دمکراسی دیجتالی و" نهاد رهبری"

‏‏يکشنبه‏، 2004‏/12‏/26

اپوزیسیون دمکرات ایرانی در5 سال گذشته، بدون اینکه خود بداند، تغییرات اساسی زیادی کرده است وبطور مثال تشکیلات احزاب از حالت عمودی بشکل افقی در آمده است و تقسیمات جغرافیایی عملا از بین رفته است ورهبری و بدنه تقریبا بطور مستقیم و روزانه با هم در تماس اند و بدون تردید اینگونه احزاب تا دمکراسی مستقیم فاصله چندانی ندارند.

بطور مثال موضوع رفراندم که طرح شد، اعضا احزاب و سازمانهای سیاسی اپوزسیون بدون توجه به اینکه حزب و یا سازمان مربوطه چه می گوید، بطور مستقیم تصمیم گرفته اند که به این فراخوان جواب مثبت و یا منفی دهند و این خود ظاهرا" بحران "های تازه ای رادر درون این احزاب موجب شد ه است.

از سوی دیگر در چند هفته گذشته شاهد گفتگوی های فراوان اینترنتی وهمین طور انتشار صد ها مقاله و مصاحبه در خصوص رفراندم بوده ایم و در این میان ، کار اون لاین ابتکار دیجیتالی جالبی زده است و در مقابل ملاقات کنندگان سایت ، نظرسنجی با 5 الترناتیو را در ارتباط با طرح رفراندم قرارداده است ، نتیجه را همانجا می توان مشاهد نمود که چه تعداد و به کدام الترناتیو رای بیشتر داده اند .

البته چنین نظر سنجی هایی می تواند درون حزبی بوده و کار رهبری را به مدیریت تغییر دهد، یعنی در هر موضوع مهم سیاسی ، نظرسنجی های متناسب با ان موضوع در سایت های درونی نصب شده ووظایف مدیریت اجرایی(رهبری)، شمارش آرا و به اجرا گذاشتند نظرات اکثریت مستقیم اعضا حزب مربوطه می باشد، بعبارتی مقوله رهبری سیاسی و یا هیت سیاسی بی معنی شده است ،هر چند تفکر کهنه در مقابل این رویداد مقاومت می کند.

در صورت تغییر نهاد رهبری به مدیریت اجرایی که موجب راهایی نخبگان و کادر های سیاسی از خرده کاری های بی پایان تشکیلاتی خواهد شد،" رهبران" از طریق سمینارهای اینترنتی نظرات خود را طرح می کنند. البته اموزش و تاثیر گذاری سیاسی در دمکراسی مستقیم دو طرفه خواهد بود و ابزار دیجیتالی مارا به دمکراسی دیجیتالی و نفی دمکراسی نمایندگی و اتوریته رهبری یاری خواهد کرد.

هر چند تنها 6% مردم ایران به اینترنت دست رسی دارند اما فعالان سیاسی خارج از کشورنقریبا 100% دست رسی به اینترنت دارند ویا می توانند داشته باشند. امروز با استفاده از ابزار دیجتالی مثل سایت های درونی و بیرونی ،اطاق های پال تاکی باز و بسته و دیگر چت روم ها و ابزار های دیجتالی؛ این امکان را برای احزاب سیاسی فراهم نموده است که با روش های دمکراسی نمایندگی برای همیشه خدا حافظی نمایند .

واقیعت این است دمکراسی نمایندگی کهنه شده است و اتوریته رهبری به گذشته تعلق دارد وعملا درروند پر شتاب کنونی می تواند به سد و مانعی در مقابل پیشرفت عمل نمایند.

بیاد اوریم که در گذشته احزاب سیاسی هر کدام براساس نیرو و توان مالی، تعدادی کادر حرفه ای در اختیار داشتند وعملا سازماندهی تخصصی و نخبه گرایی را موجب می شدند ولی اکنون احزاب سیاسی بندرت صاحب کادرهای حرفه ای و تمام وقت هستند ؛ در نتیجه رهبران اینگونه احزاب عملا دچار خرده کاری تشکیلاتی شده و فرصت کافی برای مطالعه ندارند و ازدانش روز بدور می مانند ودر نتیجه اتوریته رهبری و سوابق مبارزاتی عملا به یک عامل منفی در روند کار احزاب مبدل شده است.

اکثر رهبران سیاسی دارای شغل و صاحب خانواده اند و بالا بودن سن رهبران ، تحرک گذشته رااز انان سلب نموده است و در دنیایی که 45000 تخصص ثبت شده وجود دارد، نمی شود اچار فرانسه و همه چیز دان بود. این احزاب باید خیلی از کار های تحلیلی و تحقیقاتی را به متخصصان سفارش دهند!

در عصر دمکراسی دیجتالی نیازی به رهبری سیاسی بشیوه سابق نیست، البته پس از هر گنگره و انتخاب یک مدیریت اجرایی کوچک که توسط ابزارهای دیجیتالی ، دمکراسی مستقیم را در احزاب خود جاری خواهند کرد . این تغییر یعنی دمکراسی تمام عیار که میزان هوشیاری احزاب راافزایش خواهد داد و مسئولیت و رهبری را جمعی خواهد کرد و نهاد رهبری سیاسی را منحل می کند و" رهبری " را از بالا به درون تشکیلات و به یک امر دو طرفه مبدل خواهد ساخت ، از چنین تغییر ی خوشحال باشیم .