معترضان و مبارزان جان برکف گرفته داخل و اپوزیسیون خارج

جامعه ایران سنگ شاهزاده رضا پهلوی را بر سینه زده و تلاش درحمایت و پشتیبانی از وی می نمایند‌
صرفنظر از اینکه ایشان شایستگی رهبری دارد یا خیر واصلا خودیا مایل است یا نه لازم است به چند نکته مهم اشاره شود
اولا رهبریت هر جریان‌ ( حتی بازی گرگم به هوا در بین‌کودکان ) نیاز به ایجاد خط فکری ویا به اصطلاح مانیفست دارد و رسما باید گود شد و خط و خطوط را مشخص کرد.‌و از کلی گویی به شدت اجتناب نمود زیراکلی گویی موحب سر درگرمی پیروان می گردد ..رهبر هر جریان باید رسما اعلام‌کند که هدفش چیست؟ .‌چه می خواهد .. جه برنامه ای دارد و خود درجلو جریان قرار گیرد و طبیعتا پیروان بدنبال اوخواهند امد که درمورد شاهزاده دقیقا کار برعکس شده است این پیروان‌ هستند که میگویند چه می خواهند وایشان نیز به هر سازی می رقصد گاهی سلطنت طلب است گاهی طرفدار جمهوریت است گاهی سوسیالیست است و خلاصه با هر بادی می چرخد
و مهمتر و عجیب تر از همه درهبچ‌جریان رهبری تاریخ سابقه نداشته که رهبر بگوید به من وکالت بدهید رهبرشوم رهبریت از میان‌جربان بیرون‌می اید. نیاز به وکالت ندارد
وازهمه مهمتر ( حداقل در جهان سوم ) رهبر شدن نیاز به شخصیتی کاریزماتیک داردکه یکی از اصول رهبریت هر جریان‌است که درایشان به شدت اندک است و اصلا وجودندارد‌ 《 جاز زدن در عروسی فرزند فلان خواننده لوس انجلسی در دیدگاه ایرانیان در شان شاه یک مملکت نیست 》 علاوه بران ایشان در طول سالها نشان داده است که هیچگاه موجد موجی نبوده و همواره سوار بر موج جنبشهای مردمی و پس از اوج گرفتن‌نهضت به میدان امده و همان میدان امدن ایشان نیز بدون ارائه هیچگونه مانیفست و راهکار فقط کلی گویی کرده که ( این کار را باید بشود . ان طور باید بشود ) بدون اینکه خود قبول مسئولیتی کرده و سپس با خاموش شدن نهضت دوباره یه محاق رفته تا روزی دیگر و روزگاری دیگر وجنبشی دیگر ....
باید به‌ اینکه توجه شود که سلطنت حکومتی است مانند حکومتهای دیگر که در کشورهای جهان‌اول مانند نروژ یا دانمارک موجب تعالی و اتحاد و پیشرفت و در کشورهای جهان سوم موجب استبداد می باشد چنانکه حکومتهای جمهوری نیز همین حالت را دارند ...
بنابراین اصلا بحث خوبی یا بدی نوع سیستم‌ حکومتی نیست بلکه‌گفتگو بر سر این است که ایشان اینکاره نیست و ان شرایطی را که یک رهبر انقلابی داشته باشد بطورکلی فاقد است
مشکل اصلی این است که شاهزاده هیچگاه خود مبدع و ایجاد کننده هبچ جنبشی نبوده است . همواره اتفاقی رخ داده و ایشان پس ازمدتی تاخیر وارد گود شده و انهم کلی گویی کرده بی انکه راهکاری ارائه دهد
اصولا جناب شاهزاده درکارنامه مبارزاتی خودش جز حرفهای کلی و عمومی که امثال من وشما و دیگران در گفتگوها و در گپ های خود بر زبان می اورند چیز دیگری نداشته‌ و حتی عرضه یک فراخوان دادن نداشته وندارد ...و انسان را به یاد حدیث معروف نبوی می اندازد که فرمود از اتش خاکستر می آید از ان پدربزرگ چنین نوه ای پا به عرصه نهاده است
اگر توجه شودجنبشهای مختلفی که در ایران صورت گرفته است که عموما خنثی شده است بلاشک عوامل نفوذی مبادرت به اینکارکرده اند ولی عملکرد شاهزاده هم تاثیر مهمی داشته است از دست بدست کردن ها و کلی گویی ها و مهمتر از همه همیشه بر موج سوارشدن ایشان .... والخ
مشکل شاهراده این است که نه خود توان پیشوایی دارد ونه اجازه می دهد دیگری پیشوا باشد و نه حتی پارامترهای پیشوا بودن را می شناسد و در طول این‌سالها جز تخریب هر گونه حرکت و در نهایت توقف ان‌جنبش هیچ عملکرد مثبتی از ایشان دیده نشده است ....
درپایان جناب شاهزاده اگر به کار خود برسد و در هیج جنبشی دخالت ننماید نیکو تر است زیرا وجود ایشان بیش از انکه مثبت باشد در اثر کلی گویی و عملکرد بیش از حد محتاطانه ناشی از ترس و جبن و سواد اندک سیاسی اش جز تخریب و توقف و اختلاف افکتی هیچ اثری نداشته و ندارد

تصور کنید که در آلمان دوران حاکمیت فاشیسم هیتلری بعنوان فردی یا بخشی از اپوزیسیون مدعی مبارزه با فاشیسم حاکم زندگی می‌کردید و بخش بزرگی از توجه و توان سیاسی خود را معطوف به بازنگری و انتقاد و مبارزه با دوران قبل از فاشیسم حاکم هیتلر یعنی دوران جمهوری وایمار و ماقبل آن دوران امپراطوری آلمان مینمودید و در حالیکه گشتاپو مشغول دستگیری و قلع و قمع مخالفان و اس اس و ارتش ورماخت مشغول جنگ و کشتار در دیگر کشورها بودند. در آنزمان به اینگونه کسان که توجه مبارزاتیشان نه معطوف به مبارزه با هیتلر و فاشیسم بلکه تصویه حساب با دوران ماقبل هیتلر و حاکمیت بلامنازع او بود بدون رودربایستی خائن و همکار گشتاپو و دستگاه جنایت فاشیسم می‌گفتند. اگرچه فاشیسم هیتلری فقط ۱۲ سال طول کشید اما ایران امروز با حاکمیت بلامنازع خامنه‌ای و باندجنایتکار او نیم قرن کشتند و زندانی کردند و غارت کردند و نابود کردند و هنوز بسیاری مشغول بازنگری و تحلیل و خصوصن مبارزه با پهلوی ماقبل حاکمیت جمهوری جنایت و نکبت فاشیست اسلامی هستند و حتی ذره‌ای هم شرم و حیای سیاسی ندارند و نمی پذیرند که آبحوض کش خامنه‌ای و باند جنایتکار او هستند. تشکر فراوان از آقای محققی. اما دیگر ازين دست روشنگریها آب در هاون کوبیدن و اتلاف وقت و نیروست و هیچ کمکی به روشنگری خائنین و آبحوضکشهای رژیم خامنه‌ای جنایتکار فاشیست در هر لباسی نمی‌کند. در نهایت امر باید راه را بدون این تفاله ها رفت که دانسته یا نادانسته سر در آبشخور ایدلوژیک رژیم در پهلوی ستیزی کور و موروثی خود دارند.

پست اخیر جناب ابوالفضل محققی، که ظاهراً پاسخی‌است به منتقدان به گرایش سلطنت‌طلبانه‌ ایشان، در واقع بیشتر از آن‌که دعوتی باشد به اتحاد ملی، تلاشی‌ست برای بازسازی چهره‌ای سیاسی خاص: رضا پهلوی.
ایشان از دموکراسی، جمهوریت، وفاق و آزادی سخن می‌گوید، اما این سخنان وقتی در کنار دفاع صریح و غیرانتقادی از چهره‌ای موروثی قرار می‌گیرند، بیشتر به تزیین قدرت سلطنت‌طلبانه در لباس دموکراسی‌خواهی شباهت می‌یابند.
جناب محققی در تمام مقاله، هیچ اشاره‌ای به سابقه‌ی سیاسی نه‌چندان شفاف رضا پهلوی نمی‌کند، از جمله خروج بی‌توضیح او از شورای موسوم به «شورای همبستگی مهسا» که تنها دو ماه پس از تشکیل، به‌دلیل همین رفتار غیرمسئولانه، عملاً بی‌اثر شد. این شورا قرار بود نمادی از اجماع اپوزیسیون باشد، اما با بی‌پاسخ گذاشتن افکار عمومی و حذف گفت‌وگوی شفاف، عملاً به فراموشی سپرده شد.
اگر هدف اتحاد اپوزیسیون است، چگونه می‌توان از کسی حمایت کرد که با گرد آوردن حلقه‌ای بسته و عمدتاً سلطنت‌طلب، هیچ ساختار حزبی شفاف، پاسخ‌گو یا مشارکتی را دنبال نمی‌کند؟ چرا نقدهای مشروع مخالفان سلطنت را نادیده می‌گیریم و همه‌ی منتقدان را به «تعصب گروهی» یا «عدم شهامت» متهم می‌کنیم؟
آقای محققی می‌پرسد چرا برخی به او می‌گویند «سلطنت‌طلب» شده. پاسخ ساده است: چون مقاله‌اش نه فقط دفاع غیرانتقادی از رضا پهلوی است، بلکه با حذف تمام نقدهای جدی بر سلطنت، می‌کوشد تاریخ را ساده‌سازی کند و رهبری فردی را جایگزین سازمان‌یافتگی جمعی کند.
ایشان خواستار اتحاد است، اما اتحادی که محورش یک شخص مشخص باشد، نه یک منش و ساختار دموکراتیک. اگر دموکراسی، جمهوریت، و سکولاریسم ارزش‌های بنیادین‌اند، چرا باید آن‌ها را به نفع چهره‌ای غیرپاسخ‌گو، بدون پشتوانه انتخاباتی و بی‌برنامه، معلق بگذاریم؟
در نهایت، این مقاله نه نشان از بلوغ سیاسی اپوزیسیون، بلکه نشانه‌ای‌ست از خطر بازگشت به مدل‌های موروثی قدرت، در لباس الفاظ مردم‌پسند.
نقد سلطنت‌طلب شدن آقای محققی، نه تنها بجاست، بلکه ضرورتی‌ست برای حفظ استقلال گفتمان دموکراسی‌خواهی از هر شکل از اقتدارگرایی، چه دینی، چه موروثی.