اپوزیسیون محترم، در مورد وقوع جنگ بین آمریکا و حکومت ج. اسلامی، چون کودکان سیاسی، شلتاق"جنگ نمیخواهم، می خواهم" 

راه انداخته است، و سخت سرگرم.

اما مسئله آن نیست، بل این است که "اگر این جنگ قریب الوقوع درگیرد، جامعه برای آزادی خود از یوغ ج. اسلامی، چه میتواند بکند؟ 
1- جنگ حکومت با آمریکا جنگ مردم نیست. عدم یاری به حکومت.
2- کمک به سلامتی و معاش همدیگر.
3- ایجاد همبستگی عمومی، جهت خیزش برای تسخیر باستیل سراسری(ایران). در شرایط مناسب.
4- رعایت حقوق انسانها طبق موازین بین المللی
**

چرایی حضور جمعیت زیاد در تشییع جنازه " حاج قاسم سلیمانی: 
این جمعیت را میتوان به چند دسته تقسیم کرد که رژیم از سرتاسر ایران جمع کرده و در شهرهای مختلف با علم کردن جنازه، به نمایش گذاشته است:
1- حکومتی ها
2- کسانی که به زور شرکت کرده بودند
3- مخالفان جنگ، که موافق حکومت نبودند(  ولی اجازه داده بودند رژیم از آنها به عنوان ابزار تبلیغاتی به نفع خود بهره گیرد)
4- کسانی که حاج قاسم را "قهرمان ایران" حساب میکردند( مانند نویسنده معروف "محمود دولت آبادی")
5- غیره
آنچه اینجا قابل توجه است:
-"کسانی که  مخالف جنگِ بودند و ناراضی از حکومت"  عملاً در صف حکومت قرار گرفته بودند.
و شعار قلبی آنان،" نه به جنگ"، در واقع تبدیل شده بود به " آری به ج. اسلامی"!

-بعضی " ایده ها و شعار ها" وقتی به میان مردم میروند، عملاً تبدیل میشوند به ضد خود. چون خوب روشنگری نمی شوند.
متأسفانه " شعار ناقص " نه به جنگ" نیز چنین عملکردی یافته است.  درست آن میتواند " نه به جنگ، نه به ج. اسلامی" باشد. 
-در مورد قهرمان نیز، توجه کنیم " دوست و همکار دیکتاتور، نمی تواند دوست مردم باشد". 
-ضمناً ، " کسانی که به زور شرکت کرده بودند" نخواسته بودند" نه!"بگویند.
-برای مثال، از 80 میلیون نفر جمعیت کشور، البته که  حکومت چند در صدی طرفدار دارد. تخمیناً 10 در صد حساب میکنند. رقم واقعی مشخص نیست.
**
 مردمی که هنوز نمی توانند " سود و زیان" خود را، در یک مراسم، تشخیص دهند، و عملی کنند، برای رسیدن به آزادی مشکلات زیادی دارند.
تازه اینان مردمانی هستند که از روشنفکران و سیاستمداران خود نیز پیشرو اند!