امان از کم فروشان، کم فروشی!

در مطلبی که دیشب با عنوان " چرا سر نمی گیرد؟"به اشتراک گذاشتم، اشاره کردم که اولا- همه اقسام سلطنت طلبی در ایران فقط یک ترجمه میدانی دارند و آنهم " پهلوی طلبی" است و از ان نظر، همه راه ها به دفتر کار رضا پهلوی ختم می شود و ثانیا- به نفع مملکت و ضروری است که جمهوریخواهان، با پهلوی طلبان تعامل و همکاری داشته باشند و برای تحقق این امر حتما راهی هست.

شماری از دوستان مشهوریخواه و تعداد بیشتری از پهلوی طلبان، آن مطلب را مورد نقد قرار دادند و بعضا هم پا از دایره ادب فراتر نهاده، مرا با کلام نوازش کردند.

نه آنکه پهلوی طلبان مهم و شایسته پاسخ نباشند، ابدا! اما در این یادداشت مخاطب من مشهوریخواهان هستند.

من به دو دلیل همکاری با طرفداران نظام پیشین را مفید و لازم می دانم. اول به این دلیل که ما برای گذار حتی المقدور کم درد و کم هزینه به دموکراسی، به همراهی غرب و بویژه ایالات متحده نیاز مندیم و دوم اینکه برای هرچه لاغرتر کردن نظام ولایت فقیه، باید بخشی از اشراف و خاندان های حکومتگر ایرانی را همراه یا بی طرف کرد.

این دو نیرو به جمهوریخواهانی که اغلب تبار چپ، ملی- مصدقی یا ملی- مذهبی دارند، بی اعتمادند و تصور می کنند که اگر قدرت به دست این جماعت بیفتد، منافع لگیتیم و غیر لگیتم آنها، با هم به خطر می افتد. این دو جریان همه ما را -مثل بسیاری از طرفداران ترامپ در آمریکا- هنوز " کمونیست" می دانند و البته تا حدودی هم بدرستی درک می کنند که یک حکومت جمهوریخواه دموکرات، در مقابل زیاده خواهی های آنها خواهد ایستاد و به هر حال حکومت ایده آل آنها نخواهد بود.

پروسه اعتماد سازی با این دو نیرو، به وعده و وعید و سخنان زیبا ارتباط کمی دارد، اما با نقش و جایگاه نیرو های مورد وثوق و اعتماد آنها در پروسه گذار - و در نتیجه- در نظام آینده، ارتباط نیرومندی دارد و دقیقا از این نقطه نظر است که باید با پهلوی طلبان کنار آمد. آنها بهترین کاتالیزاتور در روند اعتماد سازی با امریکائی ها و اشراف ایرانی هستند.

به باور من در پاسخ به یک امر ملی و سیاسی هیچ ضرورتی به دسته گل گذاشتن در سبد کسی، ماست و ذغال را خاکستری جلوه دادن و کم فروشی کردن نیست!

دموکراسی یک مفهوم جا افتاده اجتماعی و سیاسی است و نمی توان بر اساس تمایلات شخصی و جناحی، برداشت خود را به آن تحمیل کرد. این درک که همه ایرانیان برابرند، اما اعضای حزب کمونیست، یا اهالی حزب الله و یا فرزندان ذکور فلانی برابر ترند، با دموکراسی ربطی ندارد و اگر هم داشته باشد تنها در ضدیت با آن است.

مشهوریخواهان ما وقتی به اصلاح طلبان و چپ ها می رسند، از "مور دموکراسی" یک ذره هم کوتاه نمی آیند و تا آنجا به خودشان جرات می دهند که دموکراسی را در مقابل جمهوریت قرار دهند، اما وقتی نوبت به سلطنت می رسد، به کلی فراموش می کنند که صرف فرزند فلانی بودن، برای بهمانی نمی تواند امتیاز به حساب بیاید و آنهم امتیازی به بزرگی قرار گرفتن در یک مقام عالی حکومتی! آنها دو ترازو دارند و با خودشان رو راست نیستند و به نفع دوست و کیسه شخصی و گروهی کم فروشی می کنند و برای موج سواری، دوشاب به جای دوغ عرضه می کنند و گاه مثل آن بی نوای سابقا چپ و بعدا فرشگردی، رضا پهلوی را امید 85 میلیون ایرانی می نامند و طفلک را که احتمالا می داند جمعیت ایران 83 میلیون است، خجالت می دهند.

به نظر من، این کور رنگی و تمایل به کم فروشی و قاچاق دروغ به جامعه، در بخش اعظم خود زاییده نفرت، نفرت و باز هم نفرت است و حکایت دست هایی است که چائیده اند. یک فعال سیاسی متعادل نه منکر سکولاریسم و گرایشات آزادیخواهانه رضا پهلوی و بخشی از پهلوی طلبان می شود و نه بر جنبش نیرومند اصلاح و تحول که ریشه در اعماق جامعه ایران و روشنفکران حاضر در متن و میدان اصلی مبارزه دارد، قلم بطلان می کشد. نظام اصلاح پذیر یا اصلاح ناپذیر! مساله این نیست! به این نکته در پست دیگری خواهم پرداخت.