مدخلي بر : صلح ، سازش و يا تسليم از نگاه روان شناسي اجتماعي

مدخلي بر :  صلح  ، سازش و يا تسليم  از نگاه روان شناسي اجتماعي
=====================================================

صلح : 
نتيجه مذاكره و دستيابيً  به منافع فردي يا اجتماعي هر دوطرف است در سايه قطع مخاصمه دراز مدت ، روابط دوستانه و رسيدن به بازي برد- برد   هدف هردو طرف مي شود مثل صلح آمريكا و ژاپن بعد از جنگ جهاني دوم و يا صلح ايران و عراق  بعد از ١٣٦٧ و  جام زهر آيت اله خميني.

سازش :

قطع مخاصمه كوتاه مدت يا رسيدن به آتش بس محدود به كمك ميانجي درجهت منافع كوتاه مدت دوطرف مخاصمه است كه مي تواند به جنگ مجددو با به صلح پايدار منجرشود . مثل  آنش بس موقت اسراييل و لبنان در پايانه سال ٢٠٢٤ ميلادي.

اما تسليم :  

زانو زدن و خلع سلاح يك طرف در مقابل طرف ديگر است يعني بروني كردن خشونت از يكطرف و دروني كردن خشونت در طرف ديگراست . مثل جنگهاي ايران و روس در ١٠٠ سال گذشته. 
خشونت هاي دروني شده از بين  نمي روند و در دراز مدت تبديل به نفرت و خشنونت پنهان (passive aggressive ) مي شوند كه حتما بايد روزي برون ريزي  ( تخليه) شوند. يا  مستقيم و يا غير مستقيم ( displacement of aggression).
كه گاهي هم به خود زني و خود تخريبي هم جا به جا مي شوند. 
برون ريزي تسليم ويا نفرت تلمبار شده ممكن است از نسلي به نسل ديگر هم منتقل شود و نسلي جديد انتقام تسليم و تحقير پدران و مادران خود را از پيروز مندان ديروز و يا صد سال پيش  بگيرند . مثل انتقام آلماني ها در جنگ دوم جهاني در پاسخ به تسليم و تحقير پدران خود در جنگ جهاني اول و معاهده ورساي  درست در همن جايي كه آلمان ها تسليم شده بودند.
مثل انتقام يهوديان از مصيبت هلوكاست از مردم غزه پس از ٧٠ سال ( خشونت جابجا شده و با منتقل شده از نسلي به نسل ديگر) كه ممكن است كاملا هم نا خود آگاه و ناهشيارانه باشند. 
و يا انتقام شيعيان ايران از رضاشاه  و طرفدارانش كه با توسري و چماق چادر از سر زنان ايران بركشيد و خامنه اي با توسري و ساچمه و باتون چادر بر سر زنان ايران كرد .

پويايي رواني خشونت و نفرت عقل و مروت و روا داري و آزادي  را در بند  مي كند و خشونت  تلمبار شده  (آتش به اختيار ) به انتقام مي دهد !
اين ديناميسم رواني  چون ديناميت ( قابل انفجار) بطور پنهاني روح ايراني را منقلب و نا پايدار كرده و به شكل هاي پرخاشگري هاي غير قابل كنترل و افسردگي هاي گسترده بروز كرده و تعادل رواني و اجتماعي ما را دور تر از دسترس كرده است.
متاسفانه نخبگان فكري و اجتماعي و ديني ما به اين پديده واقف نيستند و يا آگاهانه از كنارش مي گذرند و از اين ديناميت ابزار تخريب ديگري مي سازند. 
آينده خطرناك تر از امروز ماست.
جامعه آسيب ديده و (تراماتيز شده)  ما  احتياج به يك پالايش رواني و تخليه نفرت دراز مدت دارد تا بتواند نفس بكشد و از وراي خود ، به ديگري به همسايه و مهمتر از همه به بهسازي جامعه برسد.

اشكبوس طالبي- دانش آموخته تعليم وتربيت و روان شناسي در ايران و آمريكا .
سوم اسفند ٤٠٣ - مريلند ( زنجيرا ن).