جوانان ما را اعدام نکنید, با این کار ترسی در آنان ایجاد نمیشود بلکه زخمهای اجتماعی را عمیق تر میکنید و سراشیبی سقوط خود را افزایش میدهید. اگر اوج اعتراضات کمی فروکش کرده است بدلیل ترس از شما و سرکوب و اعدامهایتان نیست, بلکه به جهت عدم وجود رهبری در جریانات اعتراضی میباشد تا بتواند مراحل بعدی این جریانات را تعین و جهت دهی نماید. دردهای اجتماعی را نمیتوان ندیده گرفت و آنها را به باد سپرد, اگر اعتراضات پایان گیرد به معنی پایان ماجرا نخواهد بود بلکه تنها این آتش به زیر خاکستر میرود تا در فرصت بعدی مجددا شعله ور گردد تا سرانجام تمام وجودتان را بسوزاند.

تاریخ دو قرن اخیر ایران شاهد پیوند تنگاتنگ روحانیت با لات ها و باجگیران محله ها بوده است, روحانیت که قشر متعصب مذهبی را همواره در کنترل داشته از آنجائیکه قادر به تحمیل لاطائلات مذهبی خود به اقشار روشنفکر و غیر متعصب مذهبی نبوده از این لمپن ها بعنوان ابزار فشار بر آنها بمنظور ساکت نمودن آنها و پیشبرد اهداف و نیت های خود همواره استفاده نموده است. نمونه بارز آن در دوران مصدق و توسط آیت اله کاشانی میباشد که به میزان وسیعی لمپن ها را در پیشبرد نیت های خود بکار گرفت که رمضان یخی, طییب حاج رضائی و شعبان جعفری (شعبان بی مخ) چهره های شناخته شده لات ها و چاقو کشانی هستند که کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ نقش وسیعی در سرکوب طرفداران مصدق داشتند. در پی پیروزی انقلاب ۵۷ هم روحانیت لمپن ها را زیر پوشش بسیج و سپاه و لباس شخصی ها بکار گرفت که تا کنون نقش عمده ای در سرکوب اعتراضات مردمی داشته اند.

رژیم اسلامی بجهت عدم توانائی در پاسخگوئی به مطالبات مردم و حل مشکلات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی کشور تنها با شیوه سرکوب برای خود وقت خریده است ولی بدلیل مدیریت زیر صفر و فساد گسترده در حاکمیت تمام ارکان اخلاقی و پایه های اجتماعی و اقتصادی کشور را بشدت تخریب نموده اما نمیخواهد قدرت را ترک کند و برای حفظ قدرت به هر جنایتی متوسل میشود. واقعیت اینست که راهی را که رژیم میرود ضایعات وسیعتری برای کشور بوجود میآورد و به دره سقوط ختم میشود, رژیم فاقد پایگاه کلان مردمیست, تنها بخشی از چپگرایان نیز صرفا بدلیل موضع ضد آمریکایی رژیم و لاس زدنهایش با چین و روسیه و باج دادن به آنها چشم خود بروی جنایات رژیم و تخریب کشور بسته و از آن جانبداری میکنند, بدون توجه به اینکه هیچ نشانه ای از مارکسیسم در روسیه امروز وجود ندارد و سیستم حاکم بر روسیه امروزی الیگارشی مافیایی است, و نیز بدون توجه به اینکه چین امروز یک کشور سرمایه داریست که تنها توسط حزب کمونیست اداره میشود و سر هر یک از مقامات بالای حزب نیز در آخور یکی از بلیونرهای این کشور است و شرایط اقتصادی و اجتماعی این کشور هیچ مناسبتی با مارکسیسم ندارد.

تحولات اجتماعی اجتناب ناپذیرند, رژیم های توتالیتر پس از یک دوره تکوینی سرانجام سقوط میکنند و هیچ چیز مانع سقوطشان نمیشود و هیچ ترفندی برای همیشه به آنها تداوم نمیدهد. ایران امروز در آستانه ورود به انقلاب سوم است که مکمل انقلاب مشروطیت و انقلاب ۵۷ خواهد بود, مردم ما اندکی پس از انقلاب مشروطیت مجددا زیر سلطه دیکتاتوری رفتند و بجهت بسته بودن شرایط سیاسی کشور چندان تجربه سیاسی بدست نیاوردند لذا بسادگی در انقلاب ۵۷ به اسیر استبداد دیگری و اینبار از نوع دینی آن گردیدند, اما اینبار آنها بجهت شرایط زمانی و زندگی در عصر تکنولوژی و اندکی فضای باز سیاسی تجارب و هوشیاری عمیقی در عرصه سیاسی و اجتماعی کسب نموده اند و مسلما با انقلاب سوم که مراحل تکوینی آن در حال شکل گیری است وارد یک جامعه دموکرات خواهند شد.