به یاد آریامهر بزرگ

بار اول است که در یک مطلب و مقاله از شاه با عنوان «آریامهر بزرگ» یاد می کنم. حال چهل سالی از مرگ او گذشته. کسانی که او را با نگاه به ساواک و شکنجه و نبود آزادی بیان قضاوت میکنند... انصاف را که در ایران آن روز هر نیروی دیگری بجز شاه بر کشور حاکم بود وضع بسیار بسیار بسیار بدتر می بود. بخصوص این سخن را نباید چپ و مجاهد بر زبان بیاورد که امروز خود بر ویرانگری ایدئولوژی شان واقف شده اند. در قضاوت اگر نگاه منفی داشته باشیم، میتوانیم بگوییم اگر شاه ستمی میکرد، از جانشینان احتمالی اش بارها و بارها کمتر ستم می کرد. و نظر مرا بخواهید.. اصلا ستم نمی کرد. آنها را که او گرفت و به زندان انداخت اگر امروز من هم بجای او بودم حتما میگرفتم و به زندان می انداختم. اما نکات اشتراک من و این «زندانیان احتمالی» ام در این است که ما هردو امروز به این آگاهی رسیده ایم که گذشته بی خطایی نداشته ایم. مطمئن هستم که اگر آگاهی امروز بود، من هرگز آنها را به زندان نمی انداختم چرا که آنها خود در کنار من، در کنار شاه و سایر مردم ایران که امروز برداشت تاریخی آگاهانه ای از تاریخ دارند، ایران را باهم می ساختیم. عقیده دارم که همین آخوندهای حاکم هم حاضر نبودند انقلاب کنند و شاه را سرنگون کنند. زندگی شان شاید جلال امروز را نداشت اما محترم بودند. معنی احترام را ما که به قدرت پشت کردیم و از آخوند  حمایت نکردیم و هرگز با او و حکمرانی اش موافقت نبودیم نیک در میابیم. 

پس از سالها، امروز روا می بینم که با در نظر گرفتن شرایط، او را «آریامهر بزرگ» خطاب کنم. این قطعه را به یاد او سرودم که از آتش مهر ایران حفاظت میکرد. یادش گرامی و سال نو بر همه دوستداران ایران، و آیین های کهن آن شاد باد.