جمعی از فعالان سیاسی و اجتماعی در ایران بیانیه ای انتشار داده اند که ضمن آن خواستار توقف اعدامهای زیر هجده سال شده اند. ایران که در سال 1387 بعد از کشور چین با داشتن 289 اعدام شده رتبه دوم در جهان را کسب کرد، از حیث کودک کشی دارای رتبه نخست می باشد. علی رغم آنکه ایران کنوانسیون حقوق کودک را به رسمیت شناخته و آن را امضاء کرده است، اما با عدم پایبندی به تعهد خود به سندی که آن را پذیرفته، تنها حیثیت خود را زیر سوال برده است. البته مدت زمان طولانی است که فعالان حقوق کودک و بشر به اعدامهای زیر هجده سال اعتراض داشته اند، اما اعتراض آقای مهدی کروبی و عده ای فعال سیاسی دیگر و چاپ این بیانیه در صفحه نخست روزنامه اعتماد ملی و برجسته کردن نام آقای کروبی در این اعتراض، شاید بیشتر از آنچه که بخواهد بر دل بنشیند و تاثیر گذار باشد، ارزش آن را در حد یک فعالیت تبلیغاتی قبل از انتخابات برای خود پایین آورده است.
سیانت از حقوق شهروندانی که آقای احمدی نژاد در نامه خود به قوه قضائیه آن را برجسته کرده و درخواست بررسی پرونده دو خبرنگار خانم صابری و آقای درخشان را کرده بود، شعاع بزرگتری را نیز در بر می گیرد و شامل حال کودکانی نیز می شود که در عالم کودکی و غفلت مرتکب جرمی شده اند. حقوق شهروندی یعنی اینکه کودکان بزهکار مورد تربیت صحیح و رافت اسلامی قرار بگیرند تا انسانیت و صفات پسندیده آنها متبلور شود. گرفتن حق حیات و رشد از فردی که هنوز کودک نامیده می شود،چه تاثیری بر روی جامعه و اصلاح بزهکاری می تواند بگذارد؟ چطور ممکن است که مجلس طرح دو فوریتی دولت برای شناسایی سن بلوغ برای رای دادن از هجده سال به پانزده سال را رد می کند و در همان جامعه، فرد زیر هجده سال به عنوان مجرمی بالغ مورد مجازات قرار می گیرد؟
برای متوقف کردن مجازات اعدام کودکان، بیانیه صادر کردن دردی را از کسی دوا نمی کند. این مجلس و نهادهای قانونی هستند که می توانند برای غیر قانونی کردن این اعدامها، قانون های قابل اجرا به تصویب برسانند و قانونگذاری کنند. بالا بردن آگاهی جامعه و نقش قانون گذران و به مراتب حمایت شخص رئیس جمهور از این قانون می تواند حکم اجرایی پیدا کند.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمیکند.
توجه داشته باشید کامنتهایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید