قتل عام 67 به عنوان «جنایت علیه بشریت »

 ایرانیان می خواهند در گوشه و کنار جهان برنامه های مختلفی برگزار کنند. از جمله در تماس با مجامع جهانی و مسئولان دولتی و نیز سازمان های حقوق بشری کشورهای میزبان، می خواهند تلاش کنند تا صدای مظلومیت کشته شدگان و خانواده های آنان به گوش جهانیان برسد. ”کارزار قتل عام 67″ در کانادا متشکل از کوشندگان حقوق بشری، وکلا، روزنامه نگاران، فعالان کارگری، و… ساکن کانادا است که روز چهارشنبه 5 جون 2013، لایحه ای را به مجلس فدرال کانادا بردند و طی آن از دولت کانادا خواستند اولین کشوری باشد که قتل عام 67 را به رسمیت می شناسد. از آنجا که در زمان طرح این لایحه در مجلس کانادا، شهروند در دست چاپ می باشد، لذا از چندوچون برگزاری این جلسه خبری نداریم، ولی قبل از آن با چند تن از کوشندگان حقوق بشر و فعالان کارگری که در این کارزار فعالیت دارند، گفت وگو کردیم. کاوه شهروز، وکیل فعال در حوزه ی حقوق بشر و از دادستان های ایران تریبونال، سخنگوی این کمپین درخصوص سمت و سوی سیاسی این کمپین گفت، این کمپین از افراد مختلف ایرانی ـ کانادایی تشکیل شده؛ حقوقدان، افراد دانشگاهی، روزنامه نگار، فعال حقوق بشر، فعال کارگری و افرادی هستند که کارهای سیاسی هم می کنند، اما این کمپین حالت پارتیزان و سیاسی ندارد و صرفا حقوق بشری است. کاوه شهروز با همراهانش در این کمپین می خواهند دولت کانادا را قانع کنند که کشتاری که در تابستان 67 اتفاق افتاد به عنوان “جنایت علیه بشریت” به رسمیت بشناسد.

سخنگوی کمپین اهمیت این اقدام را در ارزش معنوی و سمبلیک آن می داند و می گوید: این می تواند مثل اهرم فشاری باشد و اگر در دیگر کشورها همچون اتحادیه اروپا تکرار شود، اهرم فشار دیگری شود که نشان دهد ما نقض حقوق بشر را فراموش نمی کنیم و عدالت می خواهیم و افرادی که در این قتل عام نقش داشتند باید پاسخگو باشند.

شهروز درباره ی عکس العمل دولت ایران دراین خصوص می گوید: عکس العمل جامعه ی بین الملل برای ایران مهم است به همین خاطر است که قطعنامه هایی که کانادا به سازمان ملل می آورد و ایران را به نقض حقوق بشر محکوم می کند، دولت ایران عکس العمل تندی نشان می دهد و سعی می کند که محکوم نشود.

گرچه اعدام ها در سراسر عمر سی و پنج ساله ی جمهوری اسلامی با شدت و ضعف ادامه داشته، اما شهروز می گوید، کار امسال ما در مورد کشتارهای 67 است چون بیست و پنجمین سالگشت آن است، ولی در واقع اعدام های زیادی در دهه شصت اتفاق افتاده و تمام آن اعدام ها جنایت علیه بشریت بودند و این نتیجه ای بود که ایران تریبونال به آن رسید.

درخصوص لایحه ای که چهارشنبه به مجلس ارائه می شود، روز چهارشنبه ساعت یک و نیم بعدازظهر یک کنفرانس مطبوعاتی برگزار خواهد شد که در آن آقای جیمز بزان (نماینده ی پارلمان از حوزه ی سلکریک- انتر لیک از حزب محافظه کار کانادا)، آقای ایروین کوتلر (نماینده ی پارلمان کانادا از حوزه ی ماونت رویال از حزب لیبرال کانادا)، آقای پاول دوئر (نماینده ی پارلمان از حوزه ی اوتاوا سنتر از حزب  دمکرات نو کانادا)، خانم نینا طوبائی (عضو کمپین  قتل عام 88) و  آقای کاوه شهروز (سخنگوی کمپین) حضور دارند.

