۲۷ مهر ۱۴۰۱ سوئد

t.me/ravanshidpoet

در یک دوره‌ای هیتلر توانست با اتکا به پول و قدرت و رسانه‌هایی که در اختیار داشت و تبلیغاتِ شبانه‌روزی و گسترده، از ملتِ آلمان یک ملتِ «نازی» بسازد. فرهنگ و اخلاق را آن‌گونه که خود خواست آرام‌آرام تغییر داد به‌طوری که بعد از هیتلر، سال‌ها طول کشید تا آن تفکر و اندیشه و فرهنگ و اخلاقِ تحریف و بازسازی شده، اصلاح و به نقطه‌ی صفرِ روز برسد.

همه می‌دانیم که دستگاهِ پروپاگاندای هیتلر با برنامه‌ریزیِ درازمدت و از کودکی، توانست ذهن و زبانِ انسانِ آلمانی را به هم بریزد و از نو، آن طور که خود می‌خواهد بازسازی و بازپروری کند.

تمام آن تجربه‌ها در زمانِ حکومتِ اسلامی در ایران بازسازی و پیاده شد، نعل‌به‌نعل. اتاقِ فکرِ آخوندهای به حکومت رسیده خوب می‌دانست از کجا و چگونه باید به ذهن و زبانِ مردم ایران رسوخ و ادب، هنر، اخلاق، فرهنگ، انسان‌دوستی، مهربانی و محبت را بزداید و تنفر و اندوه و دروغگویی و فحاشی و ریاکاری و فرصت‌طلبی را جایگزینِ آن‌ها کند، و در این میانه آن‌که دلی بسته به حکومت هم داشت، توانست تا با اتکا به بی‌اخلاقی و حمایتِ روشن و تاریکِ حکومتی‌ها به هرآنچه که می‌خواهد برسد، حتی به قیمتِ هلاک کردنِ خانواده و همسایه و همشهری و هم‌وطن‌اش.

حکومت ۴۰ سال با تمام قدرت سعی و برنامه‌ریزی کرد تا رذالت را جایگزینِ انسانیت کند و صدالبته در بخش‌هایی از مردم ـ به ناگزیر ـ موفق بود و خاصه آن‌ها که دلی بسته به این حکومت داشتند از این رذالتِ حکومتی بیشتر و بیشتر استقبال کردند و در آن فرو رفتند و از آن سود بردند.

وقتی پروپاگاندای حکومتی دست‌به‌کار می‌شود دیگر هیچ چیزی در امان نیست، همه‌ی ابزارها باید به خدمتِ آن تفکر درآیند تا اخلاقِ حکومتی سریع‌تر در جامعه و مردم نهادینه شود و جا بگیرد؛ از روزنامه‌ها گرفته تا رادیو و تلویزیون، سریال‌ها، فیلم‌ها، کتاب‌ها، قصه‌ها و روایت‌ها، کتاب‌های درسی/دانشگاهی، آوازها و ترانه‌ها، بیل‌بوردها... و هر‌آنچه که با چشم و گوشِ آدمی سروکار دارد می‌باید در خدمت ترویجِ اخلاق و تفکرِ حکومتی باشند.

برای یادگیری زبانِ بی‌گانه، می‌گویند حتی در موقع کار رادیو را روشن بگذارید تا کلمات در ضمیرِ ناخودآگاه‌تان بنشید؛ بعد از یک مدت می‌بینید بیشتر کلمات و جملاتِ پخش شده را می‌فهمید، درک می‌کنید. حکومت اسلامی دقیقا از این ترفند برای ترویجِ تفکرِ حکومتی سود جست، با اتکا و استفاده از همه‌ی آن‌ها که نوشتم و در اختیار داشت.

سریال‌های پُرسوز و گذاز، برای همیشه اندوهگین نگاه داشتن مردم، آوازها و ترانه‌های پُر سوز و غم‌انگیز و حزن‌آور برای کشتنِ شادی و حرام کردنِ انرژی‌های پنهان در آدمی... و هزاران عملکرد دیگر که همه‌و‌همه یک هدف را دنبال می‌کنند: تربیتِ مردمی همیشه اندهگین و گریان و همیشه خشمگین و متنفر، مردمی که اندوهِ مدام مانند افیون جان و روان‌شان را خسته و خموده می‌کند تا توانی برای سربلند کردن، دیدن و شنیدنِ چیزی جز آن‌چه حکومت می‌خواهد نداشته باشند.

حالا فکر می‌کنم از همین فردای به گور سپردنِ این حکومتِ سیاه و متعفن، چقدر زمان لازم است تا ذهن و زبانِ انسانِ ایرانی را از آن همه تنفر و تحریف و خباثتِ کاشته شده در ذهن‌ها پالود و پاکیزه کرد و عشق و راستی را جایگزینِ آن همه خباثت کرد؟

می‌دانم که روزهای تلخی در پیش است، بازسازیِ اندیشه و اخلاق کاری به‌غایت دشوارتر و توان‌فرساتر از بازسازی اقتصاد یک کشور است.

می‌دانم که روزهای تلخ و جان‌فرسایی در پیش است و قطعا عمرِ من کفافِ دیدنِ آن روزهای خوب و شیرین را  نمی‌دهد، که بازسازی ذهن و زبانِ حداقل دو نسلِ گرفتار شده در منجلابِ سیاهِ سیه‌فکرانِ مذهبی، دستِ‌کم نیاز به یک نسل، یک دوره‌ی نسلی دارد که قطعا در آن روزها جای من خالی خواهد بود، تنها گفتم که قضایا را شکافته و یادآوری کرده باشم راه؛ پُرسنگلاخ اما هموار شدنی‌ست و مهم آن آینده‌ی شیرین است نه بود و نبودِ ما...

.