رفتن به محتوای اصلی

تا نشوم سایه خود باز نبینید مرا !
28.08.2022 - 09:17

 

دیروز در میان بدرقه پرشور هزاران انسان که سرود آزادی می خواندند مردی بخاک سپرده شد که حدیث زندگیش عشق به انسان بود.

هر چه گفت جملگی از عشق گفت. چرا که در دل پرشورش چیزی جز عشق نبود.

"هر چه گفتم جملگی از عشق خاست

جز حدیث عشق گفتن دل نخواست " سایه

عشق این اکسیر جاودانگی انسان که شور حیات می بخشد. دست ترا می گیرد بی مهابا از سخت راه ها از میان غم واندوه ازمیان شادی ودرد عبورت می دهد .به سرا پرده گل می برد اگر در تو جوهری یابد گوشه ای از پرده حیات را بالا می زند قرعه فال بنام تو میزند وبار امانت بر دوشت می نهد.

بار امانتی سخت سنگین وجانفرسای !امانتی که "میکل آنجلو"را سالها برداربست سقف کلیسای " سبستین"میخکوب می کند تا جوانی خود را برپای نشان دادن عظمت انسان بگذارد.

عظمت انسانی که کمتر از خدا نیست .انسان آفرینش گر.

قرن ها و فرسنگ ها دور از او نظامی را تخته بند "گنجه" می سازد. تا زیبائی و جاودانگی عشق را از زبان مجنون از زبان فرهاد باز گوید. درهفت پیکر گوناگونی زیبائی زیبا رویان ،زیبائی حیات و افسانه های ساخته انسان رادرشعری که به روانی شهد است به نظم بیاورد و در رگ وپی توجاری سازد.

"نخستین بار گفتش از کجائی ؟

بگفت از دار ملک آشنائی

بگفت آن جا به صنعت در چه کوشند ؟

بگفت اندوه خرند و جان فروشند .

بگفتا جان فروشی این ادب نیست

بگفت از پاک بازان این عحب نیست."نظامی

بار امانتی که"ویرژل" دست عاشقی به عظمت دانته را می گیرد در دوزخ وبرزخش که گوشه های ترسناک ازفکر وعمل کرد آدمی است می گرداند تا از طریق دانته ترا در مقابل پستی ودنائت انسان قرار دهد.در برابر کسانی غرق شده در فساد،خود شیفتگانی که جهنم زندگی را می سازند.عشق را به صلابه می کشند!امید راسرکوب می کنند!

بسان "هادس" با آن چهره ترسناک بر دروازه جهنمی که ساخته اند می نشینند با نوشته ای بر فراز سر."این جا هیچ امیدی نیست!"نوشته مرگباری که خمینی بر دروازه وطن آویخت بدست کمیته مرگ داد تا قتل عام بهترین فرزندان این سرزمین را رقم زنند.

شعار تمامی مستبدان تاریخ چه وصف حال ترسناکی از سیمای جنایتکاران. ازتاریکی زندگی ازمرگ عشق!

اما این تمامی داستان نیست. دانته این عاشق بزرگ انسان که رنج گذار تلخ ازدوزخ وبرزخ را برجان دردمند خود می پذیرد در فرازی دیگر" بئاتریس" این عشق زندگی خود را بمدد می طلبد تا دروازه بهشت بر او بگشاید تا اوقادر به سرودن زیبائی وسرشاری حیات و انسان دراثر عظیم خود در "کمدی الهی" گردد .

تمامی هنرمندان بزرگ از چنین مسیر سخت وتوان فرسائی عبور می کنند .چرا که هیچ هنر بزرگی بدون این "رنج وسرمستی " آفریده نمی شود .هیچ اثر بزرگ هنری نیست که در پس آن رنج وخون دل شاعران ،عرق نقاشان و بیدار خوابی نویسنده گان نخوابیده باشد.

عظمت سمفونی پنج بتهون عظمت وبزرگی خود اوست ! که می افتد بر میخیزد "گلوی سرنوشت" را می فشارد ودر اوج ناشنوائی صدای تکان دهنده و قدرتمند انسان را در فضای بیکران زنذگی در سمفونی نهم خویش منعکس می کند.

براستی چه می کردیم اگر شمع جان هنرمدان بزرگ روشنی بخش شب های تاریک نمی شدند؟ چه میکردیم اگرعشق مورد تهاجم قرار گرفته توسط سپاه جهل از زبان حافظ ،سعدی ،مولانا در اوج زیبائی خود ترسیم نمی شد؟ فضای تاریک جامعه از شور وهنر آنان روشنی وامید نمی گرفت ؟ اگر ونوس این زیبائی پیکر زنانه از دل صدف زندگی بیرون نمی آمد وقلم نقاشی "بوتچیلی"در دوران قرون وسطی آن را بربوم جاودانه نمی ساخت؟ ما امروز در برابر پیچندگان پیکر زنان در چادر های سیاه چه می کردیم ؟

هنرمدان ترسیم کنندگان زیبائی حیات وتعادل بخشندگان به روح آسیب دیده جامعه هستند! زمانی که آزادی و آزادی خواهان در مبارزه با حکومت های جابر ،سرکوب گر جان می بازند! ناامیدی و تاریکی فضای جامعه را در خود می فشارد. این صدای هنرمند است که به هزار زبان ،به هزار تصویر ،هزار نوا ی موسیقی با مردم سخن میگوید!

