آقای اسماعیل مرادی و زهر فدرالیسم شان برای ایران

آقای اسماعیل مرادی در مطلب شان با عنوان «تمرکز و عدم تمرکز» نکاتی را مطرح می کنند که تهدید تمامیت ارضی ایران و انداختن آتش اختلاف قومی بین ایرانیان است و در زیر به چرایی این نظریه می پردازم. نوشته های ایشان بیش از پیش نزدیکی ایشان را به مواضع سازمان مجاهدین خلق و قولی که به کردها بابت فدرالیسم در سالها قبل داده اند را تدایی می کند. 

دیدگاه آقای مرادی کاملا نامربوط به ایران است و مطمئنا ایشان نظرات مخالف شان را میدانند اما چرا آگاهانه بر این نظریات خطرناک برای ایران شان  اصرار میورزند و مینویسند:  تمرکز تاریخی در ایران  اگرچه گاه موجب انسجام کوتاه‌مدت شد، اما در درازمدت به تبعیض، تمرکز ثروت در پایتخت و ضعف مشارکت عمومی انجامید. بخش‌های مختلف کشور، به‌ویژه مناطق قومی و مرزی، همواره احساس بی‌عدالتی و طردشدگی داشته‌اند. این احساس، ریشه بسیاری از بحران‌های سیاسی و اجتماعی معاصر ایران است». 
 این جملات یک تخم لقی است که حزب توده به دهان نیروهای سیاسی تازه کار و بی تجربه سیاسی و مدنی ایران در دهه 20  انداخت و از ذهنیت این جماعت پاک نشد که نشد. برخلاف نظر آقای مرادی تمرکز تاریخی در ایران و اصلا ذهنیت تمرکز تاریخی «انسجام کوتاه مدت» نیافرید بلکه اگر نقطه آغاز را حکومت هخامنشیان بدانیم 2500 سال باعث انسجام شد.  2500 سال کجایش کوتاه مدت است آقای مرادی؟ اگر در دورانی این انسجام بهم ریخته ناشی از طبیعت دوران تکامل تاریخی جوامع بشری است که در همه کشورهای جهان از سوئد تا آمریکا و چین و ژاپن ناظرش بوده ایم. 

 در ایران ذهنیت «ایران متمرکز»، تمامیت ارضی و ایران گرایی و وصل به پایتخت باعث می شد که از یعقوب لیث سیستانی گرفته تا نادرشاه افشار و آقا محمدخان قاجار و محمود و اشرف افغان تنها به حکومت بر «بخش فدرال» شان (به زعم آقای مرادی) بسنده نکنند بلکه داعیه پادشاهی بر تمامی خاک ایران از قفقاز تا مرز کشمیر و همه بلوچستان به شمول بلوچستان پاکستان امروزی داشته باشند و تمامیت ارضی ایران را حفظ کنند. اگر ذهنیت ایران متمرکز نبود آیا چنین فکری به سر نادر یا آغامحمدخان یا رضاشاه می افتاد؟ اگرنه محمود افغان را چه کار با قفقاز و اصفهان و کرمان؟ اگرچه کار او به قفقاز نکشید اما اگر سلسله پادشاهی او ادامه می یافت مسلما پس از تثبیت قدرت برای به اطاعت در آوردن قفقاز و گرجستان و کردستان لشکر می کشید و چه بسار نوادگان او امروز بعنوان یک خاندان اصیل ایرانی بر ایران حکومت میکردند همانقدر که خاندان قاجار و افشار اصلیت ترک ایرانی داشتند و ایرانی اصیل بودند. یک انگلیسی اصیل شاید باید انگلیسی صحبت کند و زاده انگلستان باشد اما ایرانی اصیل میتواند وابسته به اقوام گوناگون ایرانی باشد. 

