گرچه عموما اتکای نیروهای سیاسی ودولتها به یک کشور یا بلوک خارجی در تعیین سیاستهای کلان خود میتواند خیانت تعریف شود؛ اما نمونه‌های تاریخی خلاف آن نیز کم نیستند و موضوع به این ترتیب هم که در فرهنگ سیاسی اپوزیسیون ایرانی نمایانده شده، نیست. این مقوله هم مثل خیلی ازمفاهیم موجود در فرهنگ ما سیاست زده شده است.
یکی از تبلیغات مردم پسند طرفدران ملی گرای خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا وابستگی بریتانیا در تعیین بخش بزرگی از سیاستهای کلان خود به اتحادیه اروپا بود. طرفداران خروج بریتانیا با شعار "استقلال از اتحادیه اروپا" توانستند میلیونها رای اضافی را از آن خود ساخته و بر طرفدارن وابستگی به اروپا پیروز شوند. ولی یقیبا اغلب پیشرفت‌های عمده بریتانیا از سیاسی گرفته تا اقتصادی در طول ۷۰ سال گذشته در سایه روابط تنگا تنگ آن با اتحادیه اروپا مقدور شده بود.

وقتی ؤنرال دوگل به عنوان معاون وزیر دفاع فرانسه، دریافت که وزیر دفاع فرانسه یعنی ژنرال پتین، قهرمان محبوب ملی جنگ اولی جهانی فرانسویان، به هیتلر خواهد پیوست، بدون درنگ، مخفیانه و شبانه به لندن پرواز کرد، و درهمان شب وینستون چر چیل وژنرال دوگل قرار داد مشترکی را امضاء کردند که اهالی دو کشور را بطور اتوماتیک به شهروندان یک دیگر تبدیل میکرد و فرانسه و انگلیس وطن همه آنها محسوب میشد. اتکای همه جانبه دوگل وفرانسه به بریتانیا طبق تعریفی تنگ وباریک از استقلال، باید مایه اسارت وحقارت وبدبختی فرانسویان میشد، ولی نتیجه درست بر عکس از آب در آمد. فرانسه بدون اتکاء و وابستگی به بریتانیا استقلال و غرور ملی و رشد و پیشرفت بعدی خود را نداشت، و از آن سو معلوم نیست اگر چنین توافقی بین این دو کشور صورت نمیگرفت سرنوشت خود بریتانیا و نتیجتا جنگ جهانی دوم به کدام سو میچرخید؟ ویتنام  کشور قهرمان نسل ما، که بدون اتکاء به کمکهای کلان ابعاد اتخاد شوروی وچین به هیچ وجهی قادر به شکست آمریکا نبود، اکنون، از ترس بلیعده شدن خود توسط چین وارد مناسبات نظامی با آمریکایی شده که هزاران تن بمب و سم  بر سر مردم آن کشور در زمان جنگ ریخته بود. اپوزیسیون چپ ایرانی هم مثل حکومت ایران، در چهره مک کین مرحوم، سیاستمدار برجسته حزب جمهوریخواه آمریکا،  یک جنگ افروز ضد ایرانی حامی اسراییل را میدید و در گذشت وی مایه مسرت مشترک  برخی از آنان و حکومت ایران شد. اما ویتنامیها ئیکه قبلا در زمان حیات مک کین، به احترام تلاشهای وی در برپایی مناسبات نوین بین آمریکا و کشورشان، مجسمه وی را ساخته بودند، بر مرگش اشک ریختند و  از فقدانش تاسف خوردند.

اتکاء محمد رضا شاه، به حمایت خارجی آمریکا و متحدین اروپای غربی آن در خاتمه جنگ دوم جهانی، خروج نیروهای شوروی از ایران را تضمین و یک پارچگی سر زمینی آن را تامین کرد.
نه نگاه به شرق "رهبربا بصیرت" نامش استقلال است، و نه انزوای جویی نوع جمهوری اسلامی و کره شمالی، و هر دو آنها هم میتواند در ردیف خیانت به مردم ومنافع کشور دسته بندی شوند. وقتی که سهم ایران از دریای خزر از دست رفت، کمتر کسی ازما به دفاع از حق و سهم ایران در دریای خزر برخاست. حتی بعضی‌ها، مدافعان سهم ایران را به زیاده خواهی و پیروی از ناسیونالیسم افراطی ایرانی متهم کردند. مناسبات جمهوری اسلامی با چین و روسیه از آن نوع مناسباتی است که اغلب غیر شفاف و مورد سوال میهن دوستان ایرانی بوده است. مهدی کروبی در زمانی که هنوز در بازداشت خانگی نبود، زبان به افشای نقش مخرب روسیه در یاری به حکومت برای سرکوب جنبش سبز گشود. خوب چرا باید همیشه خطر وابستگی به آمریکا برجسته شود، اما چین وروسیه در نزد برخی از مدعیان استقلال و ازادی در صف ما، از چنین حساسیتی معاف شمرده شوند.