Term سیاسی به فارسی اصطلاح که در فارسی هم با گویش انگلیسی بسیار استفاده میشود، ترمی است که ما ایرانیان با آن آشنایی نداریم. من ندیدم که یک سیاستمدار و صاحبنظر ایرانی این ترم را بکار برده باشد. ما برای هرچیزی حتما باید اظهار نظر کنیم و گویی بکار گیری اصطلاح «نظری ندارم» نشان ضعف علمی و سیاسی فرد هست در حالی که بارها و بارها این ترم را در گویش سیاستمداران اروپایی و بخصوص آمریکا شنیده ایم و برای ما بسیار عادی بوده است. اما تصور میکنم اگر این ترم از زبان یک اهل سیاست در ایران بیرون بیاید بلافاصله برایش لغز ها خواهند خواست و یک تابو است. اهل سیاست نباید تابو داشته باشد. اهل سیاست باید سیاستمداری هم بلد باشد و زیرک باشد.

از موارد «نظری ندارم» میتوان از نمونه های زیر نام برد:

یکی از این موارد کشته شدن قاسم سلیمانی و این که آیا عمل آمریکا یک ترور است، اعدام است، حذف است یا چه  و این که آیا این عمل را تایید می کنید یا مخالف هستید را از شما سوال می کنند. گذشته از این که این سوال به شما ربط ندارد و دو طرف ماجرا باید نظر بدهند، ما در نقش اپوزیسیون نیازی نداریم به این امر بپردازیم. قضیه خیلی ساده سیاه و سفید  نیست و بو دار است. میتواند در میان مردم برخی را به نفع و برخی را بر ضد گوینده وا دارد و در این میان رژیم اسلامی برنده خواهد بود. اگر شما نظری ندهید و بگویید «نو کامنت» نه کسی را رنجانده اید و نه کسی را به طرف خود جذب کرده اید. در نهایت میگویند که شهامت ندارد و یا دارد از زیر پاسخ شانه خالی می کند. هیچ کدام این دو ایراد اشکال سیاسی ندارد فقط برای ما ایرانیان رجز خوان وسیله ای برای دست اندختن و کری خواندن است. صحنه سیاست صحنه تخته نرد نیست. اما اگر در مورد امری که شما در آن طرف حساب نیستید یک نفر را از خود برنجانید، رنجاندن آن فرد به ضرر شما و به سود جمهوری اسلامی تمام میشود.  

در مواردی مانند قاسم سلیمانی یا تحریم، باید گفت «نظری ندارم» و به دنبالش لازم است که سوال را به طرف جمهوری اسلامی هدایت کنیم و این که این ما نیستیم که تحریم را اعمال کرده ایم بلکه این سوال را از علی خامنه ای و سپاه پاسداران باید پرسید و این که این دو در مساله تحریم مسئولیتی بیش از تحریم کنندگان به گردن دارند و باید پاسخگو باشند.