از اپوزيسيون ايرانى بايد پرسيد كه آيا آن تصوير بزرگ را نمى بيند؟
در جلسه ى شوراى امنيت بر سر حكومت ايران، شاهد جدال لفظى چين و روسيه با آمريكا شديم. يعنى سياست هاى ترامپ، شوراى امنيت را بيشتر به گريز وا مى دارد تا همكارى.
اپوزيسيون ايرانى فاقد درك و تحليل درست از ذهن حكومت هاى مدافع حاكميت ايران است. بدنه اصلى اپوزيسيون همچنان گرد سلطنت و مجاهدين وول مى خورد. ترامپ بايد بداند كه مشاورينش در زمينه ى ايران از مليت هاى ديگر موجود در ايران روى بر گردانده اند و مشاوره هاى غلط ارائه مى كنند.
ضعف ديگر اپوزيسيون ايرانى در اين است كه سعى دارد در زمينه هاى اعتراضات موجود، اخبار بزرگنما شده و دروغين نشان دهد. بزرگنمايى رويدادها هميشه بلاى جان اپوزيسيون ايرانى بوده است. انتشار اخبار و فيلمهاى دروغين از شهرهاى ترك نشين دليلى بر اين ادعاست. اپوزيسيون ايرانى بخشى عظيمى از واقعيت هاى موجود در داخل به خصوص وجود مليت ها را انعكاس نمى دهد و آن را انكار مى كند. و اينكار به ضررش تمام مى شود.
لازم است بدانيد كه من از جانب اپوزيسيون ايرانى اين تحليل را ارائه نمى دهم بلكه از درون اپوزيسيون آزربايجان مى كوشم تا واقعيات اپوزيسيون ايرانى را نشان دهم.
هيچ از خود پرسيده ايد كه چرا پائولو كوئيلو بر سلطنت و بازگشت تفكر سنتى مى تازد؟ آيا درك اپوزيسيون از اندرونى ايران به اندازه اى ضعيف است كه كوئيلو را مجبور به واكنش مى كند؟
اصلى ترين ضعف اپوزيسيون ايرانى در اين است كه با خودش مدام مى ستيزد. مثل اصولگرايان و افراطى هاى حكومت اين اپوزيسيون آنقدر تيز است كه خودش را هم مى بُرد. نمونه اش تاختن آنها بر مبانى سكولاريسم و دموكراسى است. ايران گلوبال به اين جهت هدف هجوم واقع شده كه دارد چندصدايى براى دموكراسى را اشاعه مى دهد.
اپوزيسيون ايرانى، درزها و سوراخ سمبه هاى فراوانى براى نفوذ ماموران رژيم باز گذاشته و در بعضى جاها علناً بازيهاى بيرون را به اين ماموران جانى و انسان ستيز مى بازد.
اين ماموران به راحتى آب خوردن مجاهد مى شوند، سلطنت طلب مى شوند، صاحب تريبون و رسانه و ثروت بادآورده مى شوند و اپوزيسيون را بازى مى دهند. در اينباره بيشتر خواهم نوشت.
اپوزيسيون ايرانى در جدال ديپلماتيك كشورهاى اروپايى و آمريكا و روسيه و چين و حتى تركيه و عربستان و كشورهاى عربى هميشه سعى كرده كه سياستهاى خود را همسو با آمريكا تنظيم كند و در اين خصوص، دست رژيم ايران را در كسب وجهه و حمايت از كشورهايى نظير روسيه و چين باز گذاشته است.
چرا اپوزيسيون ايرانى در شرق وجهه اى ندارد؟ چرا بنا بر ماهيت خواسته هاى مبارزاتى اپوزيسيون و حتى حمايت علنى و آشكار بعضى از كشورهاى عربى از آنها، مردم شرق، تعريف مشخص و قابل قبولى از آن ندارند؟
آيا همصدايى مجاهدين با صدام كه يك ديگرى ستيز بود در اين روند نقش ندارد؟
جنگ ايران و عراق پروژ ه ى ديگرى ستيزى را تسريع بخشيد. نفرت عرب ها از آريايى ها و نفرت آريايى ها از عرب ها شديدتر شد. جنگ هاى داخلى عراق و سوريه ى كنونى هم، پروژ ه ى ديگرى ستيزى را بيشتر كرد. خاورميانه درگير ديگرى ستيزى شد.
به هر حال، كشمكش ها ى سياسى بين رژيم و مخالفانش در تصويرى بزرگ به جلسه ى شوراى امنيت كشيده مى شود و آنجا در قابى بس وسيع به تماشاى اين مبارزه مى نشينيم. آمريكا تنها مى ماند. همه ى كشورها عليرغم هشدار به رژيم به نوعى با آن مدارا مى كنند و اپوزيسيون مى بازد.
راز ماندگارى رژيم ايران در قدرتمند بودنش نيست بلكه در جدال بين كشورهاى قدرتمند سر ميز جلساتى نظير جلسه ى اخير شوراى امنيت است.