نوامبر 2011

آیا دخالت بشر دوستانه در مقطع زمانی کنونی برای توقف خشونت بدون ملاحظه و پیش بینی رویداد های خوب و یا بد در آینده قابل تحقق است ؟در این گفتگوی دکتر نایب هاشم نظرات خود را در باره چگونگی دخالت انسان دوستانه می گوید با هم این مصاحبه را پی می گیریم

حوادث اخیر مصر نشان داد که بنیادهای نوظهور دموکراسی در این کشور، مسیر سختی برای «نهادینه شدن» دارند و تهدید و انحراف آن خطری جدی محسوب می‌شود. این تهدید و خطرات آن زمانی بیشتر جلوه گر می گردد که نیروی جوان انقلاب با شعارها و آرزوهای معروف آن برای بنای یک جامعه دموکراتیک که حضور میلیونی آنها را در فاصله ۲۵ ژانویه تا ۱۱ فوریه گذشته در میدان التحریر قاهره در خاطره ها به یاد داریم، اندک اندک به کناری رفته و جای خود را به «تقابل» سنتی صحنه سیاسی مصر میان نظامیان و اسلامگرایان بدهد.

هم‌زمان با ادامه‌ واکنش‌های بین‌المللی عليه حمله به سفارت بريتانيا، فعالیت این سفارت در تهران متوقف شده و کارمندان آن در حال خروج از ایران هستند. نروژ نیز اعلام کرد سفارت خود در تهران را تا اطلاع ثانوی می‌بندد. دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا، اعلام کرد که حمله به سفارت بریتانیا در تهران عواقب جدی خواهد داشت. به گفته وی، دولت بریتانیا در روزهای آتی اقدام‌های مناسب در برابر دولت تهران را مورد بررسی قرار خواهد داد.

واقعیت این است که جمهوری اسلامی بیش از هرکس دیگری از اوضاع متزلزل خود در داخل و خارج آگاه است. جمهوری اسلامی به خوبی در عرصه داخلی از اقتصاد غیر مولد خود، منازعات درون ساختاری جناح های مختلف، جنبش اعتراضی مردم با قابلیت اشتعال دوباره و در عرصه خارجی از تنش با کشورهای عربی ( اتحادیه عرب، شورای همکاری خلیج فارس)، اتحادیه اروپا، تحریم های رنگارنگ ( پرونده هسته ای، پرونده حقوق بشر) آگاه است. از همه بالاتر جمهوری اسلامی سایه جنگی فراگیر را به رهبری امریکا و متحدانش بالای سر خود می بیند.

اقدام رژیم ایران برای تقلیل روابط سیاسی با بریتانیا و در پی آن، حمله خرابکارانه عوامل رژیم به سفارت‌خانه این کشور در تهران که در روز سه‌شنبه اتفاق افتاد، یکی از واکنش‌های تند جمهوری اسلامی در برابر فشارهای بین‌الملللی و انزوای روزافزون رژیم در سطح جهان بشمار می‌رود.

ممکن است مجبور شود با دادن امتیازهای فراوان و خرج منافع ملی سعی در فرار از این وضعیت کند , ابن شیوه تا زمانی که توازن قوا در منطقه کاملا به ضرر رژیم نباشد جواب خواهد داد . اما حالت دوم زمانی ست که حکومت , متحد استراتژیک خود را از دست بدهد , یعنی رژیم بشار اسد سقوط کند. در این حالت رژیم سعی می کند از تنها راه یعنی شعله ور کردن آتش جنگ به بقای خود ادامه دهد , جنگی که بازنده اول و آخرش مردم خواهند بود

درکشورهائیکه اکثریت بیش از70-80درصدمردم بیک زبان تکلم کنند،مثل کشورهای تک زبانی(منولنگویج)بوده وزبان اکثریت بعنوان زبان رابط(بغلط درزبان سیاسی/فرهنگی جامعه فارس زبان ایران زبان مشترک)گفته میشود. البته کشوردموکراتیک سویس بهترین نمونه است که باوجود75درصدآلمانی زبان دربرابر5درصدایتالیائی زبان، هیچ زبانی رسمی ورابط نیست،بلکه عملا تمام زبانهای موجوددرتمام ایالتها(کانتونها) باحقوق برابر بکارمیروند !!!