آتشِ اشک

رضا بی شتاب

همسوگِ مردمانِ میهن مان در زمین لرزه های اکنون

چنین افسرده تبریزم نبینم

هلا دلمُرده تب ریزم نبینم

چنین در خاک وُ خون وُ زیرِ آوار

نبینم مردمان را خسته وُ زار

فغان وُ ناله بگرفت آسمان را

چه کس بشکسته سازِ عاشقان را

زمین لرزید وُ روز وُ شب نهان شد

نگارا آتشِ اشکم روان شد

به آذربایجان از سوگِ یاران

پریشان نازنینان غمگساران

به آذربایجانِ بهتر از جان

که هم جان ست وُ هم جادویِ بُستان

غبارِ حیرتی پیچیده در شهر

که از بغض اش شکست آیینه ی دهر

به سنگِ مرگ وُ رگبارِ بلابار

تو گویی آرزو گم کرده دلدار

زمان بر سر بکوبد زین مصیبت

حکایت چون کُنَد از دردِ غربت

ز اندوهِ اَهَر می نالم امشب

گلویم گُر گرفت از گُرگیِ تب

نگه کن کودکان بازیچه در دست

به خوابِ ناگهانی رفته از هَست

نگه کن مادران را چون درختان

ز داغِ زندگی غمگین وُ گریان:

سراغِ بی نشانم از که جویم

گُل گم کرده ام را چون ببویم

چراغِ خانه ام کو آن جوانم

کجا جانم کجا تاب وُ توانم

عزیزان یک به یک افتاده سویی

کجا خانه کجا میدان وُ کویی...

شباهنگی زَنَد زین غصه فریاد:

که نفرین باد بر حُکامِ بیداد

که نفرین باد بر اورنگِ نیرنگ

که در سینه ندارد دل مگر سنگ

هزاران لعنت وُ نفرین وُ دشنام

بَران نادان که ویران خواهد این بام

بَران کو آشیان پاشیده از هم

نجوید جز جدایی ها وُ جز غم

هلا ای مردمان گِردِ هم آیید

چو خورشیدی به شب ناگه برآیید

2012-08-12

http://rezabishetab.blogfa.com‍

ویدئو کلیپِ همین شعر:

atash é ashk Reza Bishetab رضا بی شتاب آتشِ اشک