در اطلاعیه ی مطبوعاتی کمپین آمده است:” این لایحه در حالی طرح می گردد که انتخابات ریاست جمهوری  در ایران جریان دارد – انتخاباتی که نه آزاد است و نه واقعی- و این فرصتی است که مبارزات جاری برای تأمین حقوق بشر را برجسته کرده و نیز روز اول ماه سپتامبر را به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی در ایران نام گذاری کنیم.”

همزمان با ارائه لایحه در مجلس فدرال، در مجالس استانی انتاریو و کبک هم بیانیه ای در این زمینه خوانده خواهد شد.

در تماس با دکتر رضا مریدی، وزیر تحقیقات و نوآوری، از روند کار پرسیدیم. دکتر مریدی گفت، متن بیانیه تهیه شده و روز چهارشنبه، بعد ازظهر، همزمان با ارائه لایحه در مجلس فدرال، خانم دکتر هلینا جسک (Helena Jaczek) نماینده اوک ریجز ـ مارکهام بیانیه ی محکوم کردن کشتارهای سال 67 را خواهد خواند.

با توجه به اینکه وزرا اجازه قرائت بیانیه در مجلس ندارند، لذا دکتر رضا مریدی از همکارش خانم هلینا جسک تقاضا کرده که او بیانیه ی رسمی را در مجلس بخواند.

دکتر مریدی با مهم خواندن این مسئله که “همزمان با مجلس فدرال در مجالس انتاریو و کبک هم بیانیه ی محکومیت کشتارهای سال 67 خوانده می شود”، گفت: اگر رئیس پارلمان بپذیرد می خواهم درخواست کنم بعد از خواندن بیانیه، ایشان برای جانباختگان این جنایات اعلام یک دقیقه سکوت بکنند.

دکتر مریدی وعده داد، ویدیوی قرائت متن بیانیه توسط خانم جسک را برای تماشای عموم روی یوتیوب قرار دهند.

وجود دکتر مریدی در مجلس انتاریو به عنوان یک حامی جدی ایرانیان این شانس را به ما داده تا مسائل مربوط به نقض حقوق بشر در کشورمان ایران را به گوش سیاستمداران کانادایی برسانیم.

دکتر مریدی متن بیانیه ای که قرار است خانم جسک در مجلس قرائت کند در اختیار ما گذاشت. در این بیانیه با اشاره به گذشت بیست و پنج سال از کشتار 67 آمده است: “در تابستان 1988، هزاران زندانی سیاسی بدون محاکمه اعدام شدند. تخمین های محتاطانه نشان می دهد که حدود 5000 زندانی سیاسی ایرانی در طول این مدت جانشان را از دست دادند.

ارزیابی های مستقل حقوقی بسیاری به این نتیجه رسیدند که این کشتار طبق حقوق بین الملل، جنایت علیه بشریت است.

آنهایی که این جنایات را مرتکب شدند، هرگز محاکمه نشدند، و خانواده های قربانیان اینجا در کانادا، و در سراسر جهان، در انتظار عدالت هستند.

در بخش دیگر این بیانیه آمده است:

می خواهیم مردم حوزه های مان بدانند که ما حمایتشان می کنیم.

من افتخار می کنم که ما در استانی زندگی می کنیم که مدارا و آزادی کلماتی نیستند که به آرامی زمزمه شوند، آنها روش زندگی ما هستند.

در پایان بیانیه به مطرح شدن لایحه ی به رسمیت شناختن قتل عام تابستان 1988 به عنوان جنایت علیه بشریت در پارلمان کانادا اشاره و اظهار امیدواری شده که با به رسمیت شناخته شدن این جنایت توسط دولت فدرال، آلام بازماندگان کمی التیام یابد.

(در آخرین ساعاتی که شهروند به زیر چاپ می رفت، به شهروند اطلاع داده شد که روز چهارشنبه 5 جون2013 پس از قرائت بیانیه محکومیت کشتارهای 67 توسط خانم جسک، مجلس انتاریو با پذیرش درخواست دکتر رضا مریدی، به یاد جانباختگان قتل عام تابستان 88 و تمامی کشته شدگان، یک دقیقه سکوت اعلام کرد.)

