طالبان با تفنگ های حسن موسا و بند زده و با نخ بسته شان و پای برهنه و با دمپایی کابل را تسخیر کردند. با یک مشت پونز و میخ که سر راه شان میریختند میشد جلویشان را گرفت که وارد شهر نشوند. 

 امروز شاهد اعتراضات مردم افغانستان هستیم. زنانی که خواهان  مساوات هستند و حقوق خود را می طلبند و بسیاری مسائل دیگر که همه از آن آگاهند. طالبان یک حکومت سکت و ایدئولوژیک هستند که بجز انگشت شماری بقیه شان اصلا نمیدانند ایدئولوژی شان چیست و نمیتوانند آن را تعریف کنند. اما سران طالبان،  این اندک  مهربانی شان با مردم تنها تا هنگامی است که دولتهای جهان آنها را شناسایی کنند. پس از آن هیچ اجباری ندارند که به حرف جهانیان اهمیت بدهند. حتا اگر مورد تحریم جهانی از هر لحاظ  هم قرار بگیرند بازهم قدرت را نگه خواهند داشت. برای آنها همین که زندگی خودشان و جنگجویان شان تامین باشد کافیست و برای این کار میتوانند روستاییان را غارت کنند. آنها قومی اشغال گر هستند که در مقابل رفاه مردم شان هیچ مسئولیتی حس نمی کنند. نیازی به پول ندارند. نیازی به آسفالت هم ندارند. نیازی به توریست وکاباره و ساندویچ فروشی و کافه و کارخانه قند ندارند.  آنقدر که زندگی شان بچرخد پول و بنزین و غذا دارند. و رفاه مردم!؟ مگر اسلام برای مردم اهمیتی قائل است؟ آنهم اسلامی که به سایر مسلمانان از سایر مذاهب به چشم کافر می نگرد. همینقدر که مثلا شیعیان را از دم تیغ نمی گذرانند شیعیان باید متشکر باشند اما تا آینده نه چندان دور باید منتظر بریده شدن سرشان یا ایمان آوردن به اسلام! باشند. 

اما آمریکا با نقشه طالبان را بجای خود نهاده است. هدفش نا امن کردن ایران است و هیچ نیرویی مانند طالبان نمیتوانند از عهده این کار برآیند. آخوندها این را از قبل بو کشیده اند برای همین هم به استقبال طالبان رفتند. اما طالبان دندان آخوندها را شمرده اند. گذشته اند به وقتش. کشورهای عربی خلیج فارس و اسرائیل سر آخوندها را به طالبان گرم می کنند و خود به گرمی روابط شان و مغازله با آمریکا و اروپا و حتا روسیه می پردازند. چین برایش هیچکدام اهمیت ندارد. هرچه بتوانند از طالبان برای منافع شان خواهند دوشید. 

ولی طالبان کی خواهند رفت؟ به قطعیت نمیشود پیش بینی کرد. اگر تعاملات منطقه و جهان همین باشد که هست و اگر بلاهتی مانند آنچه اسامه بن لادن کرد و هواپیما به برجهای نیویورک کوبید رخ ندهد،.. شاید تا 30 یا 40 سال دیگر طالبان برجا بمانند. اما آنگاه این نیروهای خارجی نیستند که آنها را تغییر میدهند بلکه اینترنت آنها را تغییر خواهد داد. فرزندان همین طابان امروز، بوسیله موبایل و اینترنت با سایر همگنان شان درجهان خواهند پیوست و مثل آنها فکر خواهند کرد. بسیاری شان مثل سران جمهوری اسلامی بچه هایشان را به کشورهای آزاد برای زندگی می فرستند. و آنها که در افغانستان باقی می مانند به پدران شان فشار خواهند آورد که تغییر رویه بدهند. حتا فامیل و کس و کارشان هم به آنها به دیده تحقیر نگاه میکنند و خجالت می کشند که چنین کسانی را در فامیل دارند. درست مثل ایران. شرم و ننگ است که خامنه ای یا رئیسی فامیل کسی باشد.