اگر رضا پهلوی پایگاه مردمی ندارد، پس این همه هراس از چیست؟

آن زمان کسی مورد تحقیر قرار نمی گرفت. سیاست های پهلوی ها به انسان ایرانی حس غرور می بخشید. همه بالیدگان در سیستم آموزشی کشور بجز بالیدن به ایرانی بودن شان و تلاش برای خدمت به کشورشان ندیدند و این کجایش تحقیر است؟ اگر شما ها تحقیر شدید.. لیاقت تان تحقیر شدن بود. کسی که در مقابل عظمت ایران بایستد باید تحقیر شود و حتا با پس گردنی از مناصب دولتی اخراج شود و آخر صف بایستد و فقط به لطف شناسنامه ایرانی اش حق زندگی در کشورش را داشته باشد. کسی که ایرانی بودن و برایش افتخار نیست بیجا میکند توقع کند که تحقیر نشود. بمبگذاری و ترور نکند تا تحقیر نشود. عدالت از نگاه امثال قادری چیزی بجز خرابکاری در راه تمدن بزرگ ایرانی نبود و تمسخر ایده تمدن بزرگ شاهنشاه بود. تو باید تحقیر شوی.

⸻

جالبه که می‌گی از اورمیه‌ای، ولی حرف‌هات بوی تهرانِ زمانِ سانسور و تحمیل می‌ده.
ایران با پاک کردن تفاوت‌ها «یک‌پارچه» نمی‌شه، با احترام به اون تفاوت‌هاست که معنا پیدا می‌کنه.
اون «یک ملت با هزار لهجه» که می‌گی، وقتی ارزش داره که هیچ لهجه و فرهنگی لهجه‌ی «درجه‌دو» حساب نشه — چیزی که در دوران پهلوی دقیقاً برعکسش اتفاق افتاد.

پهلوی برای تو شاید «غرور ملی» باشه، ولی برای خیلی‌ها نماد تحقیر و خاموش کردن هویت‌شونه.
غرور ملی با تاج و اسم خانوادگی برنمی‌گرده، با عدالت، آزادی و برابری برمی‌گرده.

هیچ‌کس دنبال تکه‌تکه کردن ایرانه، اما اصرار بر انکار ملت‌های درونش هم نوعی بریدنه — بریدن از واقعیت، از مردم، از تاریخ.
ایران با زور و شعار نمی‌مونه، با آگاهی و عدالت می‌مونه.

پس قبل از اینکه دیگران رو متهم به تجزیه‌طلبی کنی، یه نگاهی به طرز فکرت بنداز — چون همون ذهنیت «یکی باید فرمان بده، بقیه اطاعت کنن» دقیقاً ریشه‌ی تجزیه و جداییه.

ترس یا حساسیت نسبت به یک فرد، به‌معنای محبوبیت او نیست.
گاهی جامعه یا حکومت نسبت به کسی واکنش نشان می‌دهد، نه چون او قدرت دارد، بلکه چون بعضی گروه‌ها از بازگشت نمادهای استبداد و سلطنت نگران‌اند.
مردم از رضا پهلوی نمی‌ترسند؛ مردم از تکرار گذشته‌ای می‌ترسند که در آن آزادی، برابری و حق ملت‌ها نادیده گرفته می‌شد.
ترس واقعی از بازگشت دیکتاتوری است، نه از یک شخص بی‌قدرت در تبعید.
رضا پهلوی نه تنها نماینده‌ی ملت‌های غیرفارس ایران نیست، بلکه در میان بسیاری از خودِ فارس‌ها هم جایگاهی ندارد. او تلاش می‌کند با نام خانواده‌اش خود را نماد ایران جا بزند، در حالی‌که ایرانِ امروز کشوری چندملیتی است، نه یک پادشاهیِ موروثی.
کسانی که می‌خواهند همه چیز را دوباره زیر پرچم یک «شاه» جمع کنند، همان ذهنیت استبدادی را ادامه می‌دهند که مردم ایران دهه‌هاست از آن رهایی می‌خواهند.
هیچ‌کس حق ندارد نام ملت ایران را به نفع یک شخص یا یک خانواده مصادره کند. آینده‌ی ایران به مردم تعلق دارد , به همه‌ی ملت‌ها و فرهنگ‌هایی که در این سرزمین زندگی می‌کنند، نه به نوادگان سلطنت

قطعا که در دل و جان مردم جا داره که کف خیابان اسم ایشون و پدر و پدربزرگش رو میارن.دقیقا درست تحلیل کردید اگر کسی قدرتی نداشته باشد هیچکس به او توجهی نمیکند چون پیش خودش فکر میکنه خطری نداره ،وقتی هجمه ها به سویی جمع میشه یعنی احساس خطر کردن.ایشون و خاندانشون با هیچ چیزو هیچکس خراب نمیشه چون کارنامه ی درست و روشنی دارن ،یادمون باشه باد با چراغهای خاموش کاری نداره و طوفان جمهوری اسهالی و چپ و تجزیه طلبها درست احساس خطر کردن.پاینده ایران جاویدشاه 💚🤍❤

آنهایی که پیش از انقلاب را بیاد دارند می دانند که چگونه شاه آخوندا را حمایت می کرد و از خمینی حرومزاده بت ساخت.این شاه بود که سازمان اوقاف را به ملایان سپرده بود و در مدارس تعلیمات دینی و فقه عربی را تدریس می کرد.در زمان شاه بود که آخوندا در تمام امور مردم از تولد تا مرگ دخالت داشتند و در زمان او بود که مساجد و ماه محرم رونق گرفتند . درحکومت شاه بود که همچو امروز روشنفکران و غیرمذهبی ها را به جوخه اعدام سپرده شدند و او بود خود را کمربسته امام رضا و سایه خدا می نامید. او بود که زیارتگاهها را آباد و آثار تمدن ایرانیان را در بیابانها رها ساخته بود. تمام مصیبتهای امروز ایرانیان را باید در دوران شاه و تمدن بزرگش جستجو کرد. شاهی که با کمک با دست بیگانگان مانند انگلیس و آمریکا حکمفرما شد و در شرایط بحرانی با اشاره بیگانگان از ایران فرار و مملکت را دو دستی تقدیم آخوندهای جنایت کار کرد. اگر این انقلاب به به اهداف خود که همانا آزادی و استقلال و عدالت نرسید دلیلش این بود که شاه نگذاشت مردم به آگاهی سیاسی برسند و شناخت از جریانهای سیاسی پیدا کنند.

همواره گزاره در پستهای شما به غلط مطرح و برای رسیدن به اهداف انحرافی مغلطه صورت میگیرد.
اولا الان موضوع گزارش و افشاگری هاارتس است که مستند است، پس اینکه از طرف اسراییل تلاش شده آقای رضا پهلوی بولد گردد محرز است.
بخشی از نیرویی هم که به این فرد امید بسته به یمن رسانه هایی چون من و تو و ایران اینترناسیونال با بودجه های قدرتها برای پیشبرد اهدافشان آقای رضا پهلوی را بولد کردن و تصور سازی کردند که ایران عصر پهلوی گل و بلبل بوده.
سوم آقای رضا پهلوی الان کاملا در خدمت سیاستهای رژیم است و خروجی تلاشهای ایشان به نفع رژیم است. رژیم هم تلاش میکند تنها آلترناتیو را رضا پهلوی معرفی کند و با سوزاندن رضا پهلوی جنبش را از رهبری تهی و خلع و پاسیو ایجاد نماید.
شما بفرمایید این شازده چه خدمتی به جنبش سیاسی کرده؟ حداقل شفاف سازی کند پولهایی که گرفته چکار کرده؟ در شورای ملی ایرانیان، در ققنوس، پولهایی که از عربستان گرفته و ...

تا میزان فاجعه و فقر و بدبختی مردم میهن خود را در اواخر قاجار و اوایل دوره مشروطیّت تصوّر کنید که برای رفتن به «عتبات و زیارات قبور»، رنج چه مصیبتها و خفّتهایی را بر خویشتن هموار میکرده اند. منظور من از ذکر این دو مثال، گفتن این حرف است که اگر کسانی بخواهند به چیزی برسند، صد در صد در بدترین شرایط نیز، تلاشهای خودشان را برای رسیدن به اهدافشان خواهند کرد. امّا اگر نخواهند دست به کاری بزنند، مطمئن باشید که صدها بهانه برای تراشیدن و توجیه کردن رفتار خودشان خواهند داشت حتّا اگر عالیترین امکانها و تجهیزات را نیز در اختیارشان بگذارید. مشکل، شخص رضا پهلوی نیست و حتّا هزاران بار از او در باره تصمیمها و وقایع دوران پدرش و پدر بزرگش پرسیده شده و هزاران بار نیز پاسخ داده است که تاریخ در باره اعمال پدر بزرگ و پدرم قضاوت خواهد کرد. مشکل تمام آنانی که مخالف سیستم فقاهتی هستند و حاضر نیستند با شاهزاده همکاری کنند، مشکل سلیقه و اختلاف عقیده نیست. من بارها و بارها از ابعاد مختلف با استدلالهای متّقنی که هیچگاه تا این ثانیه نیز نقض نشده اند، گفته ام و نوشته ام که دوام حکومت فقاهتی با «رفتار و گفتار و کردار مخالفانش» پیوندی اساسی دارد و زمانی حکومت فقاهتی ساقط و آخوند جماعت خلع خواهد شد که مدّعیان اپوزیسیون بتوانند وزنه کفه ترازو را تغییر دهند و تا زمانی که مخالفان فقاهتی به حفظ تعادل شاهین ترازو - خواسته و ناخواسته – تقلّاها میکنند، دوام و سیطره آخوندی اجتناب ناپذیر است. تمام تشکیلاتهایی که خود را سیاسی و سیاسی کار میدانند، حرفشان و شعارشان همواره یه چیز است و تکرار کلّیاتی مقبول عموم و ایده آلهایی و آرزوهایی بدون هیچ مسئولیّتی در قبال واقعیّت پذیر کردن حدّاقل یک سوم آن ایده آلها و آرزوها. گرایشها بدون استثناء فقط تمامیّت را خواهانند و هرگز نمیپذیرند که بخشی و جزئی و فقط پیچی و واشری و مهره ای از دم و دستگاه آیین کشورداری هستند. اصلا و ابدا. مثلا مجاهدین خلق، عمرا نمیتوانند بپذیرند که سوای رهبر محبوب خودشون، شخص دیگری نیز در دم و دستگاه حکومتی دخیل و سهیم میتواند باشد. عمرا و هرگز. دیگران نیز همین داستان را دارند. مصدّقیها، لیبرالها، چپهای ایدئولوژیکی، مذهبیون، جمهوریخواهان و الی آخر. تا زمانی که تشکیلاتهای سیاسی نتوانند و نخواهند و نکوشند که «ایران و مردمش» را فراتر از عقاید و علایق و امیال فردی و تشکیلاتی به رسمیّت بشناسند و با جان و دل فقط برای میهن و مردمش تلاش کنند، مطمئن باشید که درب کشمکشها و نفرتها و خونخواهیها و انتقامگریها و پدرکشتگیها و مادر قحبگیهای حرفه ای و بساط انواع و اقسام تهمتها و لجنمالی کردنها از تمام بازارهای بورس جهانی حتّا «وال استریت» نیز داغتر و داغتر خواهد ماند. حقیقت تلخ و بسیار گزنده و ناامید کننده این است که مدّعیان تشکیلات گوناگون سیاسی، نه ایران را دوست دارند، نه مردمش را؛ بلکه فقط و فقط و فقط تشکیلات و عقاید فردی و فرقه ای خودشان را. به همین دلیلم، هیچکدام به همدیگر نمیرسند و راه به هیچ دهکوره متروکه و درب و داغانی نیز نمیبرند. آنها وظیفه خود میدانند که از صبح تا شب در پشت تریبونهای خود به فحّاشیگری و لجنمالی همدیگر با احترامات فوق العاده مدرن و مدرنیته ای تلاشهای سکولاری، حقوق بشری، لائیسیته ای و امثال این چرتیات رایج و شایع با تمام توش و توانی که دارند پیش ببرند و از گفتن شعار الله اکبر و اجرای تکالیف شرعی خود هرگز غفلت نکنند؛ زیرا ترک عادت، موجب مرض است. همین.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان