فقط يه اشكال گنده در پاسخگويي تون هست اونم اينه كه اصلا تنها چيزي كه مرزبندي ندارين اصل ولايت فقيه هست... دقيقا مسعود رجوي هميشه با اين اصل مرگ بر اصل ولايت فقيه به جذب و دفع پرداختن... فكر ميكنم تا از اين اصل هم فاصله نگيريدهيچگاه نخواهيد فهميد... دست دادن يا ندادن مريم رجوي يا هركسي ديگه به خودشون مربوطه.. ايشون روسري دارن طبعا رعايتهايي هم ميكنن.. مث خانم فلاني و بهماني كه نيستن اينجاروسري اونجا توسري... آنكس كه نداند و نداند كه نداند در جهل مركب ابدالدهر بماند! حتما بدون سانسور منتها بدون ايميلم حتما علني كنيد و اين رو درج كنيد ممنون.
جناب تهرانی گرامی ! مسئله اتنیکی _ فرهنگی و یا بعبارتی گفتمان ملی _ قومی یکی از موضوعات سایت ایران گلوبال است . ما مقالات رسیده در این خصوص را مثل سابق در قسمت دیدگاهها به چاپ می رسانیم .
پس ازعرض سلام و تشکر از زحمات شما، باعث تاسف است، که در سايت جديد قسمت مساله ملى وجود ندارد . اميدوارم هستم .که اين صفحه قربانى آگهى گرفتن از شرکتهاى نا سيونا ليستى مرکزگرا نشود . با تشکر آ طهرانى
کیانوش گرامی، علیرغم آنکه با یکی دوتا از سیاست های ایران گلوبال مخالف بودم اما از این که این کار طاقت فرسا را با همکارانت ادامه دادی به تو تبریک میگویم. بیاد دارم که قبل از ایجاد این سایت با من در پالتاک صحبت کردی. آن زمان هردوی ما در ایجاد سایتی که در آن نظرات همه مطرح شود بسیار ضروری مینمود بطوری که درج مقالات من حتا نوعی تابو شکنی محسوب میشد. این امر با توجه به اینکه قبل از انقلاب اینترنتی ما بندرت مقاله ای از نحله های مخالف در نشریه گروهها میدیدیم ارزش می یابد. مثلا ارگان فداییان تنها نظرات خودش را مطرح میکرد و روزنامه های هفتگی نمیروز و کیهان لندن نه این که نخواهند مقالات دیگران را درج کنند اما آن دیگران یا خودشان مطلبی در آنجا درج نمیکردند و یا اگر هم مطلبی درج میکردند باید آنقدر در آن برخورد بدی با صاحب روزنامه میشد که یک وقت نزد همفکران مقاله نویس «شبهه» ایجاد نشود که نویسنده «بریده» است. امروز اما وقتی نگاه میکنیم می بینیم که آن تابوها چقدر خنده دار بودند و اصولا جامعه تا چه حد فراتر از این حرفها رفته. در این تغییر کسانی مانند تو و کسانی که از همان آغاز مقاله نوشتند سهم بزرگی داشتند. میدانم که تو ایران گلوبال را در همه راهها موفق میخواستی و برای همین هم در برخی موارد به راه افراط رفتی که باعث رنجش برخی نویسندگان از جمله من شد و به فعالیت مان خاتمه دادیم. شاید این درسی باشد که دیگر آزادی بیان را با آنارشیسم و هرج و مرج و ولنگ و واری اشتباه نگیریم. به یاد دارم که حتا در مورد مطالب تجزیه طلبانه مطلبی نوشتم که یک سال تازش طرفداران این نظریه و مطرح شدن نظریات دو طرف باید کفایت کند و وقت آن است که دو طرف بر سر مساله مشترک که دشمن خوابیده در میهن است تمرکز کنند. اما برخی مشکل شان مشکل بقیه نبود و همان راه را میخواستند. من فکر میکنم که هنوز هم این مقوله از نقطه ضعف های ایران گلوبال به شمار میرود که مخاطبان بسیاری را از دست داد. همان زمان هم یادم هست که نوشتم و هشدار دادم که گستره سایتها با آزادی بیان به سیطره چند سایتی که زودتر از بقیه از راه رسیدند محدود نخواهد ماند و حق انتخاب بسیار خواهد بود و چنین شد. بهرحال هنوز هم سایت ایران گلوبال یکی از سایتهای پرطرفدار است که در آن برخوردهای جانانه سیاسی همچنان ادامه دارد. برای تو و سایت ایران گلوبال آرزوی موفقیت بیشتر دارم.
چرا خطر جنگ جدی است؟ این اسم مقاله آقای کامران متین است که اولین بار در بی بی سی فارسی منعکس شده و سپس در iranian.com. دو سه خط از اول و آخر مقاله زده شده بعد به شما فرستاده اند. با احترام
*کامران متین استادیار روابط بین الملل در دانشگاه ساسکس بریتانیا استBBC
بحران دیپلماتیك بین ایران و بریتانیا و خروج دیپلمات های ارشد اكثر كشورهای بزرگ اروپایی از ایران، به گمانه زنیها در باره خطر حمله نظامی غرب به ایران دامن زده است.
استدلال هایی كه تا كنون در جدی نبودن این خطر ارائه شده اند بر چند فرض استوارند كه مهمترین آنها عبارتند از: عدم توانایی مالی آمریكا و هم پیمانان اروپاییش، به دلیل بحران اقتصادی غرب، برای درگیری در یك جنگ بزرگ دیگر؛ مخالفت چین و روسیه با حمله نظامی به ایران؛ عدم امكان پیروزی نظامی سریع بر ایران با توجه به مساحت و توانایی های نظامی ایران؛ و سرانجام احتمال بسیاركم حمله یك جانبه اسرائیل به ایران، بدون موافقت و همكاری آمریكا كه با توجه به فرضیات بالا مایل یا قادر به حمله به ایران نیست.
اما این فرضها تا چه حد درستند؟
فرض اول مبتنی بر دركی سنتی از اقتصاد سرمایه داری است كه بر اساس آن بهترین راهكار برای انباشت سرمایه توسط شركتها و كمپانی ها، باز سرمایه گذاری بخش اعظم سودشان در توسعه تكنولوژی و ابزار تولید، و یا خرید و ادغام شركتهای رقیب كوچكتر و یا تركیبی از هر دوی اینهاست.
این رویكرد معتقد است كه بهترین نتایج هر دوی این استراتژی های انباشت، در متن تولید رقابتی و تجارت در بازار آزاد و تحت شرایط صلح آمیز به دست می آید.
اما جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر، دو محقق اقتصاد سیاسی دانشگاه یورك در تورونتوی كانادا نظریه «انباشت افتراقی» یا "differential accumulation" را ارائه كرده اند كه این درك سنتی از كاركرد اقتصاد سرمایه داری را رد می كند.
بر اساس نظریه «انباشت افتراقی»، «سرمایه غالب» همواره در پی كسب سود نسبی و نه مطلق است، امری كه تنها مستلزم پیشی گرفتن از رقبای اصلی است.
این امر به نوبه خود، استفاده از قدرت سیاسی - نظامی دولت ها در بیرون راندن رقبا از میدان و یا تاثیرگذاری بر تعیین قیمت كالاهای استراتژیك در بازارهای جهانی را به روشی مطلوب و حتی گاهی به بهترین روش بدل می كند.
میزان امكان استفاده بخش های مختلف سرمایه از قدرت دولتی نیز به نوبه خود، به میزان فاصله سیاسی آنها از مراكز فرماندهی و سیاست گذاری دولت بستگی دارد.
برای اثبات این نظر جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر به بررسی جنگ های خاورمیانه پرداخته اند و نشان داده اند كه تقریبا تمامی جنگهای بزرگ منطقه نظیر جنگ های اسرائیل و اعراب در دهه های ٦٠ و ٧٠ میلادی، حمله اسرائیل به لبنان در سال ١٩٨٢، و جنگ آمریكا و عراق بر سر كویت در سال ١٩٩١ به فاصله كوتاهی به دنبال آغاز دوره هایی از ركود اقتصادی درغرب، و به خصوص آمریكا، رخ داده اند.
در تمامی این جنگ ها «سرمایه غالب» آن دوره در آمریكا، یعنی سرمایه مربوط به صنعت نفت و انرژی، از رقبای خود در دیگر بخشهای اقتصاد پیشی گرفته اند، چرا كه میزان افزایش بهای فراورده های تصفیه شده نفتی كه آنها تولید، توزیع، و فروشش را در انحصار داشته اند بسیار بیشتر از میزانی بوده که بهای نفت خام (که آنها کماکان ناگزیر به خریداری اش بوده اند) در پی جنگ افزایش یافته است.
ضمن اینكه در همه این جنگ ها كشورهای تولید كننده نفت و به خصوص عربستان سعودی، سودهای سرشاری كسب كرده اند كه اغلب یا صرف خرید اسلحه از آمریكا شده اند و یا در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده اند كه در هر دو حالت به رشد (مجدد) اقتصادی آمریكا كمك كرده اند.
تجربه عبور شگفتی آور آمریكا از شدیدترین ركود اقتصادیش در دهه های ١٩٢٠ و ١٩٣٠ میلادی و تبدیل شدنش به قدرت غالب اقتصادی و سیاسی در جهان كه از طریق شركت در جنگ جهانی دوم در كنار متحدین ممكن شد استدلال اصلی این نظریه را تقویت می کند كه تحت شرایطی جنگ می تواند موجب رونق اقتصاد سرمایه داری شود.
علاوه بر همه اینها، بعضی کشورهای ثروتمند منطقه، توانایی (و شاید، تمایل) دارند که حداقل بخشی از هزینه های آمریکا در جنگ احتمالی با ایران را تامین کنند، كاری كه عربستان، به همراه ژاپن، در مورد جنگ آمریكا برای آزاد سازی كویت انجام داد و بخش اعظم هزینه های آن جنگ را پرداخت کرد.
بنابراین از چشم انداز نظریه انباشت افتراقی، جنگ در خاورمیانه و خلیج فارس نه تنها امری الزاما غیر اقتصادی نیست، بلكه حداقل برای بخشهای مهمی از اقتصاد آمریكا، یعنی بخش نفت و انرژی، و البته اسلحه سازی، بسیار هم پر سود می تواند باشد، بخشهایی كه در اروپا و به خصوص بریتانیا هم بسیار مهم هستند.
تنها مانع در این میان، دوری سنتی حزب دمكرات، حزب حاكم كنونی در آمریكا، از سرمایه داران بزرگ نفتی است. این امر تا حد زیادی توضیح می دهد که چرا کاندیداهای حزب جمهوریخواه، حزبی که به طور سنتی به سرمایه داران نفتی آمریکا بسیار نزدیک است، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری از اقدام نظامی علیه ایران، آشکارا و شدیدا حمایت می کنند.
اما نیاز باراك اوباما به خلع سلاح تبلیغاتی جمهوری خواهان در مبارزات انتخاباتی و اعمال نفوذ لابی های پر قدرت اسرائیلی می تواند این مانع را از میان بردارد.
مخالفت چین و روسیه با حمله به ایران نیز آنقدرها كه به نظر می رسد غیر قابل انعطاف نیست. اقتصاد چین به گونه ای استراتژیك با اقتصاد آمریكا در هم تنیده است.
آمریكا بزرگترین بازار محصولات چینی است. تداوم این بازار استراتژیك بدون تداوم قدرت خرید مصرف كنندگان آمریكایی كه منوط به رونق اقتصادی آمریكا است امكان پذیر نیست.
چند صد میلیارد دلار مازاد تجاری چین در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده و هر گونه ركود دراز مدت اقتصاد آمریكا منجر به كاهش شدید نرخ رشد اقتصادی در چین می شود.
بنا بر این برای دولتمردان به غایت مصلحت گرای چینی انتخاب بین تجارت نسبتا محدود با ایران و روابط اقتصادی حیاتیشان با آمریكا دشوار نخواهد بود، حتی اگر بقای این روابط اقتصادی، مستلزم جنگ آمریكا علیه ایران باشد.
