سکوت لویزان، فریاد یک ملت

سیاست هنر ممکنات است. ممکنات برای رسیدن به قول بنتام «بیشترین خوشبختی برای بیشترین مردم». هدف از سیاست دمکراسی صرف نیست! دمکراسی صرف اگر نتیجه ای بجز هرج و مرج نداشته باشد (15 سال پس از انقلاب مشروطه) آیا یک دیکتاتوری مثبت حکومت 16 ساله رضاشاه) بر آن ترجیح ندارد؟ اگر این این امکان باشد که از راه دمکراسی به ان بخش از دستاوردهای رضاشاه رسید که آرزوی پدران مشروطه بود البته که هرگز نباید سراغ رضاخان ها رفت. اما اگر سیاست را کج فهمیده باشیم و هدف از سیاست را ندانیم، گرفتار یک سری تابوها از جنس آقای اسماعیل مرادی میشویم. برای این گونه کسان دمکراسی جنبه تقدس پیدا می کند حتا اگر به فاجعه بیانجامد. دمکراسی آلمان هیتلر را به آلمان و جهان عرضه کرد. این سخن نه از این روی آوردم که هدف نهفته در انتقاد آقای مرادی را بخواهم توجیح کنم که «اشکالی ندارد اگر رضاپهلوی بشود دیکتاتور ایران»! نه.. هدف این نیست و ابله است کسی که بپندارد رضاپهلوی چه به لحاظ تفکر و چه به لحاظ امکانات در ایران فردا توان براه انداختن بساط دیکتاتوری را دارد. مسعود رجوی چنین تفکری را دارد اما شاهزاده چنین نیستند و باز تاکید می کنم امکانش نیست. اما اگر امکانش هم فراهم شود شاهزاده آدم این کار نیست اما مسعود رجوی و فرخ نگهدار و امثال آنها هستند. فرخ نگهداری که هم امروز پشتیبان رژیم ددمنش است در او چنین استعدادی برای اعمال دیکتاتوری هست چرا که برایش توجیح دارد.
راستش سراسر نوشته تان ایراد است و تلاشی برای بقای خامنه ای. اما من به بخشهایی از آن بسنده می کنم. نوشته اید: ایران است.
شما از «دعوت شاهزاده» و «آشتی ملی» می‌نویسید، گویی راه‌حل ایران، بازگشت به چهره‌ای آشنا و چک سفید امضای نظامیان است. آقای مرادی آیا در تاریخ چنین صحنه هایی کم تکرار شده که به خوشبختی مردمان یک دیار منجر شده؟ میدانم که نمیدانید لذا به شما درس مجانی تاریخ میدهم خوب است فرا بگیرید:
پرنس سیهانوک در کامبوج حاصل چنین مقدمات و روندی بود
خوان کارلوس پادشاه اسپانیا با چک سفید فرانکو توانست اسپانیا را از هرج و مرج و واپسماندگی برهاند بدون آن که نه سیهانوک و نه خوان کارلوس دیکتاتور شوند. مشکل شما بیشتر روانی و دشمنی شخصی با پهلوی است. یک کاری در جوانی کرده اید شجاعت آن را ندارید که اقرار کنید اشتباه بود و به هر طناب بی بنیانی می آویزید که توجیح کنید. در زیر شما چنین انفجار توهم زده اید و بی مهابا اسب قلم را در میدان توهم رهانیده اید که:
و بالاخره، مردم ایران سزاوار آینده‌ای هستند که نه از دل فرمان نظامی، بلکه از اراده‌ی آزاد و متکثر خودشان زاده شود. ما به فردی که بیاید و نجاتمان دهد نیاز نداریم؛ به گفت‌وگویی صادقانه میان نیروهایی نیاز داریم که به دموکراسی، تنوع، و مسئولیت تاریخی این لحظه باور دارند.
اولا کدام فرمان نظامی؟ سپاهی کتلت شده و در انتظار کتلت شدن کدام قدرت را دارد که «فرمان نظامی» بدهند؟ کشورتان را قدرت های بیگانه در هم کوبیده اند و آن «نیروهای متنوع» که از آن دم میزنید بجز سمی که یکدیگر را در این 47 سال جویده اند نیستند از چه کسانی حرف میزنید؟ اصلا جمله «نیروهای متنوع» خود تضاد با امر جانشینی یک نیروی جانشین که عقلانی است با نیروی حاکم دارد. اگر آلزایمر اجازه بدهد شاید بیاد بیاورید که آخرین نمونه بسیار محتاطانه نشست یورک تاون نشان داد که خانه «نیروهای متنوع» تا کجا از پایبست ویران است. و این که نوشته اید: به گفت‌وگویی صادقانه میان نیروهایی نیاز داریم که به دموکراسی، تنوع، و مسئولیت تاریخی این لحظه باور دارند... چنین نیروهایی آقای مرادی.. فقط در ذهن متوهم و ساده اندیش شما وجود دارد اگر نه همانها که قبلا مدعی بودند که جزو چنین نیروهایی هستند امروز به ساده اندیشی سابق خود می خندند.

نقش سپاه را هم، هرچند به‌درستی به انتقال خزنده‌ قدرت اشاره کرده‌اید، نمی‌توان صرفاً به امضا و تسلیم تقلیل داد. ما با نهادی سروکار داریم که در سیاست، اقتصاد، رسانه و فرهنگ ریشه دارد. گذار از چنین وضعیتی، بدون نگاهی عمیق و تاریخی، به توهمِ «کودتای خوب» و معامله پشت پرده منجر می‌شود.
و بالاخره، مردم ایران سزاوار آینده‌ای هستند که نه از دل فرمان نظامی، بلکه از اراده‌ی آزاد و متکثر خودشان زاده شود. ما به فردی که بیاید و نجاتمان دهد نیاز نداریم؛ به گفت‌وگویی صادقانه میان نیروهایی نیاز داریم که به دموکراسی، تنوع، و مسئولیت تاریخی این لحظه باور دارند.
با احترام، مرادی