افرادی (در بین بیش از ٦٢ هزار نفر امضاء کننده تا این لحظه) این بیانیه را امضاء کرده اند (یعنی از رهبر حزب کمونیست چین تقاضای دادخواهی کرده اند) که ادعای بصیرت و فضل و کرامات سیاسی دارند. مطمئن نیستم اگر این جمع با حواس جمعی و دقت این نامه را خوانده اند. چون نگارنده تحت هیچ شرایطی آن را امضاء نمی کنم؛ اگرچه تیتر درشت و  لوگوی انگلیسی آن درست است و با متن و سرلوحه فارسی آن ( دادخواهی از رئیس جمهور محترم و عالیجناب چین) همخوانی ندارد. به همین دلیل هموطنان با دیدن عکس و تیتر فارسی (چین باید از ایران بیرون برود) و تیتر درشت انگلیسی (China Get Out of Iran) بدون خواندن بقیه نامه و محتوای آن امضا می کنند. نکته اعتراضی بنده بر محتوا است و نه تیتر درشت و درست آن.

در روز امضای آن قرارداد ننگین در مقاله ای تحت عنوان " قرارداد ٢۵ ساله با چین؛ باید عزای عمومی اعلام شود"  از ملت ایران خواسته بودم تا عزای عمومی بگیرند. حال می بینم مردم شجاع ایران با خطرپذیری تمام شعار مرگ بر چین در ایران می دهند و اسفاء که دهها هزار نفر هموطن  بجای عزا گرفتن و سوگواری یا اعتراض علیه چین ء استعمارگر, برای دیکتاتور چین نامه "الهی فدات بشم" نوشتند. در ابتدای نامه به دیکتاتور چین (عالیجناب شی جین پینگ) ادای احترام کرده اند. آن هم در روزی که کنگره حزب کمونیست چین با به اصطلاح "مهر پلاستیکی" خود بر سرکوب آزادی خواهان و طرفداران دموکراسی در هنگ کنگ  با بیرحمی بی سابقه ای صحه گذاری کرد. آن هم در روزی که ژنرال های چینی و روسی در کنار حکومت نظامی خونخوار میانمار قرار می گیرند و بیش از ۵٠٠ معترض بیگناه را وحشیانه به قتل می رسانند. قابل تصور نیست که حتی ۵٠ نفر میانماری از خود چنین سادلوحی و خوش باوری (اگر از الفاظ دیگر استفاده نکنم) نشان بدهند و با استمالت و دریوزگی حقیرپندارگونه ای برای احقاق حقوق خویش از رئیس جمهور چین که شریک جُرم نظامیان میانمار است طلب شفاعت و کمک بکنند. یعنی اینکه چوپان برای پس گرفتن گوسفندان خویش به گرگ نامه بنویسد و بگوید: الهی قربانت بروم در مورد گوسفندان من به شما اطلاعات غلط داده اند؛ لطف کن و گوسفندان مرا پس بیار. هیچ مثالی ساده تر و بدیهی تر از این برای غیرمنطقی و نامعقول بودن این دادخواست نابرازنده که به آدرس عوضی فرستاده شده ندارم.

 حکومت چین اگرچه غیرمذهبی است و اقتصاد نسبتا پویایی دارد و به اندازه جمهوری اسلامی در زندگی شخصی افراد دخالت نمی کند؛ اما از نظر حقوق بشر, دموکراسی و سیاسی از حکومت جمهوری اسلامی که بسیاری از امضاء کنندگان این دادخواست, ظاهرا در آنجا "آزادانه" زندگی و مصاحبه و امضاء و براندازی و هزار مخالفت دیگر می کنند, بسیار بسیار بدتر است. نمی دانم چه کس و یا کسانی با چه اهدافی, دانسته یا نادانسته (بخوان ندانسته) از عِرق ملی و احساسات دهها هزار نفر اینگونه سوءاستفاده کرده اند تا به دیکتاتور چین که در طی بیست سال گذشته عامدانه سیاست سرکوب شدید و اعدام (حتی بدتر از جمهوری اسلامی) در داخل کشور و سیاست حمایت از دیکتاتورهای خون آشام مثل میانمار و استعمار شنیع و فاحش کشورهای فقیر و ضعیف آسیایی و آفریقایی و حتی آمریکای لاتین مثل ونزوئلا را با بیرحمی تمام دنبال می کند؛ بگویند:  الهی قربانت شوم, سفارت شما در تهران تحلیل صحیحی از آنچه در ایران می‌گذرد نکرده (بند ٤ دادخواست). این نشان می دهد که یا بانیان این بیانیه گمراه کننده در ٤۲ سال گذشته در خواب بوده اند و مثلا از قتل عام فجیع "میدان تیانمن" خبر ندارند (با ۲۷ هزار کشته؛ بر طبق گزارش ویکی پدیا و سفیر سویس در پکن) یا اینکه دستور کار دیگری را دنبال می کنند.