روسیه هم اگر چه روابط اقتصادی اش با آمریكا به گستردگی و حجم چین نیست ولی تا حد زیادی به فروش نفت و گاز به اتحادیه اروپا متكی است.
ضمن اینكه تنها حربه چین و روسیه در مخالفتشان با حمله احتمالی به ایران، استفاده از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد است. اما در صورت وقوع «حمله پیشگیرانه» از سوی اسرائیل كه طبیعتا بدون رجوع به شورای امنیت رخ خواهد داد امكان اعمال مخالفتی تاثیر گذار از سوی چین و روسیه بسیار محدود خواهد بود.
فرض سوم نیز چندان مستحكم نیست. توانایی نظامی ایران در یك جنگ احتمالی دو مولفه اصلی دارد: تشویق و پشتیبانی از حزب الله لبنان برای گشودن جبهه دوم علیه اسرائیل و حمله موشكی مستقیم به اسرائیل و نیز به كشتی ها و نیروهای آمریكا و متحدینش درمنطقه خلیج فارس.
مولفه اول تنها با وجود پل ارتباطی سوریه كه كانال اصلی پشتیبانی لجستیك و نظامی ایران از حزب الله است می تواند ادامه موثری داشته باشد. ولی با توجه به فشار فزاینده سیاسی و اقتصادی بین المللی بر سوریه، بقای رژیم بشار اسد چندان محتمل به نظر نمی رسد، فشارهایی كه هزینه های مالی آن برای تركیه و كشورهای عضو اتحادیه عرب و اتحادیه اروپا را عربستان سعودی، احتمالا بسیار مشتاقانه تامین می كند.
تكنولوژی موشكی جمهوری اسلامی بسیار ابتدایی و نادقیق است و بعید است كه با وجود سیستم های بسیار پیشرفته دفاع ضد موشكی آمریكا و اسرائیل كارآیی چندانی داشته باشد.
انفجارهای اخیر در مراکزی که گفته می شود پایگاه های موشكی سپاه پاسداران بوده اند نیز، می تواند به معنای تحلیل عددی موشك های دوربرد ایران باشد.
از طرف دیگرتا پایان سال جاری نیروهای آمریكایی تقریبا به تمامی از عراق خارج خواهند شد. در نتیجه، عملیات احتمالی نیروهای عراقی شیعه هوادار ایران علیه سربازان آمریكایی در عراق نیز نتایج محدودی خواهد داشت.
مضافا اینكه نیروهای نظامی آمریكا توانایی اشغال بنادر مهم ایران در خلیج فارس و قطع شریان های اصلی اقتصادی ایران را دارند، بدون آنكه همانند جنگ علیه عراق بخواهند تمام خاك ایران را اشغال كنند.
علاوه بر اینها شواهد نشان میدهند كه چنانچه آمریكا تصمیم به حمله به ایران را اتخاذ كند، پروایی از استفاده از سلاح های اتمی تاكتیكی علیه اهداف نظامی و اقتصادی ایران نخواهد داشت، چنین امری به كشته شدن هزاران، اگر نه دهها هزار، شهروند غیر نظامی ایران منجر خواهد شد و زیرساختهای اقتصادی ایران را همانند عراق به كلی ویران خواهد كرد؛ زیرساخت هایی که بازسازی آن پس از جنگ، احتمالا در قالب قراردادهای پرسود اقتصادی، باز هم به شركت های در ورطه ورشكستگی آمریكایی و غربی سپرده خواهد شد.
سابقه جنگ های اسرائیل نیز فرض چهارم را سست می كند. مشارکت اسرائیل در حمله بریتانیا و فرانسه به كانال سوئز و نیز جنگ سال ١٩٦٧علیه كشورهای عربی و همچنین حمله به مراكز هسته ای عراق و سوریه در سالهای بعد، بدون مشاوره قبلی با آمریكا انجام شد.
نوام چامسكی در كتاب «مثلث سرنوشت ساز» با توسل به اسناد متعدد نشان می دهد كه دسترسی اسرائیل به اسرار نظامی آمریكا به مراتب بیشتر ازدسترسی آمریكا به اسرار مربوط به برنامه های استراتژیك اسرائیل است.
نكته مهم دیگر در این ارتباط این است كه اسرائیل به دفعات، به خصوص در رابطه با احداث شهرك های یهودی نشین در اراضی فلسطینی، دولت آمریكا را در مقابل عمل انجام شده قرار داده و در نتیجه مقامات آمریكایی را به اكراه یا به دلخواه به همگرایی با استراتژی سیاسی-دیپلماتیك خود وادار كرده است.
به همه اینها باید شرایط خاص ناشی از بحران جاری حاكمیت و مشروعیت در جمهوری اسلامی و آثار آن بر سیاست خارجی ایران را نیز اضافه كرد.
سركوب وسیع معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری اسلامی سال ١٣٨٨ و حذف عملی و كامل اصلاح طلبان حكومتی از صحنه سیاسی ایران مشروعیت مردمی جمهوری اسلامی را كه در سی سال پیش از آن، از طریق انتخابات شبه رقابتی تامین می شد غیر ممكن كرده است تا جایی كه رهبر و وزیر اطلاعات ایران، انتخابات آینده مجلس را همچون چالشی امنیتی توصیف كرده اند.
نقش گسترده سپاه پاسداران و نیروهای بسیج در برخورد با حركتهای اعتراضی توده ای دو سال اخیر نیز مقبولیت این نهادهای كلیدی نظامی-امینتی در جمهوری اسلامی را در میان عامه مردم به شدت كاهش داده است. در چنین شرایطی یك جنگ خارجی می تواند ابزار مناسبی برای تهییج احساسات ملی و مذهبی مردم و از آن رهگذر كسب مجدد پشتیبانی آنها باشد.
علاوه بر این، در شرایط درگیری در یك جنگ خارجی، جمهوری اسلامی همانند دوران جنگ ایران و عراق می تواند با دست بازتر و به شكلی حتی وسیعتر به سركوب مخالفان سیاسی خود بپردازد، مخالفانی كه طرفداران محمود احمدی نژاد، یعنی کسانی که جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی از آنها به عنوان «جریان انحرافی» یاد می کنند، اكنون در مركز آن قرار گرفته اند.
بر خلاف اصلاح طلبان در دوران تسلطشان بر قوه مجریه و مقننه، این گروه تازه از «مخالفان»، دارای امكانات زیادی هستند و تاکنون هم اراده محكمی برای مقاومت از خود نشان داده اند.
در این شرایط یكی از موثرترین امكانات برای مهار قدرت این گروه و یا حذف سیاسی و یا حتی فیزیكی آنها می تواند در جریان جنگ با آمریكا و به بهانه تماس هایی كه رهبران این گروه، بدون اطلاع رهبری با مقامات آمریكایی داشته اند فراهم شود.
البته از منظر جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی، سناریوی ایده آل شاید یك درگیری محدود با آمریكا باشد چرا كه آنها خود به عواقب یك جنگ تمام عیار با غرب واقف هستند. اما تحت شرایط پیچیده و انفجاری که اکنون بر روابط ایران و غرب حاکم است، ماجراجویی هایی كه برای یك چنین درگیری محدودی لازم است، می توانند دقیقا به بهانه ای تبدیل شوند كه اسرائیل و جناح های جنگ طلب در هیئت حاكمه آمریكا نیاز دارند تا یك حمله وسیع نظامی به ایران را توجیه کنند، بهانه ای كه گزارش های دو پهلوی آژانس بین المللی انرژی اتمی تاكنون برای آنها فراهم نكرده است.
با توجه به تمامی اینها می توان گفت كه خطر شعله ور شدن جنگ بین ایران و آمریكا، با همراهی و یا بدون همراهی اسرائیل، جدی تر از آن است كه عموما تصور می شود.
آنچه كه مسلم است قربانیان اصلی چنین جنگی در وهله اول تعداد بی شماری از مردم غیر نظامی ایران و ویران شدن همین مقدار محدود از زیر بناهای اقتصادی و مدنی در ایران، و در وهله دوم جنبش اجتماعی مردم ایران برای دموكراسی و عدالت اجتماعی خواهد بود.
جدی بودن خطر جنگ و عواقب دهشتناك آن برای مردم ایران لزوم مبارزه جدی و همه جانبه علیه جنگ را بیش از پیش آشكار می كند.
با عرض تبریک و شادباش به تک تک دوستان پرتلاش و کوشای تارنمای "فرهنگ گفتگو" که با پشتکار و جدّیت ممتد و ارزشمند خود سایت "ایران گلوبال" را به یکی از سایت های پـُر بیننده و با ارزش تبدیل کرده اند. مایلم تشکر علنی و عمومی خود را از زحمات بیدریغ و بسیار حرفه ای این تیم قابل تحسین ابراز نمایم. این سایت پر محتوا همواره همانند خاری پــــُر ســــوز بر چشم امثال شریعتمداری های کیهانی، و همانند نسیمی امید بخش بر روان آرزومندان آزادی و رهایی ایران خواهد بود. هشت سالگی ایران گلوبال (فرهنگ گفتگو) را به مسئولین و دست اندرکاران این سایت و به نویسندگان و مراجعین و بینندگان فرهیخته آن تبریک، و به دشمنان آزادی بیان و اندیشه و فرهنگ ایرانی نظیر شریعتمداری ها تسلیت عرض می کنم. بـــــــــچـــــه هـــــا مــــــتــــشـــکـــریــم!
جناب محسن کردی ، منهم با شما موافقم که این فیلم بخشی از جنگ روانی غربه که در تلویزیون الجزیره پخش شد ؛ می دانی چرا خامنه ای دستور حمله به سفارت را داد ؟تحلیل خامنه ای چنین است که :1_«پس از سوریه نوبت ایران است .» غرب بعلاوه ترکیه و عربستان دو قدرت منطقه ای پشت مبارزان سوریه اند . 2_سال 2014 هم نیروهای ناتو از افغانستان خارج خواهند شد.3_ اکنون اوضاع اقتصادی غرب بشدت بحرانی است در صورت آغاز جنگ علیه ایران ،قیمت نفت به بشکه ای 250 دلار خواهد رسید.4_ غرب در نظر دارد تا دوسال دیگر ، زمانی که تحریم ها ، مردم را به خیابان می ریزند...صبر کند ...خامنه ای می خواهد زمان و مکان جنگ را خود اختیار نماید...در مورد ویرانی و کشته ها ارقام غیر قابل پیش بینی اند ولی احتمالا بسیار زیاد خواهد بود.
تصور نمیکنم که حمله به ایران آنچنان باشد که حمله به عراق. آمریکا مراکز نظامی عراق را شخم زد و صدام حسین را آنچنان زمینگیر کرد که برای فتح نهایی بغداد و ورود به شهر فقط دو تانک به کار برد جریانش را هم تلویزیونها نشان میدادند. مردم شهر در آن حمله چند روزه بسیار کم آسیب دیدند اما ارتشیان و مراکز ارتشی دیگر سر بلند نکردند. من فکر میکنم که این ویدیو بیشتر برای ترساندن است.
«صفحه شما» واقعا به شما تعلق دارد. آزادنه نقد ، اظهارنظر ، خبر ، تفسیر ، تحلیل و...بنویسید اما خواهش می کنم بدون نام بردن از اشخاص حقیقی و حقوقی در کمال امنیت برای خود و دیگران فضایی ایجاد نمائید که بدور از توهین و اتهام باشد بنابراین از کلمات نا مناسب و توهین آمیز استفاده نکنید که بلافاصله و بدون هیج توضیحی از جانب مسئولین ، کامنت هایی از این دست حذف و در صورت تکرار اپی شما بلوک می شود.خواهش می کنم به خودتان احترام بگذارید .
