مرسی گلناز جان برای بیان این سرگذشت،گرچه دردناک.
من کلا آدم امیدواری بودم و هستم،ولی این روزها حالم بد جوری از دنیا گرفته.هنوز هم هر روز صبح به امید بهتر شدن اوضاع دنیا روزم را شروع می کنم،ولی این روزها این احساس را دارم که ما داریم خودمون رو با امید گول می‌ زنیم،یک دنیای بهتر برامون شده یک آرزوی دست نیافتنی.دنیا به مردابی بدل شده که نفس کشیدن را سخت کرده.و سرگذشتهای اینچنینی روزگار ما را هم تبدیل به یک کابوس وحشتناک کرده.براستی آیا ما تجربه خواهیم کرد یک دگرگونی مثبت را در این مرداب؟!