توبه یک واژه دینی است و  در قران بارها تکرار شده است. توبه در این مفهوم به معنای بازگشت و پشیمان شدن از گناه است. گناه نیز کاری است که موجب خشم و قهر خداوندی است. به گناهکاری که توبه کرده است تواب گویند. توبه در نظام اندیشه دینی هیچ ارتباطی با پوزش خواستن از اشتباه ندارد. پوزش یا معذرت خواهی یک عمل متمدنانه ، برآمده از تصمیم شخصی و داوطلبانه است.

ایرانیان برای فهم توبه نیاز ندارند تاریخ تفتیش عقاید کلیسا در سده های میانه را بکاوند. با انقلاب اسلامی، ما ایرانیان خود موضوع توبه و تواب سازی قرار گرفته ایم. توبه و تواب سازی یکی از ضد انسانی ترین روش ها برای خرد کردن شخصیت مخالفان فکری و سیاسی از آغاز انقلاب تا به امروز بوده است. ظاهرا قافله توبه و تواب سازی سرِ ایستادن ندارد. برای توبه کردن الزامی ندارد که حتما کمونیست، آتئیست و یا شک باور باشی. دولت اسلامی در جایی که ضرور باشد می تواند یک آیت الله مؤمن را نیز مکلف به توبه و استغفار کند. توبه آیت الله شریعت مداری را بخاطر داریم که چگونه آن پیر مرد را به توبه واداشتند. ماجرای آیت الله منتظری را به یاد می آوریم که تواب سازان چگونه او را زیر فشار قرار دادند تا از رفتار خود توبه کند، که البته موفق نشدند. شمار روحانیانی که برای توبه و اقرار به گناه، خلع لباس و زندانی و شکنجه شدند، فراوان است.  

 حال جامعه ایرانی با نوع جدیدی از توبه روبرو شده است. توبه آیت الله صادق لاریجانی. او مهره مهمی در نظام اسلامی است و مشاغل پر اهمیتی داشته است مانند: عضو مجلس خبرگان، عضو فقهای شورای نگهبان، رییس قوه قضاییه و در حال حاضر رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام. این ملا که در زمان انقلاب 19 و یا 20 سال بیشتر نداشت به یاری شبکه بزرگی از روحانیون نردبان ترقی در مقام های دولتی را به سرعت پیمود. لاریجانی در سال های حکومتش در قوه قضاییه متهم به اختلاس(دزدی از اموال دولت) از حساب های متعدد قوه قضاییه گردید. در دستگاه قضایی اسلامی، دادستان سالم و شجاعی باقی نمانده تا اتهام فساد قاضی القضات اسلامی را مورد پیگرد قرار دهد.

 جناح هایی از حاکمیت سال هاست که بر روی صادق لاریجانی به عنوان یکی از نامزدهای جانشینی آقای خامنه ای سرمایه گذاری کرده اند. اما این سرمایه زودتر از آنچه تصور می شد در حال سوختن و از بین رفتن است. به نظر می رسد که رقبای سیاسی برای تصرف قدرت سیاسی، نامزدهای دل ربا تری در نظر گرفته اند. دستور رییسی- رییس جدید قوه قضاییه- به بازداشت یکی از کارگزاران اقتصادی نزدیک به لاریجانی در دستگاه قضایی هشداری بود به لاریجانی که هواهای کارش را داشته باشد و آرزوهای کودکانه را فراموش کند. لاریجانی که خود سال ها در راس دستگاه بگیر و ببند رژیم قرار داشت، پیام مخابره شده را دریافت و به قصد فرار از مهلکه، نامه ای به رهبر معظم انقلاب نوشت و استجازه برای مهاجرت به نجف اشرف را تقاضا کرد. شیخ محمد یزدی رییس اسبق قوه قضاییه و از وابستگان هسته سخت حاکمیت و از پیران نسل اول انقلاب برای خنثی کردن فرار لاریجانی، نامه او به رهبر برای رفتن به نجف را به سخره گرفت و با واژگان تحقیر آمیزی نامه را افشا کرد. لاریجانی برای جمع و جور کردن آبروی ریخته، در نامه ای خطاب به محمد یزدی، وجود چنین نامه ای که تصویر آن  انتشار بیرونی هم یافته بود را، تکذیب کرد، و در آن نامه ارگانهای حاکمیتی مانند سپاه، صدا و سیما و تلویحا رهبری را نیز بخاطر وضعیتی که برای او  پیش آمده مورد انتقادی نرم قرار داد.  نوشتن چنین نامه ای برای لاریجانی گران تمام شد و او مجبور شد، توبه نامه ای بنویسد و در کمال شرمساری از آنچه کرده و گفته توبه کند. در این توبه نامه می نویسد:« اینجانب همراه میلیون ها مسلمان در سراسر جهان اسلام نه فقط اوامر رهبری را واجب الاتباع می دانم بلکه از صمیم قلب به ایشان باور دارم...». رییس سابق قوه قضاییه و رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام با چنین توبه نامه ای فعلا فکر فرار با استجازه رهبر را از سر بدر کرده است، حال باید دید که چنین فردی که نتوانسته است مصلحت خودش را در نظام تشخیص دهد، چگونه خواهد توانست مصلحت نظام در حال فروپاشی را تشخیص دهد.  

 احمد تاج الدینی

07.سپتامبر2019/ 17 شهریور2019