سخنرانی رضا پرچی زاده؟؟؟
دوستان تو متن انگار نوشتید سخنرانی آقای پرچی زاده!! دقیقه بیست هستم . / ونداد
فقط يه اشكال گنده در پاسخگويي تون هست اونم اينه كه اصلا تنها چيزي كه مرزبندي ندارين اصل ولايت فقيه هست... دقيقا مسعود رجوي هميشه با اين اصل مرگ بر اصل ولايت فقيه به جذب و دفع پرداختن... فكر ميكنم تا از اين اصل هم فاصله نگيريدهيچگاه نخواهيد فهميد... دست دادن يا ندادن مريم رجوي يا هركسي ديگه به خودشون مربوطه.. ايشون روسري دارن طبعا رعايتهايي هم ميكنن.. مث خانم فلاني و بهماني كه نيستن اينجاروسري اونجا توسري... آنكس كه نداند و نداند كه نداند در جهل مركب ابدالدهر بماند! حتما بدون سانسور منتها بدون ايميلم حتما علني كنيد و اين رو درج كنيد ممنون.
جناب تهرانی گرامی ! مسئله اتنیکی _ فرهنگی و یا بعبارتی گفتمان ملی _ قومی یکی از موضوعات سایت ایران گلوبال است . ما مقالات رسیده در این خصوص را مثل سابق در قسمت دیدگاهها به چاپ می رسانیم .
آقاى توکلى، ׳
پس ازعرض سلام و تشکر از زحمات شما، باعث تاسف است، که در سايت جديد قسمت مساله ملى وجود ندارد . اميدوارم هستم .که اين صفحه قربانى آگهى گرفتن از شرکتهاى نا سيونا ليستى مرکزگرا نشود . با تشکر آ طهرانى
کیانوش گرامی، علیرغم آنکه با یکی دوتا از سیاست های ایران گلوبال مخالف بودم اما از این که این کار طاقت فرسا را با همکارانت ادامه دادی به تو تبریک میگویم. بیاد دارم که قبل از ایجاد این سایت با من در پالتاک صحبت کردی. آن زمان هردوی ما در ایجاد سایتی که در آن نظرات همه مطرح شود بسیار ضروری مینمود بطوری که درج مقالات من حتا نوعی تابو شکنی محسوب میشد. این امر با توجه به اینکه قبل از انقلاب اینترنتی ما بندرت مقاله ای از نحله های مخالف در نشریه گروهها میدیدیم ارزش می یابد. مثلا ارگان فداییان تنها نظرات خودش را مطرح میکرد و روزنامه های هفتگی نمیروز و کیهان لندن نه این که نخواهند مقالات دیگران را درج کنند اما آن دیگران یا خودشان مطلبی در آنجا درج نمیکردند و یا اگر هم مطلبی درج میکردند باید آنقدر در آن برخورد بدی با صاحب روزنامه میشد که یک وقت نزد همفکران مقاله نویس «شبهه» ایجاد نشود که نویسنده «بریده» است. امروز اما وقتی نگاه میکنیم می بینیم که آن تابوها چقدر خنده دار بودند و اصولا جامعه تا چه حد فراتر از این حرفها رفته. در این تغییر کسانی مانند تو و کسانی که از همان آغاز مقاله نوشتند سهم بزرگی داشتند. میدانم که تو ایران گلوبال را در همه راهها موفق میخواستی و برای همین هم در برخی موارد به راه افراط رفتی که باعث رنجش برخی نویسندگان از جمله من شد و به فعالیت مان خاتمه دادیم. شاید این درسی باشد که دیگر آزادی بیان را با آنارشیسم و هرج و مرج و ولنگ و واری اشتباه نگیریم. به یاد دارم که حتا در مورد مطالب تجزیه طلبانه مطلبی نوشتم که یک سال تازش طرفداران این نظریه و مطرح شدن نظریات دو طرف باید کفایت کند و وقت آن است که دو طرف بر سر مساله مشترک که دشمن خوابیده در میهن است تمرکز کنند. اما برخی مشکل شان مشکل بقیه نبود و همان راه را میخواستند. من فکر میکنم که هنوز هم این مقوله از نقطه ضعف های ایران گلوبال به شمار میرود که مخاطبان بسیاری را از دست داد. همان زمان هم یادم هست که نوشتم و هشدار دادم که گستره سایتها با آزادی بیان به سیطره چند سایتی که زودتر از بقیه از راه رسیدند محدود نخواهد ماند و حق انتخاب بسیار خواهد بود و چنین شد. بهرحال هنوز هم سایت ایران گلوبال یکی از سایتهای پرطرفدار است که در آن برخوردهای جانانه سیاسی همچنان ادامه دارد. برای تو و سایت ایران گلوبال آرزوی موفقیت بیشتر دارم.
چرا خطر جنگ جدی است؟ این اسم مقاله آقای کامران متین است که اولین بار در بی بی سی فارسی منعکس شده و سپس در iranian.com. دو سه خط از اول و آخر مقاله زده شده بعد به شما فرستاده اند. با احترام
*کامران متین استادیار روابط بین الملل در دانشگاه ساسکس بریتانیا استBBC
بحران دیپلماتیك بین ایران و بریتانیا و خروج دیپلمات های ارشد اكثر كشورهای بزرگ اروپایی از ایران، به گمانه زنیها در باره خطر حمله نظامی غرب به ایران دامن زده است.
استدلال هایی كه تا كنون در جدی نبودن این خطر ارائه شده اند بر چند فرض استوارند كه مهمترین آنها عبارتند از: عدم توانایی مالی آمریكا و هم پیمانان اروپاییش، به دلیل بحران اقتصادی غرب، برای درگیری در یك جنگ بزرگ دیگر؛ مخالفت چین و روسیه با حمله نظامی به ایران؛ عدم امكان پیروزی نظامی سریع بر ایران با توجه به مساحت و توانایی های نظامی ایران؛ و سرانجام احتمال بسیاركم حمله یك جانبه اسرائیل به ایران، بدون موافقت و همكاری آمریكا كه با توجه به فرضیات بالا مایل یا قادر به حمله به ایران نیست.
اما این فرضها تا چه حد درستند؟
فرض اول مبتنی بر دركی سنتی از اقتصاد سرمایه داری است كه بر اساس آن بهترین راهكار برای انباشت سرمایه توسط شركتها و كمپانی ها، باز سرمایه گذاری بخش اعظم سودشان در توسعه تكنولوژی و ابزار تولید، و یا خرید و ادغام شركتهای رقیب كوچكتر و یا تركیبی از هر دوی اینهاست.