 ستارخان و باقرخان اگر تنها به بخش فدرال شان بسنده می کردند برای شان مثل آب خوردن بود که آذربایجان را حتا جدا کنند. آیا بخاطر احترام به فدرالیسم بود که ستارخان در پاسخ کنسول روس که به او پیشنهاد پناهندگی زیر پرچم روسیه میدهد می گوید «من می‌خواهم هفت دولت زیر بیرق ایران بیاید، من زیر بیرق بیگانه نروم» یا ذهنیت تمرکز بر ایران و اهمیت پایتخت که تا تهران تاخت و بهمراه سایر مدافعان بختیاری و گیلانی تهران را فتح کرد؟ نادر اگرچه به هندوستان لشگر کشید و غارت کرد اما چرا وقتی لشگر کشید در آنجا نماند و مثل اسکندر حکومت دست نشانده بر فتوحاتش ننشاند؟ خیلی ساده برای آن که برای او ایران و حکومت بر ایران مهم بود و خاک باستانی ایران را میخواست انسجام ببخشد نه خاک هندوستان را. سه پادشاه ایران نادرشاه، آغامحمدخان و رضاشاه درست در بزنگاههایی که سرکشان محلی قصد سکه زدن بنام خودشان و تشکیل کشور خودشان را داشتند آنها را از میان بر میداشتند و این نبود مگر ذهنیت ایران گرایی و تمرکز بر ایران و نه فدرالیسم اگرنه آغامحمدخان به حکومت مازندران نهایت تا مشهد بسنده میکرد نه این که تا گرجستان دو بار لشگر بکشد. همین آغا محمدخان با قدرت نظامی که داشت و روسها را تار و مار میکرد چرا چشمی به خاک عراق و سوریه نداشت؟ خیلی ساده برای آن که تاریخا آن بخش ها متعلق به ایران نمیدانست. 
بنظر شما اگر یک روز ایران بلبشو بشود و از هم بپاشد و نیروهای محلی مثل حزب دمکرات کرستان و حزب خلق عرب و خلق ترکمن و غیره در بخش های «فدرال» شان به قدرت برسند و در تهران دولت مرکزی بر سر کار نباشد آیا تا صد سال دیگر هم دستی برای یکپارچه نگهداشتن ایران دراز خواهند کرد و به بلوچستان لشگر خواهند کشید که جلوی فرضا جدا شدن بلوچستان از ایران و الحاق آن به پاکستان را بگیرند؟ برای جلوگیری از چنین خطری باید ذهنیت ایران گرا داشت. باید غیرتی مثل ستارخان و  باقر خان و سپهدار تنکابنی و سردار اسعد بختیاری داشت. برای عبدالله مهتدی چه اهمیتی دارد که در بلوچستان چه کسی دارد آتش می سوزاند؟ او مشکلش با پیروان خیابانی در تبریز است که از آغاز انقلاب بر سر مالکیت بخشهایی از رضائیه باهم کشمکش دارند.  و اگر ارتش دولت مرکزی نبود و آتش افروزان را بر سر جایشان نمی نشاند آیا جنگ بین این دو تا همین امروز ادامه نمی یافت؟ 

خوابی که آقای اسماعیل مرادی و سازمان مجاهدین خلق بی وطن برای ایران دیده اند سناریویش قبلا در عراق اجرا شده. در عراق هم با همین «حسن نیت» کردستان را فدرال کردند. اما در عمل پس از اولین نا آرامی ها چه شد؟ در پی اولین نا آرامی پس از سقوط صدام حسین و تهاجم داعش به شمال عراق که در نتیجهٔ آن پیشمرگ‌های کرد به‌طور غیررسمی کنترل برخی از مناطق را که نیروهای تحت کنترل بغداد رهایشان کرده بودند، در دست گرفتند، خواسته‌ها برای استقلال کردستان قوت گرفت. در ۷ ژوئن ۲۰۱۷ مسعود بارزانی رئیس اقلیم کردستان عراق در جلسه‌ای با حزب دموکرات کردستان عراق، اتحادیه میهنی کردستان، اتحادیه اسلامی کردستان، جنبش اسلامی کردستان، حزب کمونیست کردستان عراق، حزب زحمتکشان کردستان، حزب کارگران و زحمتکشان کردستان، حزب اصلاح و توسعه کردستان، فهرست ترکمان‌های اربیل ترکمان‌های عراق، جبهه ترکمن‌های عراق، جنبش دموکراتیک ترکمن، فهرست ارمنی در پارلمان کردستان، جنبش دموکرات آشوری و مجلس ملی کلدانی سریانی آشوری، برگزاری همه‌پرسی در تاریخ ۳ مهر ۱۳۹۶ را تأیید کرد. 

خوب توجه کردید چه نیروهایی در آن حضور داشتند؟ ارامنه! ترکمن! آشوری! کرد! حزب کمونیست! آیا این اسامی برایتان در ایران آشنا نیست؟ علاقه این نیروها که شبیه همین هایی هستند که در ایران داعیه فدرالیسم دارند به تمامیت ارضی عراق را ملاحظه کردید؟ یا شمای خواننده حافظه تاریخی تان نم کشیده شاید؟ که اگر نم نمی کشید به این آقا اعتراض میکردید که این ..... چیست که مینویسد؟  هدف از مطالعه مقاله تنها نظاره نیست یک خودی نشان بدهید و نظری بدهید ببینید دست کم با خودتان چند چند هستید؟ 

بیعدالتی در مناطق مرزی و تمرکز ثروت در تهران 

اجازه بدهید رک و راست عرض کنم و قصدم تحقیر نیست بلکه یک واقعیت است. آنچه آقای اسماعیل مرادی بعنوان بی عدالتی در مناطق مرزی و تمرکز ثروت در مرکز می نامند فقط شعار کسانی است که از پشت کوه و از در و دهات به لطف ایران دوستی رضاشاه و محمدرضاشاه و تاسیس دانشگاه و توسعه موسسات آموزشی کشور برای اولین بار از کوره دهات شان - شهرشان هم مثل کوره دهات بود- در دهه بیست و اغلب در دهه 40 و 50 به تهران آمدند. اینها که قبلا الاغ و اسب و گاری سوار میشدند حالا به تهران آمدند و چشم شان به پارک ها و ماشین ها و اتوبوس ها و  آب لوه کشی و تلویزیون و رادیو  و سینما و تئاترهای لاله زار و بعدها تئاتر شهر و ویلاهای از ما بهتران شمال تهران و یکی دو تا هتل مثل هتل هیلتون و اینترکنتینانتال افتاد و یکی دست شان گرفت بردشان شهر نو را نشان داد و  زهرشان را که سابقا به ماچه خرها میریختند  آنجا ریختند و حال کردند  بعد هم بردشان کاباره شکوفه نو. این ها را بگذارید کنار تزریقات سمی حزب توده در مغز این بچه دهاتی ها اینطور القاء کرد که تمامی این ثروت و امکانات و آب لوله کشی و هتل ها از دوران حکومت کورش کبیر تا همان روزیکه آنها از روستای شان به تهران پا گذاشتند یعنی 2500 سال در مرکز فراهم بوده و ده کوره آنها بی نصیب مانده.  در نق نق هایشان همواره از امکانات مرکز مثل همین آقای اسماعیل مرادی یاد کرده اند. آخه مرد حساب.. کدام ثروت؟ کدام مال و منال؟ کدام امکانات؟ اگر تاریخ نخوانده ای اگر خاطرات حاج سیاح و نظایر آن را نخوانده ای و با تاریخ معاصر کشورت و فقری که بجز اشراف قاجار همه ایران را کثافت فرا گرفته بود آشنا نبودی که دستکم رسیدی سریال دایی جان ناپلئون را ببینی که بر سر آب جوی که به آب انبار بریزند بین دایی جان و آقاجان چه قشرقی بپا شد؟ همین کفایت نمی کرد که بفهمی آب لوله کشی از زمان کورش در تهران نبوده و تازه سال 1328 طرحش را ریختند؟ از تمرکز کدام ثروت در مرکز سخن میگویید؟ وقتی از ده تان به شهر آمدی سینما نرفتی؟ فیلم قیصر و گوزن ها و نظایر آن را ندیدی؟ فقر را در همین تهران ندیدی یا نخواستی ببینی؟ در تلویزیون سریال خانه قمرخانم را ندیدی؟ در آن خانه ها من تهرانی - که نسل قبلم مثل تو دهاتی بود - تفاوتم با توی دهاتی فقط یک آب لوله کشی بود و خانه آجری. هم ننه تو و هم مامان من هردو زمستان ها یخ حوض را می شکستند و آب بر میداشتند و توی تشت روی زمین رخت می شستند کدام ثروت؟ همان بادبزن و همان کوزه و همان حصیر که در کوره ده تو بود در تهران ما هم. آنچه از کوزه شکستن در اسفند ماه بود همش داستان بود اگرنه  نه مادر ما و نه همسایه هایمان هرگز چنین ولخرجی هایی نداشتیم. کدام ثروت؟  در تمامی ایران فقر از قدیم بود و تازه از دهه 50 قیمت نفت رفت بالای یک دلار که با همان وضع مردم تغییر کرد و پنکه جای بادبزن را گرفت و یخچال در دهه 50 جای گنجه و زیرزمین را گرفت. و شما دهاتی ها آمدید در دهه 40 و 50 چشم تان به این «امکانات» و آب لوله کشی که هنوز 20 سال نشده بود که به برخی محلات راه یافته بود  افتاد و احساس غبن کردید و بجای درس خواندن رفتید به دنبال مارخورده هایی مثل کیانوری و مریم فیروز که از عقده پهلوی ها مخ تو بچه دهاتی را کار گرفتند و کارگر و دهقان به گوش ات خواندند و توی ساده دل گول خوردی و سیانور زیر زبانت نهادی. رفتید سیاهکل که ثروت خانه قمرخانم را به کردستان و بلوچستان هم برسانید! 

دریغ از خانه قمر خانم .. امروز گورخواب داریم 

همین امروز هم اینقدر که فقر در تهران بیداد می کند در کوره دهات ها نمی کند. یک کوره دهات را نشان بدهید که در آن گورخواب وجود داشته باشد. در تهران اگر شهرداری ممانعت نکند صدها هزار نفر گورخواب دارد. همین امروز بسیاری در ماشین های تاکسی مسافرکشی شان شب را به صبح میرسانند. 

بس کنید... بس کنید این اعتراف به ساده لوحی روستایی تان که ثروت در تهران و در مرکز جمع بود. کدام ثروت که من بچه تهرون ندیدم؟ اگر تو شکوفه نو و کاباره باکارا را دیدی من که ندیدم. 99 درصد مردم تهران هم ندیدند. پس یک بار برای همیشه این تخم لق را از دهانت تف کن بیرون که همه امکانات و ثروت ها در تهران جمع شده بود و در مرزها بی عدالتی بود که از دیدن چنین حرف هایی حال تهوع از میزان نادانی و غرض ورزی به من دست میدهد. شاید آن بچه دهاتی یا شهرستانی ساده دل و از همه جا بیخبر در جوانی از سر نادانی نظریات حزب انسان طراز نوین را برای نشان دادن «مدرن شدنش» بلعیده باشد اما بلغور کردن آن پس از 47 سال که از این انقلاب نکبت می گذرد نشان تبهکاری انسانی است که میداند اما انکار می کند. 

نتیجه گیری

فدرالیسم سخن کسانی است که میخواهند در منطقه شان خان بشوند و جای پدران شان را بگیرند. بارزانی ها قاسملوها، طالبانی ها، برزنجی ها، کلهر ها و .... و دقیقا همان که در کردستان عراق شاهدش هستیم. قدرت دست خاندان هاست. در صورت فدرال شدن ایران مردم این مناطق بصورتی کاملا طبیعی به سران عشایرشان مراجعه خواهند کرد و  از آن «ایران فدرال دمکراتیک» چیزی بجز همان دوران خان خانی که رضاشاه و محمدرضاشاه آنها را برچیده بودند بیرون نخواهد آمد. اگر کسی این واقعیت را نمی بیند باید آدم ساده لوح و ناآگاهی باشد. سعادت و سروری ایرانی در یک ایران یکپارچه و عدم تمرکز به معنی تقسیم حکومت و نه حاکمیت معنا پیدا خواهد کرد. یعنی همان که امروز هم در ایران اسلامی دستکم به صورت نوشته و قانون ظاهرا اجرا میشود. شوراهای استان، شهرستان و  روستا بودجه شان را از دولت مرکزی می گیرند و خرج ساخت و ساز مورد نیازشان با هماهنگی دولت مرکزی می کنند. این هماهنگی دولت مرکزی برای تقسیم عادلانه امکانات و بودجه است تا بهانه ای برای جنگ بین کردها و ترک ها در غرب ایران بوجود نیاید و همه کاسه کوزه های بی عدالتی هایی که گاها و بناچار رخ میدهد  را نیز بتوان بر سر سیاست دولت مرکزی شکست. فدالیسم برای ایران بجز نکبت معنای دیگری ندارد و بیشتر جنگ بین قوم ها و باز شدن زخم های کهنه را باعث می شود تا آن که مرهمی باشد. اگر هدف داشتن شغل، امکانات و رفاه است.. برای رسیدن به آن هیچ نیازی به بهمریختن وضعیت کشور و مورد تهدید قرار دادن تمامیت ارضی نیست. این مهم را یک دولت قوی مرکزی برای تمامی ایرانیان اصیل در اقصانقاط کشور میتواند فراهم آورد. ایرانی غیر اصیل از نگاه من ایرانیانی هستند که شناسنامه ایرانی ندارند ولی از کشورهای دیگری به ایران آمده اند و زندگی می کنند. ایران کشوری است که اگر شرایط عادی و زندگی مناسب در آن فراهم باشد هر بیگانه ای پس از مدتی در آن احساس در وطن بودن می کند و خود را مهاجر یا غریبه نمیداند و نسل بعدی او خود را ایرانی خواهند دانست. چرا چنین حس زیبایی را با تاکید به فدرالیسم که بجز جدا سری نیست آلوده کنیم؟ که فردا اگر من خواستم در کردستان زندگی کنم و پس از 5 سال شغل و زندگی در سنندج خود را بخواهم کاندید شرکت در شورای شهر کنم به من بگویند پاشو برو مملکت خودت!