"من فکر می کنم

هرگز نبوده قلب من

این گونه گرم وسرخ

احساس می کنم

در بد ترین دقایق این شام مرگزای

چندین هزار چشمه خورشید

دردلم می جوشد از یقین." شاملو

یقنی که ازجوشش عشق است .تنیده با شاعرانگی زندگی و واقعیت های جامعه که جانهای خسته را امید روشنی می دهد. تمامی این زیبائی تنها ببرکت دیدن زیبائی های زندگی و بیرون کشیدن زیباترین رنگ ها و نوا ها از دل زندگی میسر می شود.

دلم سخت می گیرد از روشنفکران کنار گودی که همیشه منتقدند.کسانی که خود را بجای مردم می گذارند به زندگی پیوسته با عینک سیاه وسفید که نهایت تصویری خاکستری میدهد می نگرند. از هنرمند همان طلب می کنند که از یک مبارز سیاسی طلب می نمایند.در این نگریستن یک وجهی! هنرمند نقاش هنرش صرفا رنگ سیاسی می گیرد! شاعرشاعرانگی از دست می دهد.موسیقی مارش می شود.هنر در سایه قرار می گیرد. در یک طرف نوحه می شود ودر دیگر سو شعار.

بحثی که در همین چند روز در محافل سیاسی به نمایندگی ازمردم بر سر سایه راه افتاد. حال آن که مردم هنراوراارج می نهند. پیکر اورا با شکوه تمام بر دوش میگیرند . بر سال ها تلاش ورنج او در حراست از شعر و موسیقی این سرزمین در این زمانه سیاهی که سخن از عشق گفتن گناه است و جاری ساختن آن در زیباترین شکل خود مبارزه بی امانی است با حکومت قرون وسطائی ارج می نهند ودر باغی "محتشم" در مرکز شهری که در آن زاده شد بخاکش می سپارند. تا فردا وفرداهای دیگر نسل جوان این سرزمین" جان گل رنگ او بر سر دست گیرند به تماشاگه پرواز برند." پرواز در آزادی.

بامدادان که کبوترها"

بر لب پنجره باز، سحر غلغله می‌آغازند

جان گل رنگ مرا

بر سر دست بگیر

به تماشاگه پرواز ببر

آه بشتاب که هم پروازان

نگران غمِ هم پروازند" سایه ابوالفضل محققی

 

 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

کیانوش توکلی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

دیدگاه‌ها

ایرج اروجی

انتظار از سایه، که چه بسا بهتر بود قبل از مرگش صورت میگرفت و بیان میشد و نه الان که دیگر نیست ، انتظار از یک هنرمند و شاعری متعهد است، شاعر متعهدی که اگر نه برای بی حقوقی مردمانش برای بی حقوقی و بی کرامتی خود باید معترض می بود. حالا چرا باید او معترض می بود آنهم در زمانه ای که میلیونها هموطن ریز و درشت دیگر او از هر قماشی جرئت و جسارت شهروندی را قورت داده با گردن افراشته و  طلبکار چنان نمی کنند.   سایه هنرمند و شاعر  مثل شجریان نشد ولی سایه شهروند همانی بود که میلیونها هموطن دیگر او هستند.

ی., 28.08.2022 - 13:11 پیوند ثابت
نظرات رسیده

دوست بی نهایت روشنگر من با شناختی که در رابطه   با نوشته هایت از تو دارم در این نوشتار تا حدی از ان راه مستقیمی که ما را تا بحال از تو شناخته ام قدری به بی راهه رفته ای. اگر ما از کوتوله هایی مانند پرستویی، گلزار، ، رامبد جوان، حسینی و 
باقی این افراد داریم که چرا در صف ملت نیستند حال چگونه است که غولی چون ه ا سایه را از این اصل کلی، در صف ملت و علیه دیکتاتور معاف میداریم. ما در تاریخ ادب و فرهنگ ایران اگر نه هزاران  شاید  صدها شاعر و سخنور بسا مسلط به زبان  و فرهنگ  ایران  داشته ایم که چون در کنار مردم، به هر شکل و حالت، نبوده اند نام و نشانی از انان نیست. دوست گرامی  این یک احساس دو گانه کاملن  نلخ  و شیرین  است که به ادمی دست  میدهد. ه ا سایه  خط خود را در رابطه  با ایدولوژیش و مردم به نفع ایدولوژیش انتخاب کرد و خیلی زود او هم به نا اشنایان تاریخ خواهد پیوست.

ی., 28.08.2022 - 13:10 پیوند ثابت

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.