شرع برای‌ شعور ،رفاه و آبادانی احکام نداشت

18.12.2022 - 20:05

۶۴

شرع برای‌ شعور ،رفاه و آبادانی احکام نداشت اما سید های دعا کن سیار و ساکن ، برای کشتن مرغ و جوجه، سربریدن گاو و گوسفند، حلال و حرام بودن کلاغ و کبوتر و فضله موش با احکام رسالات ، روایت و نقل قول از این امام و آن امامزاده مخ دهاتی ها را می‌زدند. همان سال‌های اول تفنگ های سرپر تولید محلی و تفنگهای غنیمتی از جنگ سمیرم گرفته تا تنگ گجستان، نسل کبک و تیهو ،بز کوهی و کَل در کوه های اطراف محو شد . از این سر کوه نرماب تا آنطرف که به سر چنار می رسید ، به شمال تا پادنا و از کوه زَر آوُرد تا گرمسیر نه صدای کبکی شنيده و نه پرواز تیهویی دیده می‌شد. مردان مسن‌تر که خود هرچه توانستند در این قلع و قم وحوش کوتاهی نکردند از کمی شکار می نالیدند و چند پیر مرد از کل ها ، بزهی کو هی و کبک نقاشی می‌کردند و به دیوار می زدند . بعضی ها هم از شاخ کلها برای تزئین دیوار و ایوان استفاده می‌کردند. امیر علی بالای ۱۲ تا سر دریچه‌ های خانه اش ۱۲ تا شاخ کل در میان خشتها جاسازی کرده‌ بود و در میان نقاشان جانوران وحوش ، شفیقعلی کدخدای ده تاریک آباد ، دست توانایی داشت . از کل های درشت با شاخهای پیچ در پیچ نقاشی‌های رنگی و سیاه قلم می کشید و هر خانه ای و بخصوص بچه مدرسه‌ای های ده تاریکآباد، از داشتن نقاشی‌های شفیقعلی که از شعاعر کدخدایی و اجتماعی همین یک توانایی مانده بود کلی خوشحال بودند. چند تا از چوپانان ده بزرگ خودمان با تفنگ سر پر گله ها را به چرا می‌بردند. غم باروت نداشتند ،تو دکان عوض پيله ور هرچه می خواستند به راحتی می خریدند ،عوض هم هرچهار پایی را که خوردنی بود می خرید . برای مهمانانش که اغلب مشتری نبودند آش و گوشت تهیه می دید و به همین خاطر همیشه در دکانش شلوغ بود و سه سال بعد از همان سالها که به سال‌های تفنگی به یاد ماندند ، در دکانش تخته شد و مهمانان همیشگی هم خانه و دکانش را که دیگر مثل جسدی که فقط استخوانش مانده بود از دور و برش پراکنده شدند. آن سال اول تولید تفنگ های سر پر، صحبت از تیر اندازی و نشانه زدن بود. کم کم مهارت سر پایی زدن ،در حین راه رفتن و دویدن تیر اندازی کردن شد محور صحبت ها . روزی نبود که میرزا زمانی و محمد علی پسر نقدعلی کبوتر ،روباه خرگوش و گرازی را نزنند و حرام نکنند. اما گراز ها سرنوشت غم انگیزی داشتند . حیواناتی که علف خوار بودند، در تابستان ها از گیاه و دانه ها و هر آنچه بقای طبیعت اجازه میداد استفاده می‌کردند و در زمستان‌ها خوراکشان بلوط و ساقه گونها ، درخت ودر ختچه ها بود. آبریز هایی که شبانه در آن آب می خوردند و برای دفع حشرات بدن خود را گل مالی می‌کردند توسط عشایر گرمسیری و خوش نشینان سرحدی اشغال شده بود . خوراک و شرایط زیست آنها در مقایسه با چهار پایان اهلی مثل گاو و گوسفندها که در جا های تنگ و نمناک در شاش ، پهن و پشکل خود میلولیدند زمین تا آسمان فرق داشت.آنها با هوای تازه و بوی خوش گل و درخت و خوابگاه‌هایی از برگ و پوسته درختان زیر ارزن ها و در غارها عادت داشتند .