بهار

هیبت و بزرگیِ بهار

         چه رام گام می کشد

                صبور و کاری و شگرف و مست

                          به سبزه زار و کوه و دشت و باغ

سخن زِ زندگی است در کلام ِ او،

                خشی، خشونتی، شقاوتی

                           نه در بهار جلوه می کند

                                   که اندرونِ آن ز واژه هایِ دیگری پر است

واژه هایِ دلکشی،

                     زایش و جوانه و شکفتن و نوایِ دلکشِ پرندگان

                     سبزه و شکوفه و نگاه پر زِ شوقِ مردمان

                     جوشش و ترانه و امید و نو شدن

                     مستی و لبی به جام بردن و نگاه عاشقانه را طلب شدن

هیبت و بزرگیِ بهار را ببین

                    نه با ستم

                         که رام و مهربان و با سلامت و وزین

از میانِ سوز و سردیِ زمان

                 راه خود به سمتِ نو شدن چگونه می کشد