این رویكرد معتقد است كه بهترین نتایج هر دوی این استراتژی های انباشت، در متن تولید رقابتی و تجارت در بازار آزاد و تحت شرایط صلح آمیز به دست می آید.
اما جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر، دو محقق اقتصاد سیاسی دانشگاه یورك در تورونتوی كانادا نظریه «انباشت افتراقی» یا "differential accumulation" را ارائه كرده اند كه این درك سنتی از كاركرد اقتصاد سرمایه داری را رد می كند.
بر اساس نظریه «انباشت افتراقی»، «سرمایه غالب» همواره در پی كسب سود نسبی و نه مطلق است، امری كه تنها مستلزم پیشی گرفتن از رقبای اصلی است.
این امر به نوبه خود، استفاده از قدرت سیاسی - نظامی دولت ها در بیرون راندن رقبا از میدان و یا تاثیرگذاری بر تعیین قیمت كالاهای استراتژیك در بازارهای جهانی را به روشی مطلوب و حتی گاهی به بهترین روش بدل می كند.
میزان امكان استفاده بخش های مختلف سرمایه از قدرت دولتی نیز به نوبه خود، به میزان فاصله سیاسی آنها از مراكز فرماندهی و سیاست گذاری دولت بستگی دارد.
برای اثبات این نظر جاناتان نیتزان و شیمشون بیچلر به بررسی جنگ های خاورمیانه پرداخته اند و نشان داده اند كه تقریبا تمامی جنگهای بزرگ منطقه نظیر جنگ های اسرائیل و اعراب در دهه های ٦٠ و ٧٠ میلادی، حمله اسرائیل به لبنان در سال ١٩٨٢، و جنگ آمریكا و عراق بر سر كویت در سال ١٩٩١ به فاصله كوتاهی به دنبال آغاز دوره هایی از ركود اقتصادی درغرب، و به خصوص آمریكا، رخ داده اند.
در تمامی این جنگ ها «سرمایه غالب» آن دوره در آمریكا، یعنی سرمایه مربوط به صنعت نفت و انرژی، از رقبای خود در دیگر بخشهای اقتصاد پیشی گرفته اند، چرا كه میزان افزایش بهای فراورده های تصفیه شده نفتی كه آنها تولید، توزیع، و فروشش را در انحصار داشته اند بسیار بیشتر از میزانی بوده که بهای نفت خام (که آنها کماکان ناگزیر به خریداری اش بوده اند) در پی جنگ افزایش یافته است.
ضمن اینكه در همه این جنگ ها كشورهای تولید كننده نفت و به خصوص عربستان سعودی، سودهای سرشاری كسب كرده اند كه اغلب یا صرف خرید اسلحه از آمریكا شده اند و یا در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده اند كه در هر دو حالت به رشد (مجدد) اقتصادی آمریكا كمك كرده اند.
تجربه عبور شگفتی آور آمریكا از شدیدترین ركود اقتصادیش در دهه های ١٩٢٠ و ١٩٣٠ میلادی و تبدیل شدنش به قدرت غالب اقتصادی و سیاسی در جهان كه از طریق شركت در جنگ جهانی دوم در كنار متحدین ممكن شد استدلال اصلی این نظریه را تقویت می کند كه تحت شرایطی جنگ می تواند موجب رونق اقتصاد سرمایه داری شود.
علاوه بر همه اینها، بعضی کشورهای ثروتمند منطقه، توانایی (و شاید، تمایل) دارند که حداقل بخشی از هزینه های آمریکا در جنگ احتمالی با ایران را تامین کنند، كاری كه عربستان، به همراه ژاپن، در مورد جنگ آمریكا برای آزاد سازی كویت انجام داد و بخش اعظم هزینه های آن جنگ را پرداخت کرد.
بنابراین از چشم انداز نظریه انباشت افتراقی، جنگ در خاورمیانه و خلیج فارس نه تنها امری الزاما غیر اقتصادی نیست، بلكه حداقل برای بخشهای مهمی از اقتصاد آمریكا، یعنی بخش نفت و انرژی، و البته اسلحه سازی، بسیار هم پر سود می تواند باشد، بخشهایی كه در اروپا و به خصوص بریتانیا هم بسیار مهم هستند.
تنها مانع در این میان، دوری سنتی حزب دمكرات، حزب حاكم كنونی در آمریكا، از سرمایه داران بزرگ نفتی است. این امر تا حد زیادی توضیح می دهد که چرا کاندیداهای حزب جمهوریخواه، حزبی که به طور سنتی به سرمایه داران نفتی آمریکا بسیار نزدیک است، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری از اقدام نظامی علیه ایران، آشکارا و شدیدا حمایت می کنند.
اما نیاز باراك اوباما به خلع سلاح تبلیغاتی جمهوری خواهان در مبارزات انتخاباتی و اعمال نفوذ لابی های پر قدرت اسرائیلی می تواند این مانع را از میان بردارد.
مخالفت چین و روسیه با حمله به ایران نیز آنقدرها كه به نظر می رسد غیر قابل انعطاف نیست. اقتصاد چین به گونه ای استراتژیك با اقتصاد آمریكا در هم تنیده است.
آمریكا بزرگترین بازار محصولات چینی است. تداوم این بازار استراتژیك بدون تداوم قدرت خرید مصرف كنندگان آمریكایی كه منوط به رونق اقتصادی آمریكا است امكان پذیر نیست.
چند صد میلیارد دلار مازاد تجاری چین در صنایع مالی و بانكی آمریكا سرمایه گذاری شده و هر گونه ركود دراز مدت اقتصاد آمریكا منجر به كاهش شدید نرخ رشد اقتصادی در چین می شود.
بنا بر این برای دولتمردان به غایت مصلحت گرای چینی انتخاب بین تجارت نسبتا محدود با ایران و روابط اقتصادی حیاتیشان با آمریكا دشوار نخواهد بود، حتی اگر بقای این روابط اقتصادی، مستلزم جنگ آمریكا علیه ایران باشد.
