روزگار تلخ احمد زیدآبادی و واکنش او به مرگ حسن نصرالله

منصفانه بنظر نمیرسد با نفی قلم به دستان «مخالف مشروط » اوضاع و احوال ،صحنه نقد و ارائه پیشنهاد را برای برون شد از اوضاع فاجعه با رفعلی ، با بودن خیل عظیم مصرف کنندگان محافظه کار و عافیت طلب درون میهنمان که برامده از نگرانی«نشات گرفته از بی رحمی و سنگ دلی مجموعه حکومت و کشتار » ..که مسبوق بسابقه است / عرصه «حد اقلی فعلی » را بر قلم زنان هزینه پرداز ضمنا پر خواننده ، «موافق و طبق خواست حکومت » تنگ تر نمائیم / ... چنانچه در تعقیب اخبار باشیدر ژیم در همین حد هم تحمل ندارد و دستگیری های اخیر -دلیل بارز ان / عزیزان میخواهند با نوعی رفرم ارام بدون تخریب زیر ساختها و سرمایه های ملی از ان مهمتر جان عزیز ادمیان که در این وادی اغلب جوان خواهند بود و....در این مرحله با همه اما و اگرها ومحدودیت ها ،نقشی مثبت با توجه به منافع ملی ایفاء نمایند .... طبعا با توجه به انکار موجودیت فلسطین و ساکنین ان بوسیله اسرائیل و این همه کشتار نمیتوان ساکت بود و بیتفاوت

آقای زید آبادی برای کی اشک می ریزی!؟ برای مرگ کسی که حذفش از صحنه سیاسی منطقه بیش از هر ملتی مردم ایران را خوشحال کرد، اشک می ریزی و روزگار را تلخ می بینی!؟ در حالیکه مردم ایران برای حذف مزدور گوش بفرمان علی خامنه ای شیرینی پخش می کنند، تو آرزو می کنی خدا دوباره روزگار را شیرین کند!؟ یعنی مزدور دیگری با توانمندی های حسن نصرالله پیدا شود تا باز هم در رکاب خامنه ای منطقه را به آتش بکشد؟ اینست نتیجه سالها فعالیت سیاسی و زندان و شکنجه ای که برادران حزب الهی بر سرت اوردند؟ گاهی از مواضعی که می گیری آدم شاخ در می آورد. با چه امیدی هنوز پای در رکاب خامنه ای و نظامش داری!؟