اهداف و مقاصد مدیران سایتها
درووود!
اندکی زمزمه های زیرلبی.
مدیران سایتهای اینترنتی – محتویاتشان را فعلا کنار بگذاریم- معمولا اهداف مشخّصی را دنبال میکنند. اهداف هر سایتی نیز حسب اختیارات فردی مدیر یا مجمعی از اشخاص تلاش میکنند که در سمت و سوی اهداف خودشان، مطالب سایت را تنظیم و منتشر کنند. اینکه هر سایتی به ایده آلهای عمومی بشری مثل: «آزادی، دادگزاری، رفاه، حقوق، قانون، آموزش، انتقاد، تبلیغ و غیره و ذالک» استناد میکند، مسئله ایست کاملا بدیهی. امّا اینکه گردانندگان سایتهای اینترنتی در عمل و از لحاظ پراکتیکی و نه فقط از لحاظ سبک و سیاق رایج و ادّعایی به چنان ایده آلهای عمومی بشری پایبند باشند، مسئله ایست که به میزان درک و فهم و نیّات و آرزوها و دیدگاههای گردانندگان سایت یا مدیر اجرایی سایت مربوط میشود. عرصه اینترنت و شبکه های اجتماعی رنگارنگ به طور کلّی، عرصه بسیار فراخ است که هر انسانی و تشکیلاتی و حزبی و دسته ای و غیره و ذالک میتوانند از اینگونه امکانهای تکنیکی برای رسیدن به اهداف و مقاصد خودشان استفاده کنند.
بحث امّا بر سر ضرورتها نیست؛ بلکه اصل مسئله بر سر این است که مشارکین در امکانهای اینترنتی از چه طُرُقی و روشهایی میخواهند به اهداف و مقاصد خود دست یابند. عده ای راه و روش خود را برای رسیدن به اهدافشان این میدانند که از صبح تا شب فقط با هرزه گویی و لیچاربافی و متلک پرانی و زرمفت زدن و فحشهای رکیک و زشتگویی و بدنام کردن و تحقیر و هوچیگری و تهمت و لجن پراکنی و تخلیه کردن انواع و اقسام مسترابهای شفاهی و کتبی در جنگ و جدال با کسانی که خلاف اعتقادات و اهداف و مقاصد آنها هستند، با بی شرمی تمام ، رفتار کنند و به پیش بروند. اینگونه موجودات که من آنها را اصلا از سلاله آدمیان نمیدانم و فاقد آدمیگری هستند، معمولا از هر نوع مزوّری و ریاکاری و رذالت با علاقه استقبال میکنند؛ زیرا اهداف و مقاصدشان برایشان استفاده از هر ابزاری را توجیه و مقدّس و صحیح میداند.
به طور کلّی میتوان گفت که فحّاشی و رکیک گویی و هوچیگری از زبان و قلم کسانی جاری میشود که هیچ حرفی و استدلالی و برهانی و منطقی ندارند و همچنین آگاهی و شناختی از هیچ چیزی ندارند، سوای چاک کردن دهاندریدگی بی زیب خود!. انسانی که اهل استدلال و منطق باشد به هیچ سلاحی مجهّز نیست؛ سوای منطق استدلالی و برهانی خودش.
برای مدیران سایتهایی که به دلایل میهنی و انسانی و نه فقط شخصی و فرقه ای به دنبال ایجاد فضای باهماندیشی و گفت و شنود و راهگشایی برای گلاویز شدن با معضلات اجتماعی و میهنی و کشورداری هستند، سه راه بیشتر وجود ندارد: 1- یا باید به این دیدگاه دلخوش باشند که وجود مقالات ارزشمند در سایت باعث میشود که کلّ کبره گوییها و لیچاربافیها و زرمفت زدنهای دیگران در پای مقالات، هیچ تاثیری در اصل مطلب نخواهند داشت؛ زیرا از یک طرف به شعور و فهم خوانندگان مطالب اعتقاد دارند و از طرف دیگر احتمالا بر این نظرند که مقاله مستدل و منطقی و موثر بسان آب بسیار نیرومندیست که هر گونه آت و آشغال را با خودش میتواند لایروبی کند و به دور اندازد. 2- ممکن است مدیر سایتی به این نتیجه برسد که پرت و پلاگوییهای دیگران در پای مقالات ارزشمند میتوانند امکانهای باهماندیشی و بررسی موضوع را استتار کنند و کار به جنگ و جدالهای بی مغز و پایه بکشد و ارزش سایت و غیره و ذالک به شدّت کاهش پیدا کند. به همین دلیل ترجیح میدهد که قبل از انتشار نظرات دیگران، آنها را بررسی کند. اگر با موضوع مقاله، ارتباطی داشت و هیچو.نه توهین و پرت و پلاگویی به اشخاص حقیقی نبود، آن را منتشر خواهد کرد. اگر بی ربط و توهینگویی باشد، منتشر نمیکند و شخص خاطی باید حساب کار خودش را بکند و به دنبال کار خودش برود. 3- در حالت بینابین این دو روش، یک روش نیز وجود دارد که مدیر سایت یا گردانندگان سایت، به حکّ و اصلاح و حذف حرفهای دیگران میپردازد و بخشی از صحبتهای اشخاص مجهول یا به نام را منتشر میکند.
هیچکدام از این سه مورد را من، ایده آل نمیدانم و تایید یا نفی نمیکنم. شخصا بر این اندیشه ام که مدیر یا گردانندگان سایت میتوانند در یک چارچوب مشخّصی که کاملا شفّاف و گویا باشد، رئوس اهداف خود را هم در خصوص انتشار مقالات، هم در خصوص انتشار دیدگاههای دیگران در پای مطالب، تحریر و گوشزد و مطابق آنها رفتار کنند. استثناء نیز نباید قائل شوند. فرض کنید من بخواهم سایتی داشته باشم که مطالب آن به حول و حوش فقط «پالتو و کفش» باشند. بالطّبع کسانی که بخواهند در باره درختان و کوهها و غیره و ذالک بحث کنند و مطلب بنویسند، جایی در سایت ندارند، ولو مطالبشان خیلی عالی و شسته و روفته باشند.
سایت ایران گلوبال در بخش نظرات به نظر من خیلی ضعیف است و امکانهای گفت و شنود بارآور را محدود و کلّا ناممکن کرده است؛ زیرا فرصت به افرادی ناشناس میدهد که حرفهایشان عین شن ریزه در وسط برنج اصیل شمالی هستند! و فقط تولید اغتشاش و بازتولید مزمن و مضر لیچارگویی و پرت و پلاگویی و تکرار هزار بار همانگویی حضرات هوچیگر را به دنبال دارد. در باره این مسئله باید مدیر سایت ایران گلوبال یا گردانندگان آن، تصمیم جدّی بگیرند و سفت و سخت نیز پایبند آن باشند. آزادی بیان به معنای، کامیون کامیون هرزه گویی و پرت و پلاگویی نیست. آزادی بیان به معنای این است که دیگران حقّ دارند در باره نظرات انسانهای دیگر از تجربیات و آموخته ها و تامّلات خودشان سخن بگویند؛ نه برای اینکه مثلا پاسخ دیگران را داده باشند؛ بلکه به این هدف که دیگران را در بازنگری و سنجشگری دیدگاههای خودشان بینگیزانند و به تامّلات پیگیر فراخوانند. در سایت ایران گلوبال، متاسفانه این مسئله تا جایی که من تجربه کرده ام، اتّفاق نیفتاده است و این باعث تاسفه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان