی روی او ندارد. این مواضع همزمان مجاهدین و آمریکا، اگر به درستی نگریسته شود دیدنی تر هم خواهد شد. هر دو طرف یکدیگر را با اشتیاق پس می زنند تا به هم آلوده نشوند! حق هم دارند. از یک سو برای آمریکا خوب نیست که با تروریسم همکاری کند و از دیگر سو برای رهبر عقیدتی هم خوب نیست که نردعشق اش با عموسام بیش از این آشکار شود؛ آن هم با کثیف ترین و درنده ترین بخش حاکمیت آمریکا یعنی پنتاگون.

روز 15 دسامبر، سرهنگ "تورلاک" به تیف آمد و اعلام کرد که کشورهای اروپایی می گویند که اعضای پیشین مجاهدین ، شرایط مناسبی برای گرفتن پناهندگی ندارند!!

. رژیم، انتخابات همزمان شوراها و خبرگان را به سردی برگزار می کرد و "احمدی نژاد" مرتب وعده ی جشن هسته ای می داد و تحصن تیف با وجود همه ی فشارها ادامه یافت تا اینکه کاسه ی صبر آمریکا لبریز شد و نتوانست تحمل کند که پناهندگان زندانی، تنها روزی دو بار شعار رفتن از عراق بدهند. زیرا مجاهدین، شعار ماندن در عراق را می دادند..............