مهدی کوهستانی یکی از اعضای کمپین در مورد شکل گیری این کمپین به شهروند می گوید، این بحثی ست که از سال گذشته شروع شد اینکه در بیست و پنجمین سالگشت این قتل عام چه کارهایی می توانیم انجام دهیم که این موضوع از ایرانی ها فراتر برود و به گوش جامعه ی کانادایی و مقاماتش هم برسد. با جلسات متعددی با گروه های مختلف اجتماعی، حقوق بشری و فعالان علاقمند و خانواده های کشته شدگان به این نتیجه رسیدیم که می شود کاری کرد و امکان این هست که بشود در این سال کار را فراتر پیش ببریم.

 کوهستانی گفت، ما می خواستیم یک Bill (سند قانونی) به مجلس ببریم، ولی از آنجا که دیدیم در پارلمان مخالفی در هیچ یک از احزاب نیست و می توانند به یک توافق عمومی برسند، به فکر Motion (لایحه) افتادیم. چون از قبل نظر بسیاری از نماینده ها را پرسیده بودیم و متوجه نظر مثبت آنها شده بودیم.

کوهستانی افزود، ما سه مسئله برایمان مهم بود:1ـ اینکه این جنایت علیه بشریت است. 2ـ خاوران به عنوان یکی از سمبل های این جنایت است. 3ـ اینکه بتوانیم یک روز را به عنوان حمایت از زندانیان سیاسی در ایران به رسمیت بشناسیم. چیزی که تداوم سی و پنج سال سرکوب را نشان دهد.

به گفته ی کوهستانی، بعد از گذشت این حدود سه دهه از اعدام ها، چیزی که برای همه ی خانواده ها و همراهان این قربانیان مهم است این است که اولا مشخص شود پشت این جنایت چه کسانی بوده اند و دوم روشنگری به منظور اینکه این جنایات در تاریخ ما دوباره تکرار نشود.

کوهستانی یکی از نقاط قوت این کارزار را، تحکیم روحیه ی همکاری های دمکراتیک دانست و گفت، ما تمام سعی مان را می کنیم تا ایران را به دادگاه بین المللی جزایی بکشانیم برای جنایت برعلیه بشریت. و تا هرجایی که بتوانیم می رویم. اگر در دادگاه های مردمی در ایران فعلا نمی توانیم در خارج این کار را دنبال می کنیم تا آن زمان که بتوانیم در ایران این دادگاه ها را برپا کنیم.

رضا بنایی، از دیگر اعضای این کارزار است. او در پاسخ به این گفته که، “ممکن است همزمانی طرح این لایحه در مجلس کانادا با انتخابات ایران سئوال برانگیز باشد”، گفت: تصور نمی کنم. جمهوری اسلامی ایران سی و چند سال است که به عناوین مختلف در تیترهای خبری است و هر زمان می توانست این تقارن با یک مسئله ای در ایران پیدا شود. با توجه به این که کانادا کشوری پرقدرت است که رابطه اش با کشورهای دیگر مانند آمریکا نیست که طمعی در کشورهای دیگر داشته باشد و اگر آمریکا قرار بود این را در دستور کار قرار دهد چون خودش مورد سئوال هست شاید مورد پذیرش خیلی ها قرار نمی گرفت، اما کانادا به خاطر سابقه ی آزادیخواهی اش با به رسمیت شناختن این کشتار به عنوان اولین کشور در جهان می تواند برای ما ایرانیان دستاورد خوبی داشته باشد.

کیاوش نجفی، رئیس دفتر آقای توماس مولکر، رهبر حزب نیودمکرات که حزب اپوزیسیون رسمی دولت است، که برای طرح این لایحه در مجلس تلاش زیادی کرده است.

با او در اتاوا تماس گرفتیم، ولی متاسفانه به دلیل حضور در جلسه نتوانست با شهروند گفت وگو کند و آن را به بعد موکول کرد.

از آقای بنایی در مورد اقدامات آقای نجفی پرسیدم. او گفت، ایشان خیلی زحمت کشیدند و در تهیه و تنظیم این لایحه سهم بسیار موثری داشتند. در هماهنگ کردن و تنظیم روابط و بسیاری مسائل در پشت صحنه بین سیاستمداران داخل ان دی پی و در جاهای دیگر بسیار یاریگر ما بودند.

این لایحه توسط آقای پاول دوئر، منتقد امور خارجه ی حزب دمکرات نو کانادا NDP  در پارلمان کانادا طرح می گردد.

بنایی در مورد چگونگی انتخاب نماینده ی ان دی پی گفت، ما در درجه ی اول منافع ایرانیان را مد نظر قرار دادیم.  اگر این لایحه توسط محافظه کاران به مجلس برده می شد، ممکن بود اپوزیسیون با آن مخالفت کند، بررسی کردیم و دیدیم بهتر است از اقلیت شروع کنیم و به اکثریت برسیم. در حقیقت این رویه ای سیاستمدارانه بود و تصمیم گرفتیم توسط “ان دی پی” به مجلس ارائه شود.

به گفته ی آقای بنایی، انتظار می رود این لایحه مورد حمایت و موافقت همه ی احزاب پارلمانی، اعم از احزاب محافظه کار نو، لیبرال، و نیز حزب بلوک کبک قرار گیرد.

محمد حق شناس عضو فعال دیگر در این کارزار است. او از حامیان ایران تریبیونال بوده. حق شناس در مورد شکل گیری کمپین قتل عام 67 گفت، پس از برگزاری ایران تریبیونال در لاهه، سئوال این بود که قدم بعدی چیست؟ پس از بزرگداشت سال گذشته در تورنتو، جلسه ای گذاشتیم تا قدم های بعدی را بررسی کنیم و به این جمع بندی رسیدیم که چنین کاری کنیم و کمپین آغاز شد.

حق شناس در مورد انتخاب تاریخ ارائه لایحه به مجلس گفت، قرار بود هرچه زودتر این را ارائه کنیم و اولین تاریخ ما در ماه مارچ بود و بعد اپریل، ولی آمادگی پارلمان هم مطرح بود و تدارکاتی که ما باید انجام می دادیم و این شد که به ماه جون کشید.

حق شناس به تلاش هایی که در این مدت توسط اعضای کارزار صورت گرفته تا بتوانند مجالس استانی را با مجلس فدرال همراه کنند، اشاره کرد و تأکید کرد علیرغم این تلاش ها آنها توانستند تنها همراهی انتاریو و کبک را داشته باشند و در سایر استان ها از جمله بریتیش کلمبیا موفق نشدند.

حق شناس در مورد فراموش نکردن موضوع اعدام های دهه شصت گفت، درست است که تمرکز این کمپین بر کشتارهای تابستان 67 است ولی دربرگیرنده ی اعدام های دهه شصت هم هست. بویژه اینکه در دهه ی شصت جمهوری اسلامی سن قضایی را برای دختران 9 سال و پسران را 15 سال قرار داده بود و چیزی را که باید توجه داشت اینکه جمهوری اسلامی در این دهه، صدها کودک را اعدام کرد و باید در این زمینه تحقیقاتی صورت بگیرد. اگر ما 67 را اعلام کردیم چون این زمان نقطه عطفی بود و بسیار وحشیانه انجام گرفت.

آقای حق شناس قدم بعدی را تماس با ایرانیان در کشورهای دیگر خواند تا ترغیب شوند چنین کاری را با دولت کشورهای میزبانشان پیش ببرند.

قرار است چهارشنبه، همزمان با انتاریو و اتاوا، در کبک هم، دکتر امیر خدیر، بیانیه ی محکومیت کشتارهای 67 را در مجلس استانی کبک بخواند.

با او نیز تلفنی تماس گرفتم، ولی به دلیل حضور در جلسه، گفت وگو را به بعد موکول کرد. به هر حال، به دلیل نگاه انسانی دکتر خدیر و تلاش های انساندوستانه و حقوق بشرانه اش، چه در قبال کانادا و چه ایران، این انتظار از او می رفت که در قبال این جنایت ساکت ننشیند و سیاستمداران کبکی را از آنچه که بر مردم ایران رفته و می رود، آگاه نکند.

با خسته نباشید به تمامی دست اندرکاران کمپین، پیشاپیش این پیروزی را به آنها و به مردم ایران و خانواده های قربانیان سرکوب های این سه دهه تبریک می گوییم.

