از قضا سرکنگبین صفرا فزود!

از قضا سرکنگبین صفرا فزود!
شهر ما مونیخ، آخر هفته شلوغی داشت و یک جورایی پایتخت عالم شده بود. رهبران ، مقامات امنیتی و وزرای دفاع بسیاری از کشور های جهان در هتل بایریشه هوف  جمع شده بودند تا اوضاع امنیتی جهان را بررسی کنند. بیان این که در سالن های کنفرانس و پشت در های بسته چه گذشت، نه در حیطه توان من است و نه موضوع این یادداشت کوتاه. اما در حاشیه کنفرانس امنیتی، اتفاق جالب دیگری هم افتاد. 
رضا پهلوی تلاش زیادی کرده بود که در کنفرانس مذکور شرکت داشته باشد.اما به هر دلیل موفق نشد و المانی ها ترجیح دادند که او در کنفرانس حضور نداشته باشد. 
بعد از آنکه در های استادیوم به روی آقای پهلوی بسته شد، احتمالا به ابتکار آجودان مخصوص، رضا پهلوی را در همین ایام کنفرانس امنیتی، به مونیخ آوردند و با برگزاری یک نشست از گروه های مختلف سلطنت طلب،  کنفرانسی موازی راه انداختند. «مینی کنفرانس»  دست پخت آژدان مخصوص و همکاران اما، در مقابل کنفرانس امنیتی مونیخ  آنچنان حقیر بود که انگار یک عده به عمد می خواستند شاهزاده را بور کنند!  همایشی چند ساعته، در سالنی کوچک و با شرکت کسانی که مدعی نمایندگی تشکل های سلطنت طلب بودند.
تشکل هایی که اغلب پرایدی هستند ، اما نام های بزرگی دارند با رضا پهلوی نشستند و برخاستند و او را به رهبری دوران گذار منصوب کردند! 
پهلوی که خیلی پیشتر گفته بود نمی خواهد بیش از این خجالت زده هم میهنان باشد و به ناچار به خواسته میلیونی مردم ایران تن می دهد و  رهبری دوران گذار را -و برای آنکه هم میهان دلخور نشوند دوران پس از گذار را هم-  می پذیرد، در این نشست، پای مشکل جدی خود را به میان کشید و سعی کرد تا به صحابه تفهیم کند که اگر می خواهند او رهبری گذار و جامعه بعد از گذار را بر عهده بگیرد، باید فعلا شعار زیبای « کینگ رضا پهلوی» و همه القاب همراستا با آن مثل شاه، رضا شاه دوم، شهریار ایران و... کنار بگذارند و این شدنی نیست که او هم شاه باشد و هم رهبر جمهوریخواهان و غیره! حواریون اما، حالیشان نبود و یکی که بعد از تذکر جدی آقای پهلوی پشت تریبون رفت، سخنان خود را خطاب به « شهریار ایران زمین» آغاز کرد! با مزه ترین بخش داستان به سخنرانی حامد شیبانی راد « دبیر نخست حزب این ها را ببین » مربوط می شود. این جوان متواضع! پیشنهاد کرد حالا که شاهزاده نمی خواهد کینگ نامیده شود، چه بهتر که از امروز  او را رسما«رهبر»  بنامیم ! حضار با کف زدن های پرشور پیشنهاد دبیر نخست را تایید کردند و به این ترتیب در سنه ۲۸ بهمن ۱۴۰۳ در بلاد مونیخ ، رهبر سوم بر تخت نشانده شد! از خوش شانسی ما اهالی مونیخ،  این رهبری از سه نظر «سوم» است. هم بعد از رضا شاه و محمد رضا شاه، هم پس از خمینی و خامنه ای و هم در کنار خامنه ای و رجوی! مبارکمان باشد! 
تصور می کردم  که شاید کینک رضا پهلوی در مونیخ یک بار دیگر سوگند پادشاهی را تکرار می کند و قبای گشاد رهبری را به دبیر نخست و آژدان مخصوص می سپارد که در کمد لباس های خانوادگی آویزان کنند. متاسفانه بر عکس شد و سرکنگبین صفرا فزود!
البته عیب می جمله بگفتم، حسن آنرا ناگفته نگذارم. پهلوی حرف های خوبی هم زد. او با واگذاری تعیین شکل نظام به مجلس موسسان و قانون اساسی و تاکید بر جبهه نجات ملی ، بار ها به جمهوریخواهان چراغ داد که « رهبر- شاهی » جاده خاکی و پوست خربزه بود . اما تاکید مجدد بر رهبری فردی دوران گذار همه این سخنان زیبا را باد هوا کرد!