خاورمیانه به یک بشکه باروت تمامعیار بدل شده است؛ مثل بالکان قبل از جنگ جهانی اول، و حتی بدتر از آن؛ هیچ منطقهای در تاریخ تا این میزان آبستنِ تضاد و تعارض انفجاری نبوده است. این تضادها و تعارضات کدام اند و از کجا میآیند؟
جنگ در سوریه اگر چه به اعتقاد ناظران امور این کشور فصول پایانی خود را طی می کند اما این به منزله تمام شدن توطئه ها و تحرکات آمریکا در منطقه خاورمیانه نخواهد بود.
وقتی از طلسم اختناق صحبت می کنیم یعنی این که راه نفس مردم و توده ها و روشنفکران ترقیخواه بسته شده و مطالبات اونا در زمینه های اجتماعی و سیاسی، سرکوب می شه و فرصت تجمع و یکدست کردن و سازماندهی برای ابراز عقاید به اونا داده نمی شه. یعنی سیستم حاکم یک دستگاه عریض و طویل برای سرکوب هرگونه حرکت اعتراضی به وجود اورده.
اکنون که وصیتنامه مینویسم و ثروتی برای بخشیدن ندارم، از رویتان شرمسارم. مرا ببخشید که تنهایتان میگذارم. ۱۳۸۸ روز محبوس بودن، به خصوص این ۸ روز آخر که [...] کردم، بسیار دشوار بود.
اما شبهای طاقتفرسا را به این امید به روز رساندهام که وجدان قاضیها و بازجوها بیدار شود که اگر بیدار میشد من را تبرئه میکردند و خلافکارها و مجرمان واقعی را به زندان میانداختند و میگذاشتند دوباره در کنار یکدیگر زندگی کنیم؛ برای روژانا قصه بگویم و تو را در آغوش بگیرم.
چه «ما»ی ايرانی بخواهيم و چه نه، عاقبت، رفراندوم برای بوجود آمدن کشوری به نام کردستان انجام شد؛ در سرزمينی ساختهء دست پيروزمندان جنگ اول جهانی به نام عراق - که مردمانی ستم ديده اما ناهمگون را گرد هم آورده و حتی پس از حملهء امريکا هم هرگز بصورت فدرال اداره نشد و بيشتر تبديل به اتحاديه ای کنفدرال، با خطوط زلزلهء واقعی آمادهء تجزيه، گرديد؛ و اکثريت رأی دهندگان به جدا شدن «اقليم کردستان» و (مآلاً تبديل شدن آن به يک کشور مستقل) رأی موافق دادند. پس ما با يک واقعيت ترديد ناپذير روبرو هستيم:
بیانیه آیتالله سیستانى بعد از سکوتى طولانى و درست زمانى مطرح مى شود که همه نگاهها در افکار عمومى و رسانهها بیشتر متمرکز پیامدهاى همه پرسى استقلال کردستان عراق و خواست کردها و تهدید بغداد و همسایگان علیه اقلیم کردستان است.
اما یک نکته تا حد زیادى در این مدت نادیده گرفته شده و آن اینکه این مساله جز منطقه کردستان عراق و مردمانش که به گفته هیات نظارت بر همه پرسى ٩٢ درصد راى به استقلال داده اند، طرف دیگرى هم دارد. بخش دیگر عراق و عراقیهایى است که کم کم دارند متوجه مىشوند کشورشان به گفته
برخلاف آنچه که تصور میشود جدا شدن از سرزمین بزرگ مادری کیمیای سعادت نیست، و به هیچ وجه رشد اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی را تضمین نمیکند. مخالفت با جدا شدن شرائطى را طلب میکند که باید از نظر حقوقى عادلانه باشد و دفاع از تمامیت ارضی توسط دولت مادر، صرفا به مفهوم ناسیونالیسم و شوونیسم تلقی نمی شود، وگرنه به قولی متعادل و معقول، "همین صفات را می توان به راحتی به جدایی طلبی ها که در سر سودای سرزمینی تازه را دارند منسوب کرد".
حقوق انسان برترین است