هیاهو برای هیچ

 

کشمکشهای روزانه مردم و رژیم اسلامی بخشی از زندگی روزمره ملت ایران شده است. در این کشاکش بیشترین آسیب بر سر زنان فرود آمده است, انسانهایی که در خلقت تنها تفاوتشان با مردان در جنسیت آنهاست, حال آنکه در توانائیهای فکری و اجتماعی با مردان برابری میکنند و در اشتیاق به جاذبه های زندگی همان احساس مردان را دارند. آنها نیز همانند مردان در همه زمینه ها از جمله ورزش در سطح جهان فعالانه حضور دارند و بسیاری از آنها همانند بسیاری از مردان شیفته تماشای مسابقات ورزشی نیز هستند. در تمام جهان زنان در ورزشگاه ها در کنار مردان نشسته اند, نه کسی آنها را آزار میدهد و نه کسی مزاحمشان میشود و اصولا شیوه تفکر آن جوامع در تفکیک زن و مرد نیست و چنین مقوله ای هیچ مفهومی در آن جوامع ندارد, همه در کنار هم و با حفظ حریم شخصی یکدیگر در پهنه اجتماع در رفت و آمدند و روابط بین زن و مرد نیز جایگاه های منطقی خود را دارد. حتی پیش از انقلاب نگاه جامعه ایران به زن نیز بگونه ای پیرو همان منطق ها بود.

امروز زنان ما تحت آزارند, نه تحت آزار مردانشان بلکه تحت آزار رژیمی هستند که دین را ابزار تسلط خود قرار داده و همواره بر این تصور است که تمام فکر و ذکر مرد بسوی زن است چون خود بدینگونه میاندیشد, لذا به صورت آنها فلفل میپاشد تا به دیدن فوتبال هم نروند و پول ابزارش هم از پیش با فروش بلیط به آنها از خودشان گرفته است. آنان نیز همانند مردانشان قربانی رژیمی هستند که ملتش با او نیست، ملتی که ۴۳ سال بطور خستگی ناپذیر از مبارزه و‌ مقاومت مستمر با استبداد حاکم دست نکشیده است, ملتی خسته ولی از پا ننشسته, ملتی که استبداد دینی را به چالش کشیده است و مصممانه نافرمانیش را از تحمیلات بیمعنی رژیم ادامه میدهد. مبارزات مدنی این ملت زجر کشیده و هشیار و مقاوم که در اوج تنگناهای اقتصادی و فشارهای اجتماعی و سیاسی با خنده و شادی میراث فرهنگی نیاکانش را هر سال با شکوه بیشتری جشن میگیرد و تسلیم هم نمیشود سرانجام پیروزی را برایش به ارمغان خواهد آورد.

دست از سر ملت بردارید, آنها تابع شما نخواهند شد, پس از ۴۳ سال هنوز در روزهای اول رویارویی با مردم هستید. این بار کج شما هرگز به مقصد نخواهد رسید ولی شما از پا خواهید افتاد و در این تردید نکنید.