مسیح علینژاد
”بشنوید سخنرانی‌ام را در کنفرانس یهودیان آمریکا در کنار سخنرانانی چون زلنسکی رییس‌جمهور اوکراین، وزرای خارجه آمریکا، بحرین، اسراییل، و نمایندگان کنگره: چه شما با رژیم ایران توافق کنید یا نه مردم ایران کف خیابان‌ها توافق کردند از شر دیکتاتور خلاص شوند
در کنفرانس امروز بر روی استیج رفتم تا از مردمان سرزمینم سخن بگویم. مردمی که در این روزهای سخت اگرچه زخمی اند اما گویی سر سازش ندارند. تو گویی گذشت آن دورانی که مردم را کتک می زدند، بچه هایشان را می بردند، ناپدید میکردند و کسی حق هیچگونه اعتراضی نداشت. گویی روزگار عوض شده، روزگارخوش دیکتاتورها گذشته و روز خشم و دادخواهی مردم فرارسیده است.
رفتم تا از آن بازنشستگانی بگویم که با موهای سفید در خیابان اند. اگرچه توسط فرومایگان کتک می خورند. از مادرانی که لباس های سیاه را هنوز بر تن دارند. چه کسی فکر می‌کرد سپید مویان ما روزی کتکضض بزنند. چه کسی فکر می‌کرد به خاطر تار موی زنی در صورت او و بچه یکساله اش اسپری فلفل بزنند. به شوهرش، قهرمان تیم ملی، گلوله شلیک کنند و غرق در خونش بکنند. آه! ما مردم چقدر تحقیر شده ایم..
چگونه همه این دردها را بر روی استیج فریاد بزنم. چگونه بگویم این مردم در حال خرد شدن اند. سفره شان خالی است. از صورتهای غم گرفته مردم داخل خیابان، اتوبوس و مترو با که بگویم؟ مردمی تنها که دیگر از هر نوع نفرت‌پراکنی، کینه و اختلاف خسته هستند. بلکه تنها تشنه همدلی، تشنه زبان و ادبیاتی از جنس صلح، دوستی و همزیستی مسالمت آمیزند. زخمهای ما بی شمار است. من اگر همه ساعت های جهان را نیز در اختیار داشته باشم نمی توانم بخشی کوچک از دردهای این مردم را بازگو کنم.
آنجا رفتم تا بگویم ما کنار هم ایستاده ایم و خواب از سر ظالمان پرانده ایم. ما مردمانی شرافتمندیم که همچون دزدان جمهوری اسلامی دست در مال مردم نبرده ایم. شرافتمند زیسته ایم برای همین هنوز تنگدستیم. رفتم تا بگویم این سرزمین را دوباره خواهیم ساخت و این مردم سرنوشت خویش را خودشان رقم خواهند زد. و من در این مسیر هر گاه روزنه ای کوچک بیابم آن را به بلندگویی برای مردمم تبدیل خواهم کرد.”
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید