دو شعر از اسد رخساریان

یلانِ خارج گود

به به از این یلانِ خارجِ گود

که هنوزم به شاه می­تازند

و به آن انقلابِ نکبت و این

با سر افتادنِ به چاه می­نازند.

همه فرسوده­اند و پیر و پاتال

گوش را بسته و گشاده دهان

همچنان ارتجاع سرخ و سیاه

غافل از ایده­آل­های نسلِ جوان.

زرتِ­شان، زورِشان به یک حرف است

حرفِ دایی ژوزف یا که لنین

این دو آدمکُشِ بزرگِ اوروس

و هم آدمخورانِ دینِ مُبین.

به به از این یلانِ خارجِ گود

خاصه آن­ها که خاصه-انگارند

دفتری، دستکی، "رئیس جمهوری"

خوش ادا و لچک به سر دارند.

شایعاتی ست لیک می­گویند

این زنک شُهره است به قوّادی

در میانِ زنانِ خوش­بر و رو

در پسِ پرده بهرِ شیّادی.

راویان، قصّه کم نمی­گویند

از کرم یا کرامِ آن شیّاد

کو که رفته­ست چون امامِ زمان

گل بچیند ز ناکجا­آباد.

طوطیانِ شکرشکن هم نیز

باغِ این گل­بُنان می­آرایند

لیکن از رهروان نمانده کسی

لیکن هوراکشان نمی­آیند.

به به از این یلانِ خارج گود ...

١٤ بهمن 1401

اندر احوالات "هالو” در كوچۀ علي-چپ

در پس آينه توطي صفت­اش داشته­اند

آنچه استاد ازل گفت بگو مي­گويد

ياوه مي­بافد و بر طبل تهي می­کوبد

با كراماتي از اين دست بقا مي­جويد

تحفه رندي­ست ميان همۀ هالوها

كه به تزوير و ريا دست و دهن مي­شويد

مرغِ يك پاي همين حضرت هزّالي ما

با سري بي­كُله از سروِ سهي مي­مويد

تازه كوچيده و در جنگلِ مولاي فرنگ

قارچِ سمّي ست كزين كلّه-كدو مي­رويد

پاتوقش كوچۀ مشهور علي-چپ، كانجا

شكري مي خورد و شِرّ و وِري مي­گويد...

٣ ارديبهشت ١٤٠٢