در جمهوری اسلامی می‌توان به انتخابات و چگونگی برگزاری آن و روند تأیید صلاحیت‌ها و کاندیداهای تأیید صلاحیت شده و برنامه‌های آنها انتقاد کرد و این انتقادها نیز کم و بیش از سوی حکومت تحمل می‌شود.

در همین جمهوری اسلامی اما نمی‌توان به انتخابات رسوای سوریه و نحوۀ عملکرد بشار اسد کمترین انتقادی کرد و حتی نازک‌تر از گُل گفت و گرنه اتهام "همدستی با صهیونیست‌ها" کوچکترین تهمتی است که از سوی لشکر سایبری به منتقد وارد می‌شود!

آیا حزب بعث سوریه و رهبران آن، نزد برخی محافل پرنفوذ داخلی ایران جایگاهی والاتر از خودِ جمهوری اسلامی و مسئولان آن پیدا کرده‌اند؟ اگر آری، به چه دلیل؟ و اگر نه، پس چرا انتقاد از انتخابات سوریه و شخص اسد به همان اندازه‌ای که می‌توان از انتخابات در جمهوری اسلامی و مسئولان آن انتقاد کرد، تحمل نمی‌شود؟

بیشتر بخوانید:

نکته‌های نمکدار!

در حالی که بسیاری از اصلاح‌طلبان اصرار دارند که در انتخابات ریاست جمهوری نامزد ندارد، برخی اصولگرایان با غیظ و تشر به آنها می‌گویند: غلط کردید! پس همتی و مهرعلیزاده چی هستند؟

خب، خدا را شکر که بازگشت به عصر نامزد اجباری را هم به چشم دیدیم!

مهندس محمد توسلی دبیر کل نهضت آزادی ایران، "برگزاری انتخابات با یک کاندیدای اصلی را انتصابات و بازگشت جمهوری اسلامی به شرایط سیاسی دهۀ شصت" دانسته است.

جناب مهندس! قاطبۀ اصلاح‌طلبان مهمترین غایتِ اصلاح‌طلبی را بازگشت به "دوران طلایی" دهۀ شصت می‌دانند بعد شما "انتصابات" را بازگشت به آن دوره می‌دانید؟ ممکن است جناب مهندس بفرمایند که نظر قاطبۀ اصلاح‌طلبان به من چه؟ اما به نظرم حضور دوستان نهضت در "ناسا" چنین پاسخی را برنتابد.

برخی اصولگرایان دیگر رودرواسی را کنار گذاشته و به صراحت خواهان جلوگیری از "انتخاب بدِ مردم" شد‌ه‌اند و در این باره، علاوه بر تأکید بر ضرورتِ غربال کردن کاندیداها، ایجاد شور انتخاباتی را هم مانع "انتخاب خوب مردم" می‌دانند!

می‌گم حالا که تشخیصِ انتخاب خوب و بدِ مردم به دست اینها شده است، دیگر چرا بحث انتخابات و دردسرهای آن؟ خب خودشان "انتخاب خوب" را انجام دهند و خیال همه را راحت کنند! مگر مردم به زور از آنها انتخابات خواسته‌اند؟