فعالیت های کارزار را در سایت آن دنبال کنید: massacre88.com

بیانیه مطبوعاتی

چهارشنبه پنجم ژوئن 2013

برای انتشار فوری

کانادا  قتل عام زندانیان سیاسی ایران در تابستان 1367 را به عنوان جنایت علیه بشریت به رسمیت شناخت

اتاوا- امروز پارلمان کانادا ، لایحه ی کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان 1367 را مورد بررسی قرار داد و  شجاعانه و به اتفاق آرا،  تحت قانون بین الملل، آن را به عنوان جنایتی علیه بشریت به رسمیت شناخت. به این ترتیب، در بیست و پنجمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی ایران، کانادا اولین کشور در جهان است که جنایتی را که طی آن نزدیک به 5000 زندانی سیاسی  کشته شدند را، جنایت علیه بشریت قلمداد می کند.

لایحه ی یادشده  توسط آقای پاول دوئر، منتقد امور خارجه ی حزب دمکرات نو کانادا  (ان- دی – پی )  در پارلمان کانادا

عرضه شد و مورد پشتیبانی همه ی احزاب پارلمانی قرار گرفت. گذشته از جنایت علیه بشریت قلمداد کردن کشتار زندانیان سیاسی در تابستان  1367، لایحه ی مذکور با نام  گذاری روز اول ماه سپتامبر به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی در ایران مبارزات جاری برای تأمین حقوق بشر در کشور را برجسته کرد.

در کانادا کمپین “قتل عام 88 ” که در برگیرنده ی  ایرانی- کانادائی های دانشگاهی، حقوقدان، روزنامه نگار، فعالین کارگری و حقوق بشر می باشد برای برگزاری بیست و پنجمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در تابستان 1367 تلاش می کند.

کاوه ی  شهروز حقوقدان و سخنگوی کمپین ” قتل عام 88 ” گفت : من از طرف  کمپین ” قتل عام 88 ” و هزاران خانواده ی داغداری که عزیزانشان را در کشتار تابستان 1367 از دست داده اند، از اعضای پارلمان کانادا به خاطر قدم بزرگ و تاریخی ای که امروز برداشتند تشکر می کنم. “آنها که در کشتار تابستان 1367 دست داشتند امروز همچنان در قدرتند . اما امروز پارلمان کانادا برای جوابگویی و حکم کردن قانون ایستاد.”

در کنفرانس مطبوعاتی ای که پیش از تصویب لایحه برگزارشد،  آقای پاول دوئر (نماینده ی پارلمان از حوزه ی اوتاوا سنتر حزب  دمکرات نو کانادا) تآکید کرد که این لایحه مهم پشتیبانی هر سه حزب ان دی پی، لیبرال و محافظه کار را دارد. و آقای ایروین کوتلر (نماینده ی پارلمان کانادا از حوزه ی ماونت رویال  حزب لیبرال کانادا) اضافه کرد: ضمن ابراز همدردی با خانواده قربانیان بر قبول این لایحه تأکید کرد. و آقای جیمز بزان ( نماینده ی پارلمان از حوزه ی سلکریک- انتر لیک – حزب محافطه کار کانادا) کوشش کنشگران حقوق بشر حقوق بشر که جنایات سران جمهوری اسلامی را مستند می کنند، مورد توجه قرار داد.

برای بسیاری از ایرانی- کانادائی ها، قتل عام تابستان 1367، که طی آن نزدیک به 5000 زندانی سیاسی  در کمتر از دو ماه کشته شدند، جنبه ی  شخصی و سیاسی دارد.

 نینا طوبایی، عضو  کمپین “قتل عام 88 ” بیان کرد: ” برادرم سیامک طوبایی در سن 18 سالگی  در سال 1367 اعدام شد. دو نفر از دایی هایم پیش از آن  در دهه ی 1380 توسط جمهوری اسلامی کشته شدند.  مادرم که رنج از دست دادن  دو برادر و پسرش را طی این سالها تحمل کرده  و نیز بستگانم  پس از آن هر گز روی آرامش ندیده اند.

ما احساس می کنیم که به اجرای عدالت نزدیک می شویم؛ ازاین بابت از پیشگامی کانادا در به رسمیت شناختن آن جنایت علیه بشریت تشکر می کنم.”

