دیدار دیروز خانم آنا برنابیچ، نخست وزیر صربستان با حسین امیرعبداللهیان، وزیر خارجه جمهوری اسلامی (عکس اول از چپ) طبیعی است که مثل همه دیدارهای از این دست بدون دست دادن بوده است تا "معصیتی" عارض مقام شریعت‌پناه جمهوری اسلامی نشود.

منتهی لباس برنابیچ ممکن است این شبهه را پیش آورد که او خیلی ملاحظه امیرعبداللهیان را کرده و خیلی پوشیده و حتی در لباسی کم‌وبیش مردانه به دیدن او رفته است.

واقعیت اما چیز دیگری است. برنابیچ که همجنسگراست در انظار عمومی همیشه با کت و شلوار ظاهر می‌شود. همبر (پارتنر) او، خانم میلیکا اما با پوشیدن لباس‌های کاملا زنانه شاخص است. (عکس دوم)

صربستان به رغم نامزدی برای ورود به اتحادیه اروپا روابط تاریخی و سنتی و مذهبی خود را هم با روسیه حفظ کرده است و در همین راستا با فشار غرب علیه جمهوری اسلامی همراه نشده.

جمهوری اسلامی در این وانفسای چرخشی که اروپا به تشدید فشارها کرده به دنبال آن است که دوستی با کشورهای به این یا آن اندازه فاصله‌مند از غرب را تقویت کند و صربستان هم به رغم مشارکت جمهوری اسلامی در جنگ بوسنی به عنوان متحد مسلمانان این کشور، همین که حالا استقلال کوسوو را به رسمیت نمی‌‌شناسد مصالح و منافعی برای داشتن رابطه خوب دارند (تا کی؟).

این که ملزومات این رابطه وزیر خارجه "شریعت‌پناه" که حکومتش هم با حقوق زنان و بی‌حجابی مشکل اساسی دارد و در عین حال دشمن همجنسگرایی هم هست را به دیدار با یک نخست‌وزیر زن بی‌حجاب و همجنسگرا که از ابراز این گرایش خود ابایی هم ندارد می‌برد،

و برنابیچ هم که هر سال یک پای تظاهرات همجنسگراها برای دفاع از حقوق آنهاست مانعی نمی‌بیند که با نماینده یک حکومت ناسازگار با حقوق زنان و متخاصم با همجنسگرایان دیدار کند و دستکم به صورت علنی هم سخنی در نقد رویه جاری در سرکوب اعتراضات نگوید آیا از ‌"ملزومات پراگماتیسم سیاسی" و "جدانهادن امر شخصی از امور عام سیاسی" است یا توضیح دیگری دارد؟

در همان ساعاتی که عبداللهیان و برنابیچ در بلگراد، در قلب اروپا بدون دست دادن دیدار می‌کردند آنلنا بربوک وزیر خارجه آلمان در دهلی نو بود و با همتای هندیش در آن گوشه آسیا جلو دوربین‌ها ظاهر شده بودند تا دست بدهند و دوربین‌ها هم این دست‌دادن یک زن وزیر خارجه و همتای مرد او را به عنوان امری عادی ثبت کنند (عکس سوم)

امروز اما با دیدار امیرعبداللهیان از بوسنی ماجرا ابعاد عجیب و تازه‌تری به خود گرفت. او در سارایوو با خانم بسیره تورکوویچ وزیر خارجه این کشور هم دیدار کرد. او وقتی که با سوال یک خبرنگار در ارتباط با اعتراضات در ایران روبرو شد: «اغتشاشات در ایران تمام شده و می‌توانید به ایران سفر کنید و از نزدیک ببینید...» بعد از این سوال و جواب عجیب، خانم توروکویچ هم که تا این لحظه بی‌حجاب بود، در تایید امیرعبدالهیان حجاب بر سر کشید (عکس اول از راست) و گفت: «تصور کنید اگر من امروز از روسری استفاده کنم واکنش شما خبرنگاران چه بود و می گفتید چرا از حجاب دفاع می کنید؟ شما پیش داوری می‌کنید.» (کل ماجرا را می‌توان در این لینک دید https://fa.alalam.ir/news/6466993)

البته خانم تورکوویچ از ارادتمندان به شیخ یوسف قرضاوی واعظ پرحاشیه نزدیک به اخوان‌المسلمین هم است، واعظی که خطبه‌ها و آموزه‌هایش در شبکه الجزیره قطبی‌ساز و آکنده از خشم و نفرت و معطوف به تشکیل حکومت اسلامی بود و در این ماجرا، ولو در ورژنی متقاوت، از حاکمان امروز ایران کم نداشت. تورکودویچ اما ابایی هم نداشته که بی‌حجاب به دیدار بوش پسر برود و با او دست بدهد یا با بایدن خوش و بش کند. حالا به امیرعبداللهیان که رسیده، از حرف او در باره "خواباندن اغتشاشات" در ایران به وجد آمده و با پوشیدن فی‌الفور و نمایشی یک روسری به او و به حکومت تهران در سرکوب زنان و لجاجت در پیگیری حجاب اجباری "جایزه" داده و ایول گفته است!

درست است که رهبری بخش مسلمان‌های بوسنی خود را در جنگ بالکان در سه دهه پیش مدیون جمهوری اسلامی هم می‌داند، هر چند که جمهوری اسلامی سرش از این کمک‌ها بی‌کلاه ماند و حالا کوچکترین نفوذی در بوسنی ندارد، ولی رفتار خانم وزیر بیش از آن که جنبه اعتقادی یا سپاسگزاری از حکومت تهران را داشته باشد، شاید که نوعی فرصت‌طلبی و خودشیرینی‌گری برای جامعه مسلمان بوسنی و مسلمان‌های پیرو شیخ قرضاوی در گوشه و کنار دنیا باشد که البته به فضاحت آلوده است و جز اهانت محض به دختران و زنان ایران معنایی ندارد.