ای اهلِ بهار!

عاشقان را جز دلِ اِسپیدِ همچون برف نیست

غیر ازین گر باید وُ باشد بدان جز حرف نیست

دانه ی بی عشق را در شوره زار افشانده ای

بال بالی گر زنی بی حاصل ست وُ ژرف نیست

تا الفبایِ لطیفِ آدمی آموختن

راه وُ بی راهِ فراوان ست وُ باید تاختن

سوختن باید چو خورشیدی وُ جان روشن کُنی

خانه ی دل را برای دوست باید ساختن

عشق اینجایی زمینی چون سپیده آشنا

نه خیال انگیز در ذهنی وُ در وهمی رها

آشنای تن چون خونی در رگِ جان ها به جوش

عشق جاری در حواس وُ نیست از هستی جدا

آسمان در سینه ی انسان سرای رازها

این سرا باید مصفا سازی از آوازها

عشق می بخشد به انسان بال وُ پرهایی قشنگ

تا جهان را در نوردد در دلِ پروازها

عشق چون آید گریزد خواب وُ دل ها بی قرار

چون پرنده خوش بخواند بر تنِ هر شاخسار

پادشاه وُ شهریارِ آدمی عشق ست عشق

چشمِ دل را باز بگشایید ای اهلِ بهار

2012 / 7/ 4

http://rezabishetab.blogfa.com‍