اطلاعات زمینه

طرح لایحه همزمان شد با کمپین جهانی در بیست و پنجمین سالگرد آن جنایت  برای بزرگداشت  وبرگزاری یادمان آن انسانهای شریفی که در گورستان دسته جمعی خاوران و یا دیگر گورهای دسته جمعی ایران غنوده اند.

در تابستان 1367 آیت الله خمینی طی  فتوایی دستور داد که همه ی زندانیان سیاسی که در موضع مخالفت با جمهوری اسلامی ایران هستند اعدام شوند. نزدیک به 5000 زندانی سیاسی در آن تابستان قتل عام شدند و تا امروز رژیم ایران از پذیرش مسئولیت آن سر باز زده است. این رژیم حتی خانواده های آن زندانیان سیاسی را از برپایی مراسم یادمان و بزرگداشت برای آنها منع کرده است.

متنی  که به تصویب پارلمان کانادا رسید

پارلمان کانادا لایحه ی زیر را امروز به اتفاق آرا به تصویب رساند.

“این مجلس کشتار جمعی زندانیان سیاسی ایران در تابستان 1367 را جنایت علیه بشریت قلمداد کرده و آن را محکوم می کند؛ و در بزرگداشت یاد آن هایی که در گورستان دسته جمعی خاوران و دیگر گورهای دسته جمعی ایران به خاک سپرده شده اند، روز اول سپتامبر را روز همبستگی با زندانیان سیاسی ایران اعلام می دارد.”

تاریخچه قتل عام

این تابستان  بیست و پنجمین سالگرد بزرگترین شقاوت دولتی در تاریخ معاصر ایران است. در تابستان 1367، به فاصله ی کوتاهی پس از جنگ ایران و عراق، دولت ایران هزاران زندانی سیاسی را به خاطر باورهایشان اعدام کرد.

دستور این قتل عام توسط  رهبر مذهبی ایران، آیت الله خمینی صادر شد. هر شاخه ای از دولت وقت ایران در اجرای  دستور قتل عام، نقشی بازی کرد. تا امروز هیچ کس  برای انجام آن جنایت علیه بشریت، مسئولیتی به عهده نگرفته است و اجساد قربانیان آن جنایت همچنان در گورهای دسته جمعی گوشه و کنار ایران است. (برای اطلاع بیشتر می توانید به وبسایت کمپین ” قتل عام 88 ” مراجعه کنید.)

کمپین ” قتل عام 88 ” براین باور است که شناسایی بین المللی آن کشتار دسته جمعی به عنوان جنایت علیه بشریت، اولین گام برای به دست آوردن عدالت  در رابطه با قربانیان کشتار جمعی تابستان 1367 و خانواده هایشان می باشد.

درباره ی کمپین ” قتل عام 88 “

کمپین “قتل عام 88 ” در برگیرنده ی  ایرانی- کانادائی های دانشگاهی، حقوقدان، روزنامه نگار، فعالین کارگری و حقوق بشری می باشد . اگر چه بعصی از اعضای کمپین به تشکل های سیاسی تعلق دارند ولی کمپین “قتل عام 88 ” به هیچ تشکل و حزب سیاسی  وابستگی ندارد.

یکی  از هدف های  کمپین “قتل عام 88 ” این است که  قانونگذاران کانادایی را ترغیب کند که کانادا – خانه ی یکی از بزرگترین جمعیت  ایرانیان پراکنده در جهان -  اولین کشوری در جهان باشد که به رسمیت بشناسد آنچه  را که بسیاری از تشکل های پیشتاز بین المللی در زمینه ی حقوق بشر مانند: دیده بان حقوق بشر و مرکز اسناد حقوق بشر ایران، پیش از این به رسمیت شناخته اند. و آن این که کشتار جمعی زندانیان سیاسی ایران در تابستان 1367 ، تحت قانون مرسوم بین المللی  و اساسنامه دادگاه جنایی بین‏المللی رم، جنایت  علیه بشریت محسوب می شود.

————

ابراز همدردی وزرای امور خارجه و مهاجرت و چندفرهنگی با خانواده های قربانیان قتل عام 67 در ایران

شهروند ـ جان برد وزیر امور خارجه و جیسون کنی وزیر مهاجرت و چندفرهنگی از سوی دولت کانادا بیانیه زیر را صادر کردند.