 در بند ۵ دادخواست عمق ساده پنداری جمعی و نفی اصول جهانشمول دموکراتیک و انسانی به نمایش گذاشته شده است. امضاء کنندگاه با ساده لوحی باورنکردنی "عالیجناب محترم" اما مظلوم و بی خبر را مطلع می سازند که  نظام جمهوری اسلامی، نماینده واقعی ملت ایران نیست. باید گفت عجب ! لابد خواهید گفت که امضاء کنندگان همه این ها را می دانند. اما با سیاست می خواهند سر عالیجناب را "شیره" بمالند تا دل نازک ش به درد آید و به وزیر خارجه خود بگوید آن قرارداد را پاره کن و برگرد. خنده آورتر اینکه گویا این افراد به رئیس جمهور فرانسه نامه می نویسند و به او اطلاع می دهند که حکومت ایران دمکراتیک و نماینده مردم ایران نیست. این بیچاره ها خبر ندارند که از منظر سیاسی و سرکوب و غیر دموکراتیک بودن حکومت چین بدتر از ایران است.

 اگر منظور از نوشتن این دادخواست روشنگری و افشاگری می بود, که در آن صورت این نامه باید به سازمان ملل و نهادهای بین المللی نوشته می شد و یک کپی آن برای "عالیجناب محترم" جهت اطلاع فرستاده می شد. نه اینکه اینگونه ساده لوحی و "بی خردی سیاسی" خویش را در مسلخ و قربانگاه یک دیکتاتور که شریک جرم آخوندها بوده و است (و بیشتر ار این هم خواهد شد)  به نمایش بگذارند. آن هم چه نمایش غم انگیز و تاسف آوری!

 عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن

فروردین ١٤٠٠

=============================

توضیحات اضافی (پاورقی)

درست مثل این می ماند که یکی از آشنایان یا قوم و خویشان خودی, منزل شما را با دزدی و زور تصاحب بکند و با سرکوب به غارت اموال و سرمایه های آن بپردازد. سپس برای ادامه زیستن و چپاول در آن منزل دست به دامان "دزد اعظم" بشود. دزد اعظمی که کارش اجحافگری اقتصادی و "شرخری بین المللی" است. بدهی های بسیاری از کشورهای آسیایی و آفریقایی به چین بیش از ٢۵ درصد تولید ناخالص داخلی این کشورهای فقیر است. باور نمی کنید به سایت آمار رجوع کنید

https://www.statista.com/chart/19642/external-loan-debt-to-china-by-country

 حال این دزد اعظم و رسوای دو عالم که یک دیکتاتوری تک حزبی بدتر از جمهوری اسلامی است و به هیچکس هم  رحم نمی کند (ما بلوچها تجربه سنگدلی و غارت آنها را در بندر گوادر پاکستان و در سواحل مکران را داریم). واقعا در عجبم که چگونه سیاسیون ما اینگونه فریب خوردند و به "عالیجناب اعظم و محترم" تقاضای دادخواست (برای دادگری و کمک) کرده اند تا شریک جرم به اصطلاح "دزد کوچک" نشود, مبادا حیثیت و اعتبار "دزد اعظم" خدشه دار شود؟  واقعا نمی دانم آیا این بیانیه را یک مائوئیست سابق طرفدار چین و رژیم جمهوری اسلامی برای بی اعتبار کردن اپوزیسیون نوشته و بقیه هموطنان بدون خواندن و درک آن "چشم بسته" مثل . . . . .  امضاء کرده اند و هنوز هم مشغول هستند.

 چین به ایران همان اندازه رحم خواهد کرد که به سریلانکا, پاکستان, تاجیکستان, ونزوئلا, آنگولا, اتیوپی, کنگو, کامرون, سودان, زامبیا, جیبوتی, بنگلادش و دهها کشور کوچک و فقیر و ضعیف که از روی استیصال و درماندگی در تله و دام وام چین افتاده اند و ناچارند طبق قرارداد ٩٩ ساله همه معادن و منابع طبیعی و بنادر و سواحل خود را در ازای بهره و وام های کلان (که سران فاسد آنها را اختلاس و چپاول کرده اند) به چین واگذار کنند. و بدتر از آن از چین وام بگیرند تا بهره وام های قبلی چین را بدهند. یعنی این کشورها در چاه عمیق چین فرو رفته اند, و برای بیرون آمدن از آن ناچارند چاه را بیشتر بکَنَند و خاک آن را بفرستند بالا تا چین آن را به توبره بکشد, و خود در چاه بیشتر فرو روند. در دو دهه گذشته این خصلت امپریالیستی و استعماری چین بوده. و هر روز بدتر و بدتر می شود. دادخواست و دادخواهی را باید از یک دادگر طلب کرد؛ و نه از بیدادگر اعظم. زهی تاسف برای ایران و ایرانی که دهها هزار اپوزیسیون آن اینگونه "مطیع وار" و بی ملاحظه و چشم بسته امضاء می کنند.