چنانچه صدام در آخر جنگ هشت ساله ایران را اشغال میکرد نهایت چه میتوانست بکند؟  ایران کشوری عضو سازمان ملل بود و بالاخره صدام ناچار میشد پس از گرفتن خسارت و احتمالا توافقی تازه بر سر اروند رود از ایران خارج شود و ملت ایران دوباره میتوانست پس از رفتن او و بدست آوردن قدرت پیشین حقوق ملت ما را از حلقوم صدام بیرون بکشد.  اما در مقایسه کدام رنج کمتری برای ملت ما به همراه داشت اشغال ایران توسط صدام حسین یا اشغال ایران توسط آخوندها؟ 

چنانچه صدام ایران را اشغال میکرد با سران ایران برای قراردادی تازه بر سر اروند رود و نیز پرداخت خسارت جنگ به عراق به توافق میرسید و ارتش عراق تا پایان پرداخت آخرین قسط خسارت جنگ از ایران خارج نمیشد. در این صورت رفتار صدام با مردم ایران چگونه بود و صدام چه سیاست هایی را پی میگرفت؟ 

مسلما صدام میدانست که نمیتواند خوزستان را به خاک عراق ملحق کند و این آروزی دیرین خود را جامه عمل بپوشاند چرا که ایران کشوری عضو سازمان ملل و مرزهایش تضمین شده بود. صدام میدانست که پس از رفتن آخوند بی لیاقت بالاخره روزی از ایران خارج خواهد شد و ایران دوباره از خاکستر خود بر خواهد خواست و حقش را از حلقوم صدام بیرون خواهد کشید. لذا کاری نمیکرد که کینه و دشمنی ایرانیان برای ابد ادامه یابد. 

پس باید دید صدام در طی مدت اشغال ایران با این کشور و با مردم ما چه میکرد؟ پاسخ به این سوال تقریبا مشخص است: 

با توجه به این که صدام خواستار پرداخت خسارت از طرف ایرانیان می بود، و نیز به روابط پس از خروجش از ایران نیز فکر میکرد، پس احتمالا تلاش میکرد که هم خسارت جنگ را بگیرد و هم چهره خوبی از خود در فکر ایرانیان باقی بگذارد. لذا صدام کاری میکرد که  برای دریافت هرچه سریعتر خسارت جنگ، اقتصاد و صنایع ایران هرچه سریعتر بکار بیافتد و مردم به زندگی عادی باز گردند. او احتمالا برای این کار  با مقداری اعمال نفوذ دولتی که برای مردم هم محبوب باشد کار می آورد و تلاش میکرد که مردم هرچه سریعتر صاحب شغل و در آمد شوند و زندگی عادی شان را پی بگیرند. صدام حسین کاری به زندگی خصوصی یا عمومی ایرانیان نمیداشت و اگرچه ممکن بود که اخبار هشت و سی را دستکاری کند، اما بجز سانسور مسائل سیاسی مربوط میشد با مسائل اجتماعی ایرانیان، مثل فیلم، هنر، تفریحات و غیره کاری نداشت. سربازانش هرگز از سرنشینان اتوموبیل نمیپرسیدند که این خانم کیست یا چرا به موزیک مورد نظر صدام گوش نمیدهید؟ یا آنتن ماهواره را از پشت بام به حیاط پرتاب نمی کرد و رژ لب دختران را هنگام ورود به مدرسه پاک نمی کرد و مانتوهایشان را قیچی نمیکرد و اصلا سربازانش کاری به پوشش دختران و زنان نمیداشتند. کافه ها و دیسکوها باز میبود مرد و زن با کمال آزادی مثل ایران زمان شاه زندگی میکردند، به سفر میرفتند و کسی از سربازان صدام بخاطر نوشیدن الکل شلاق نمیخورد. قوانین اسلامی مثل حد زدن و یا ارث دختران نیم پسران و سایر قوانین واپسمانده را از قوانین ایران پاک میکرد و قوانین عرفی را جایگزین آن میکرد. ارتش صدام در خیابان ها امر به معروف و نهی از منکر نمی کردند،  به زور دوست دختر را به عقد دوست پسر در نمی آورد، به دختران قبل از اعدام تجاوز نمیکرد،  به چشم بچه های مان ساچمه نمیزد و سگ های هار نیروی انتظامی اش را به جان زن و دختر و پیرو جوان ایرانی نمی انداخت، با وانت از روی مردم رد نمیشدند.  و خلاصه از هر جهت زندگی مردم با آزادی عجین میشد و مسلما صدام حسین هنگام خروج از ایران کاری میکرد که به گونه ای دل مردم ایران را هم بدست بیاورد که از جنگ های آینده جلوگیری کند. نتیجه این که تلاش میکرد اشغال ایران هرچه کم صدمه تر باشد درست مثل اشغال فرانسه توسط ارتش آلمان نازی که ارتشیان آلمان بسیار محترمانه با مردم فرانسه رفتار میکردند و هنگام رفتن به رستوران یا خرید کردن پول میدادند و هرگز به مردم فرانسه بی احترامی نمیکردند. البته این که مردم ایران نیز مثل فرانسوی ها نیروهای پارتیزان تشکیل میدادند و در نتیجه درگیری و کشتن از دو طرف میشد بخشی از زندگی کشوری اشغال شده است و ربطی به منظور ما از این مقال ندارد. 

به فهرست امتیازات اشغال ایران توسط ارتش صدام در مقایسه با اشغال ایران توسط آخوند بیش از اینها میتوان افزود که بقیه را به ذهن خواننده می سپاریم که تا الی ماشاالله پیش برود. 

نتیجه این که.. اگر صدام ایران را ده پانزده سالی اشغال میکرد و خسارت جنگ را هم میگرفت، هنگامی که ایران را ترک میکرد ایران یک بیابان برهوت نمیشد بلکه به احتمال قوی ایرانی میبود که قابل زندگی بود و مردم نیازی برای مهاجرت از کشور نمی دیدند و در یک جمله در تمامی مدتی که ایران در اشغال صدام میبود  به مردم ایران هرگز این همه ظلم نمیشد که آخوند ظلم کرد.