بدینوسیله از سوی دولت کانادا همدردی خود را با خانواده های هزاران تن از ایرانیان که در روند این سه دهه از زمان برقراری حکومت جمهوری اسلامی در ایران قربانی این رژیم شده اند، اعلام می دارد. کانادا خود را در رنج آنها که عزیزانشان را از دست داده اند، شریک می داند.

کانادا فراموش نمی کند که وضعیت هراسناک کنونی ریشه در رژیم توخالی ایران دارد. سرکوب دگراندیشان و خاموش کردن سیستماتیک صدای مردمسالاری با دستور بالاترین سطوح رژیم مذهبی ـ نظامی خودسر و به دست عاملان تروریستی آن یعنی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و حزب الله صورت می گیرد.

ما بدینوسیله کوشش های کنشگران حقوق بشر را که پیگیرانه جنایات بیشمار سران جمهوری اسلامی را مستند می کنند، ارج می گذاریم. در سایه ی این اسناد است که جنایات بیشمار و هراسناک این رژیم فراموش نخواهد شد.

ما تابستان 25 سال پیش یعنی تابستان 67 را فراموش نخواهیم کرد که طی آن رژیم هزاران زندانی و مخالف سیاسی خود را نابود کرد. ما زهرا کاظمی را فراموش نخواهیم کرد. او ده سال پیش در چنین روزهایی در زندانی در ایران کشته شد. ما فراموش نخواهیم کرد آن ایرانیان بی گناهی را که با زندان، شکنجه و اعدام مواجهند، زیرا تنها گناهشان به زیر سئوال بردن اعمال وحشیگرانه ی رژیم است.

ـــــــــــ

توجه گسترده رسانه های کانادایی به کمپین قتل عام 88

شهروند ـ به دلیل رویکرد فعالانه کمپین قتل عام 88، رسانه های کانادایی این موضوع را به طور گسترده تحت پوشش قرار دادند. مقاله ی کاوه شهروز در اتاواسیتیزن، مقاله ی دیگری از او مشترک با اروین کاتلر در “گلوب اندمیل”، و مصاحبه ی کوتاه مک لینز  با کاوه شهروز و سیماسحر زرهی و همچنین مصاحبه های تلویزیونی سخنگوی کمپین با کانال های کانادایی، افکار عمومی کانادا را با کشتار دهه شصت در ایران آشنا کرده است.

در حالی که منتظر خبری از اتاوا و مجلس فدرال کانادا درخصوص به رسمیت شناختن قتل عام 67 به عنوان “جنایت علیه بشریت” هستیم، مجله ی مک لینز مقاله ای منتشر کرده با عنوان “قتل عام در ایران را به یاد داشته باشیم”.

در این مقاله با اشاره به اینکه چهارشنبه روزی ست که پارلمان کانادا تصمیم خود را در این زمینه خواهد گرفت، از کاوه شهروز که دایی خود را در این قتل عام از دست داده، آمده است: در حال حاضر این حرکت سمبلیک است، اما کاملا هم سمبلیک نیست. آنچه که 25 سال پیش اتفاق افتاد، کمک می کند تا آنچه در ایران امروز اتفاق می افتد، بهتر درک کنیم. این همان فرهنگ مصونیت در برابر مجازات است.

سیماسحر زرهی اما امیدوار است که با مسئول دانستن رژیم ایران در قبال قتل عام 1988، کمک شود تا دیالوگ درمورد ایران؛ دیالوگی که اغلب محدود بوده به اینکه ایران تهدیدی برای جهان است، تغییر یابد به دیالوگی که رژیم ایران به  نقض حقوق شهروندان خودش ادامه می دهد. سیماسحر زرهی می افزاید، تاکنون [در دیالوگ ها] فقدان تمرکز بر نقض حقوق بشر وجود داشته و اینکه بزرگترین تهدید رژیم برای مردم خودش است.

در ادامه ی این مقاله آمده است: قربانیان این کشتار از تفکرات مختلف بودند، از لیبرال ها تا چپ ها تا مجاهدین خلق ـ که کانادا تا همین اواخر آنها را سازمانی تروریستی می دانست. این کمپین به هیچ گروه و سازمان سیاسی وابستگی ندارد.