روسیه هم اگر چه روابط اقتصادی اش با آمریكا به گستردگی و حجم چین نیست ولی تا حد زیادی به فروش نفت و گاز به اتحادیه اروپا متكی است.
ضمن اینكه تنها حربه چین و روسیه در مخالفتشان با حمله احتمالی به ایران، استفاده از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد است. اما در صورت وقوع «حمله پیشگیرانه» از سوی اسرائیل كه طبیعتا بدون رجوع به شورای امنیت رخ خواهد داد امكان اعمال مخالفتی تاثیر گذار از سوی چین و روسیه بسیار محدود خواهد بود.
فرض سوم نیز چندان مستحكم نیست. توانایی نظامی ایران در یك جنگ احتمالی دو مولفه اصلی دارد: تشویق و پشتیبانی از حزب الله لبنان برای گشودن جبهه دوم علیه اسرائیل و حمله موشكی مستقیم به اسرائیل و نیز به كشتی ها و نیروهای آمریكا و متحدینش درمنطقه خلیج فارس.
مولفه اول تنها با وجود پل ارتباطی سوریه كه كانال اصلی پشتیبانی لجستیك و نظامی ایران از حزب الله است می تواند ادامه موثری داشته باشد. ولی با توجه به فشار فزاینده سیاسی و اقتصادی بین المللی بر سوریه، بقای رژیم بشار اسد چندان محتمل به نظر نمی رسد، فشارهایی كه هزینه های مالی آن برای تركیه و كشورهای عضو اتحادیه عرب و اتحادیه اروپا را عربستان سعودی، احتمالا بسیار مشتاقانه تامین می كند.
تكنولوژی موشكی جمهوری اسلامی بسیار ابتدایی و نادقیق است و بعید است كه با وجود سیستم های بسیار پیشرفته دفاع ضد موشكی آمریكا و اسرائیل كارآیی چندانی داشته باشد.
انفجارهای اخیر در مراکزی که گفته می شود پایگاه های موشكی سپاه پاسداران بوده اند نیز، می تواند به معنای تحلیل عددی موشك های دوربرد ایران باشد.
از طرف دیگرتا پایان سال جاری نیروهای آمریكایی تقریبا به تمامی از عراق خارج خواهند شد. در نتیجه، عملیات احتمالی نیروهای عراقی شیعه هوادار ایران علیه سربازان آمریكایی در عراق نیز نتایج محدودی خواهد داشت.
مضافا اینكه نیروهای نظامی آمریكا توانایی اشغال بنادر مهم ایران در خلیج فارس و قطع شریان های اصلی اقتصادی ایران را دارند، بدون آنكه همانند جنگ علیه عراق بخواهند تمام خاك ایران را اشغال كنند.
علاوه بر اینها شواهد نشان میدهند كه چنانچه آمریكا تصمیم به حمله به ایران را اتخاذ كند، پروایی از استفاده از سلاح های اتمی تاكتیكی علیه اهداف نظامی و اقتصادی ایران نخواهد داشت، چنین امری به كشته شدن هزاران، اگر نه دهها هزار، شهروند غیر نظامی ایران منجر خواهد شد و زیرساختهای اقتصادی ایران را همانند عراق به كلی ویران خواهد كرد؛ زیرساخت هایی که بازسازی آن پس از جنگ، احتمالا در قالب قراردادهای پرسود اقتصادی، باز هم به شركت های در ورطه ورشكستگی آمریكایی و غربی سپرده خواهد شد.
سابقه جنگ های اسرائیل نیز فرض چهارم را سست می كند. مشارکت اسرائیل در حمله بریتانیا و فرانسه به كانال سوئز و نیز جنگ سال ١٩٦٧علیه كشورهای عربی و همچنین حمله به مراكز هسته ای عراق و سوریه در سالهای بعد، بدون مشاوره قبلی با آمریكا انجام شد.
نوام چامسكی در كتاب «مثلث سرنوشت ساز» با توسل به اسناد متعدد نشان می دهد كه دسترسی اسرائیل به اسرار نظامی آمریكا به مراتب بیشتر ازدسترسی آمریكا به اسرار مربوط به برنامه های استراتژیك اسرائیل است.
نكته مهم دیگر در این ارتباط این است كه اسرائیل به دفعات، به خصوص در رابطه با احداث شهرك های یهودی نشین در اراضی فلسطینی، دولت آمریكا را در مقابل عمل انجام شده قرار داده و در نتیجه مقامات آمریكایی را به اكراه یا به دلخواه به همگرایی با استراتژی سیاسی-دیپلماتیك خود وادار كرده است.
به همه اینها باید شرایط خاص ناشی از بحران جاری حاكمیت و مشروعیت در جمهوری اسلامی و آثار آن بر سیاست خارجی ایران را نیز اضافه كرد.
سركوب وسیع معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری اسلامی سال ١٣٨٨ و حذف عملی و كامل اصلاح طلبان حكومتی از صحنه سیاسی ایران مشروعیت مردمی جمهوری اسلامی را كه در سی سال پیش از آن، از طریق انتخابات شبه رقابتی تامین می شد غیر ممكن كرده است تا جایی كه رهبر و وزیر اطلاعات ایران، انتخابات آینده مجلس را همچون چالشی امنیتی توصیف كرده اند.
نقش گسترده سپاه پاسداران و نیروهای بسیج در برخورد با حركتهای اعتراضی توده ای دو سال اخیر نیز مقبولیت این نهادهای كلیدی نظامی-امینتی در جمهوری اسلامی را در میان عامه مردم به شدت كاهش داده است. در چنین شرایطی یك جنگ خارجی می تواند ابزار مناسبی برای تهییج احساسات ملی و مذهبی مردم و از آن رهگذر كسب مجدد پشتیبانی آنها باشد.
علاوه بر این، در شرایط درگیری در یك جنگ خارجی، جمهوری اسلامی همانند دوران جنگ ایران و عراق می تواند با دست بازتر و به شكلی حتی وسیعتر به سركوب مخالفان سیاسی خود بپردازد، مخالفانی كه طرفداران محمود احمدی نژاد، یعنی کسانی که جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی از آنها به عنوان «جریان انحرافی» یاد می کنند، اكنون در مركز آن قرار گرفته اند.
