در این نامه که نسخه ای از آن به ژان ایو لو دریان، وزیر امور خارجه فرانسه نیز ارسال شده، از امانوئل مکرون خواسته شده تا «هر حمایت مشروعی» را از «انقلاب مردم ایران» انجام دهد.

امضاکنندگان این نامه با انتقاد از موضع دولت فرانسه درباره انقلاب مردم ایران در جلسه پنجم ژانویه شورای امنیت ملل متحد، به امانوئل مکرون گفته اند: مردم ایران از جهان آزاد و دموکراتیک انتظار دارند تا از آنها در برابر حکومت دیکتاتوری و بی‌رحم حاکم بر آنها حمایت کند.

مریم فراهانی، محمدرضا یزدان پناه، سپیده پورآقایی، محمد ایزدی، مازیار رزاقی، حامد شیبانی راد، سامان گنجی، پانته آ شاگردی، سپیده شکری، کاوه شیرزاد و امیررضا امیربختیار، امضاکنندگان این نامه هستند.

محمد ایزدی، از امضاکنندگان نامه سرگشاده به رئیس جمهور فرانسه، در گفتگو با دماوند می گوید که «دولت فرانسه برای حفظ منافع اقتصادی خود در معامله با جمهوری اسلامی هنوز به طور موثر بر حکومت ایران فشار نیاورده است».

ایزدی ابراز امیدواری می کند که «این نامه و دیگر واکنش‌های دموکراسی‌خواهان ایرانی و فرانسوی این رویه را تغییر دهد».

محمد ایزدی می گوید که نامه به امانوئل مکرون «در جهت یادآوری نقشی بود که دولت فرانسه به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین دموکراسی‌های جهان همواره بر عهده خود گذاشته است. متاسفانه در ۵۰ سال گذشته، تنقاضاتی در همسویی ادعا و عمل دولت‌های فرانسه دیده می‌شود. پشتیبانی فرانسه از چهره اسلامگرایی چون روح‌الله خمینی و همکاری این کشور با استبداد دینی مستقر در ایران بعد از سال ۱۹۷۹ نمونه‌هایی از نقض روح مدرنیته سیاسی فرانسه بوده اند».

متن کامل نامه ۱۱ ایرانی مقیم فرانسه به رئیس جمهور این کشور به این شرح است:

جناب آقای امانوئل مکرون، رئیس جمهور محترم فرانسه

ما امضاکنندگان این نامه که تعدادی روزنامه‌نگار، پناهنده سیاسی، هنرمند و فعال مدنی ایرانی مقیم فرانسه هستیم، مایلیم توجه شما را به انقلاب مردم ایران جلب کنیم.

در سال ۱۳۸۸ دولت فرانسه از جنبش مدنی مردم ایران و نیروهای دخیل در آن به درستی حمایت کرد. ما از آن پشتیبانی سپاسگزاری می‌کنیم. اما آنچه در هفته‌های اخیر در سرتاسر ایران رخ داد به طور کامل با جنبش سبز متفاوت بود. جنبش سبز، جنبشی بود در اعتراض به تقلب آشکار در انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ که نیروهای اصلی و رهبران آن، اصلاح‌طلبانی بودند که اگرچه خواستار اصلاحاتی درون ساختار جمهوری اسلامی بودند اما اسلامگرایی سیاسی و بازگرداندن ایران به دوران رهبری آیت‌الله خمینی مشخصه و خواسته اصلی آنها بود.

انقلاب کنونی مردم ایران با جنبش سبز تفاوت‌های بنیادین دارد. در جریان تظاهرات و تجمعات بی‌سابقه اخیر، حتی یک شعار در هیچ نقطه‌ای از ایران، نه تنها دارای پیامی اسلامگرایانه نبود، بلکه مردم ایران در روستاها و شهرهای کوچک و بزرگ به صراحت شعارهایی سر دادند که در آنها خواستار پایان حکومت اسلامی و روحانیون بر ایران شدند. مردم ایران نشان دادند که هیچکدام از دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب حکومت را نمی خواهند و از برقراری یک نظام سیاسی سکولار و مردمی حمایت کردند.

این انقلاب بزرگترین جنبش تاریخ معاصر ایران بوده است. ‎در این انقلاب شهرها و روستاهایی صحنه تظاهرات و تجمعات بودند که نه تنها در جنبش سبز بلکه حتی در انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ هم نشانه‌ای از حضور آنها نبود. این انقلاب باشکوه مردم ایران، برخلاف آنچه رهبران جمهوری اسلامی می‌گویند حرکتی ۱۰۰ درصد مردمی، مستقل و داخلی است. نیروهای سیاسی و اجتماعی حامی این انقلاب هم خواستار برپایی یک نظام سکولار در ایران هستند که روابطی دوستانه با جهان آزاد و متمدن خواهد داشت.

متاسفانه موضع دولت فرانسه که در جلسه پنجم ژانویه شورای امنیت سازمان ملل متحد ابراز شد در حمایت مشروع از خواسته‌ها و انقلاب مردم ایران ناکام بود. مردم ایران از جهان آزاد و دموکراتیک انتظار دارند تا از آنها در برابر حکومت دیکتاتوری و بی‌رحم حاکم بر آنها حمایت کند.

تجربه توافق اتمی ثابت کرد که جمهوری اسلامی از مذاکره با جامعه بین الملل تنها به دنبال فرصتی برای ایجاد آشوب در منطقه و سرکوب مردم ایران است.

بنابراین ما از شما می‌خواهیم تا با توجه به تغییرات بنیادین جامعه ایران و انقلاب کنونی به نسبت جنبش سبز، از انقلاب مردم ایران هر حمایت مشروعی را انجام دهید.

ما از شما می‌خواهیم در کنار مردم ایران بایستید و به آنها برای گذار به یک حکومت مردمی و سکولار که روابطی دوستانه با جهان آزاد خواهد داشت، کمک کنید.

انقلاب مردم ایران تا پیروزی نهایی ادامه خواهد داشت.

ایران پس از جمهوری اسلامی بزرگترین متحد جهان آزاد در بحرانی‌ترین منطقه جهان علیه اسلامگرایی رادیکال و الگویی برای کشورهای دیگر منطقه خواهد بود. بی‌شک در آن روز، مردم ایران به یاد خواهند داشت که کدام کشورها به آنها در رسیدن به آزادی و حاکمیت مردمی کمک کردند.

با احترام

سپیده پورآقایی، مریم فراهانی، محمد ایزدی، حامد شیبانی‌راد، پانته‌آ شاگردی، امیررضا امیربختیار، سامان گنجی، سپیده شکری، کاوه شیرزاد، مازیار رزاقی، محمدرضا یزدان‌پناه