این حیوانات در صحراهای خشک بی آب و علف که پیغمبران و امامان ظهور می‌کنند نمی توانند زندگی کنند ،اصلا وجود ندارند. اما شرع که با عقل در تضاد ابدی است آنها را نجس و گوشتشان را حرام کرده و چوپانان ،و بقیه دهاتیها که می‌توانستند بدوند و تفنگ سر پر در کنند در نشعه ی کشتن و خونریزی نثل آنها را در کوه‌ها و جنگل‌های اطراف پراشکفت ریشه کن کردند و جسدهای آن‌ها خوراک مار و مور و کرکسها شد. در همان سالی که سید ملک الملوک به خاطر تبحری که در شرع خان پسند داشت معلم ما را غیاباً سه طلاقه کرد ، خانم معلم ولایت ما را در تابستان ترک کرد و رفتن او برای ما که در میان شالیزارها سرگرم بازی و یا در باغ و باغچه های انگور میوه های درختان را مزه می کرديم محسوس نبود . کمی بعد آقای راست که در ده چیتاوه نزدیک تنگ جن‌ها در س می داد مسئول درس دادن ما در ده بزرگ شد. کار با تأخیر شروع شد . اکثر بچه ها به پدر و مادرشان در بریدن و جمع کردن شلتوکها کمک می‌کردند . تعداد بچه هایی که باید کلاس سوم می رفتیم زیاد بود . اولین کلاس درس آقای راست روی همان بام خانه میر جعفر و نعمت‌الله برگزار شد . از همان روز اول با شدت و سرعت کار می‌کرد ،باید به چند گروه می رسید . تعداد کلاس اولی‌ها زیاد بود و کار از آنها شروع می شد و بیشتر از بقیه وقت معلم را می گرفتند. همزمان که آقا معلم سرگرم کلاس اولی‌ها بود یکی از خودمان را تعیین می کرد که بقیه به ترتیب درس دیروز را با صدای بلند برای بقیه بخواند. وقت ظهر برای ناهار به خانه میرفتیم با عجله چند تا نان تیری لوله می کردیم و آنها را می بلعیدیم که زود بر گردیم مدرسه . در همان روزهای اول مدرسه چند مامور از اداره مالاریا از شهر آمده بودند و با خوشان آمپول و سوزن آورده بودند و شایع شد که فقط بچه های شیر خوار را می خواهند واکسن بزنند . بچه هایی که شیر می خوردند سن‌شان فرق می کرد از یک روزه تا دو ساله یا بیشتر . تک پسر ها و آنهایی که برای مادرشان خیلی عزیز بودند تا دو سال هم اجازه داشتند پستان مادرشان را بمکند مگر اینکه شیر خوار دیگری آمده بود که اغلب اینطور بود. واکسن شامل ما که مدرسه می رفتیم نمی شد . کسی در باره واکسن چیزی نمی دانست .خود ماموران هم توضیحی را نداده و یا لازم نمی دیدند . فقط آقای راست به کسانی که می پرسیدند می گفت ماموران سوزن می زنند که بچه ها مریض نشوند .ماموران رفتند ده نزدیک ما ،مرادی ،خانه عزیز پسر عموی مادرم و همانجا جا گرفتند. آنهایی که کودکان شیر خوار داشتند در جلو خانه عزیز به صف می ایستادندو به نوبت یک مامور مالاریا به کپل بچه ها سوزن می زد و سوزن را دور می انداخت. تعدادی از بچه‌هایی که مدرسه می‌رفتند و چند تای دیگر سریع سوزن ها را جمع می‌کردند. کسانی که از همه بی

سرخس، گذر از رودخانه خشک (1)

اکثر مردم فقط قهرمانان مرده را می خواهند (2)

از سال سیاه ۶۰ تلاشم این بود که از یاسوج هر چه دورتر باشم (3)

اینها که با زورو جنگ روزگار مردم را سیاه کرده‌اند، نمی توانند از خنده کودکان جلوگیری کنند(4)

ازپاقدم هدیه پاریسی یک طرف مملکت در جنگ میسوخت و طرف دیگر در سیلاب(5)

بستری با برگ و خاشاک ساختم ؛ دور و برم را از نگرانی وجود مار لگد زدم 6

قدم و فکر آغاز این سفرم از پشت بام خانه میر جعفرهفده سال قبل شروع شد 7

کسی بدرستی نمی‌توانست ثابت کند که از کجا شروع شد/8

کشيدن لوله های نفت با مرگ بلوطها همراه بود!/9

ستاره ها می توانند راه را نشان دهند (10)

تردید داشتم چه اسمی را انتخاب کنم(11)

چند سال بود که خودم نبودم (12)