بر خلاف اصلاح طلبان در دوران تسلطشان بر قوه مجریه و مقننه، این گروه تازه از «مخالفان»، دارای امكانات زیادی هستند و تاکنون هم اراده محكمی برای مقاومت از خود نشان داده اند.
در این شرایط یكی از موثرترین امكانات برای مهار قدرت این گروه و یا حذف سیاسی و یا حتی فیزیكی آنها می تواند در جریان جنگ با آمریكا و به بهانه تماس هایی كه رهبران این گروه، بدون اطلاع رهبری با مقامات آمریكایی داشته اند فراهم شود.
البته از منظر جناح های نزدیك به رهبر جمهوری اسلامی، سناریوی ایده آل شاید یك درگیری محدود با آمریكا باشد چرا كه آنها خود به عواقب یك جنگ تمام عیار با غرب واقف هستند. اما تحت شرایط پیچیده و انفجاری که اکنون بر روابط ایران و غرب حاکم است، ماجراجویی هایی كه برای یك چنین درگیری محدودی لازم است، می توانند دقیقا به بهانه ای تبدیل شوند كه اسرائیل و جناح های جنگ طلب در هیئت حاكمه آمریكا نیاز دارند تا یك حمله وسیع نظامی به ایران را توجیه کنند، بهانه ای كه گزارش های دو پهلوی آژانس بین المللی انرژی اتمی تاكنون برای آنها فراهم نكرده است.
با توجه به تمامی اینها می توان گفت كه خطر شعله ور شدن جنگ بین ایران و آمریكا، با همراهی و یا بدون همراهی اسرائیل، جدی تر از آن است كه عموما تصور می شود.
آنچه كه مسلم است قربانیان اصلی چنین جنگی در وهله اول تعداد بی شماری از مردم غیر نظامی ایران و ویران شدن همین مقدار محدود از زیر بناهای اقتصادی و مدنی در ایران، و در وهله دوم جنبش اجتماعی مردم ایران برای دموكراسی و عدالت اجتماعی خواهد بود.
جدی بودن خطر جنگ و عواقب دهشتناك آن برای مردم ایران لزوم مبارزه جدی و همه جانبه علیه جنگ را بیش از پیش آشكار می كند.
با عرض تبریک و شادباش به تک تک دوستان پرتلاش و کوشای تارنمای "فرهنگ گفتگو" که با پشتکار و جدّیت ممتد و ارزشمند خود سایت "ایران گلوبال" را به یکی از سایت های پـُر بیننده و با ارزش تبدیل کرده اند. مایلم تشکر علنی و عمومی خود را از زحمات بیدریغ و بسیار حرفه ای این تیم قابل تحسین ابراز نمایم. این سایت پر محتوا همواره همانند خاری پــــُر ســــوز بر چشم امثال شریعتمداری های کیهانی، و همانند نسیمی امید بخش بر روان آرزومندان آزادی و رهایی ایران خواهد بود. هشت سالگی ایران گلوبال (فرهنگ گفتگو) را به مسئولین و دست اندرکاران این سایت و به نویسندگان و مراجعین و بینندگان فرهیخته آن تبریک، و به دشمنان آزادی بیان و اندیشه و فرهنگ ایرانی نظیر شریعتمداری ها تسلیت عرض می کنم. بـــــــــچـــــه هـــــا مــــــتــــشـــکـــریــم!
عبدالستار دوشوکی
اولا سپاسگزار و مفتخرم که کار ادیت و ترجمه ویدئویی این حقیر را برازنده بازتاب در سایت وزینتان یافتید.
جناب محسن کردی ، منهم با شما موافقم که این فیلم بخشی از جنگ روانی غربه که در تلویزیون الجزیره پخش شد ؛ می دانی چرا خامنه ای دستور حمله به سفارت را داد ؟تحلیل خامنه ای چنین است که :1_«پس از سوریه نوبت ایران است .» غرب بعلاوه ترکیه و عربستان دو قدرت منطقه ای پشت مبارزان سوریه اند . 2_سال 2014 هم نیروهای ناتو از افغانستان خارج خواهند شد.3_ اکنون اوضاع اقتصادی غرب بشدت بحرانی است در صورت آغاز جنگ علیه ایران ،قیمت نفت به بشکه ای 250 دلار خواهد رسید.4_ غرب در نظر دارد تا دوسال دیگر ، زمانی که تحریم ها ، مردم را به خیابان می ریزند...صبر کند ...خامنه ای می خواهد زمان و مکان جنگ را خود اختیار نماید...در مورد ویرانی و کشته ها ارقام غیر قابل پیش بینی اند ولی احتمالا بسیار زیاد خواهد بود.
تصور نمیکنم که حمله به ایران آنچنان باشد که حمله به عراق. آمریکا مراکز نظامی عراق را شخم زد و صدام حسین را آنچنان زمینگیر کرد که برای فتح نهایی بغداد و ورود به شهر فقط دو تانک به کار برد جریانش را هم تلویزیونها نشان میدادند. مردم شهر در آن حمله چند روزه بسیار کم آسیب دیدند اما ارتشیان و مراکز ارتشی دیگر سر بلند نکردند. من فکر میکنم که این ویدیو بیشتر برای ترساندن است.
«صفحه شما» واقعا به شما تعلق دارد. آزادنه نقد ، اظهارنظر ، خبر ، تفسیر ، تحلیل و...بنویسید اما خواهش می کنم بدون نام بردن از اشخاص حقیقی و حقوقی در کمال امنیت برای خود و دیگران فضایی ایجاد نمائید که بدور از توهین و اتهام باشد بنابراین از کلمات نا مناسب و توهین آمیز استفاده نکنید که بلافاصله و بدون هیج توضیحی از جانب مسئولین ، کامنت هایی از این دست حذف و در صورت تکرار اپی شما بلوک می شود.خواهش می کنم به خودتان احترام بگذارید .