بقایای شهر سوخته که شهری باستانی در جنوب شرق ایران است، در ۵۶ کیلومتری زابل قرار دارد. این شهر در حاشیه جاده زابل - زاهدان در شرق ایران، در استان سیستان و بلوچستان واقع است.
به گزارش ایرنا، خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران، سی‌و‌هشتمین کمیته اجلاس میراث جهانی یونسکو، که در دوحه پایتخت قطر برگزار می‌شود، پس از بحث‌های طولانی سرانجام شهر سوخته را به عنوان آثار میراث فرهنگ جهانی پذیرفت.
محمد حسن طالبیان، معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری ایرنا، خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران، گفت: « در این اجلاس ۲۱ کشور از ثبت شهر سوخته به عنوان میراث جهانی دفاع کردند.»
باستان شناسان بر این نظرند که تحقیقات فقط در بخش‌هایی از شهر سوخته انجام شده و این شهر باستانی پنج قسمت عمده داشته است: بخش مسکونی؛ بخش‌های مرکزی؛ بخش صنعتی؛ بناهای یادمانی و گورستان. بخش مسکونی در شمال شرق این شهر قرار داشته و هشتاد هکتار وسعت داشته است.
شهر سوخته محوطه‌ای است که قدمت آن به حدود سال ۳۲۰۰ قبل از میلاد مسیح یعنی بیش از پنج هزار و دویست سال پیش می‌رسد.
گفته می شود شهر سوخته در ساحل رودخانه هیرمند بنا شده بود و زمان بنای آن نیز با عصر برنز مقارن بوده و مربوط به هزاره سوم قبل از میلاد مسیح بوده است. ایرانیان حدود شش هزار سال پیش در این شهر زندگی می‌کرده‌اند.
گورستان شهر سوخته با وسعتی حدود ۲۵ هکتار در جنوب غربی شهر قرار داشته و به صورت تپه‌های متوالی و چسبیده به‌هم یکی از بزرگ‌ترین گورستان‌های عصر برنز در کل منطقه خاورمیانه بوده است. تخمین زده می‌شود که حدود ۳۰ هزار گور در گورستان شهر سوخته موجود بوده است.
وجود گورهای منفرد، جمعی، خانوادگی و همچنین اشیای گوناگون پیداشده در داخل قبرها نشان‌دهنده آنند که آیین‌ها و شیوه‌های تدفین مردم این شهر در طول دوره‌های مختلف تغییرات فراوانی کرده است.
کمیته میراث جهانی از ایران خواسته است در مورد نحوه مدیریت شهر سوخته بکوشد و گزارشی از اقدامات مدیریتی خود را به اجلاس بعدی میراث جهانی یونسکو ارائه دهد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید